Για το νέο γήπεδο του Παναθηναϊκού γράφει ο Χρήστος Σούτος.

Άφησα να περάσουν λίγες μέρες από την ανακοίνωση της υπογραφής του μνημονίου συναντίληψης μεταξύ των φορέων που εμπλέκονται στην υλοποίηση του προγράμματος της Διπλής Ανάπλασης, για να μπορέσω να κατανοήσω όσο γίνεται καλύτερα τι ακριβώς σημαίνει η συγκεκριμένη εξέλιξη. Αυτό που ήθελα να καταλάβω επαρκώς ήταν πόσο κοντά έρχεται, μετά την συνάντηση όλων στο Δημαρχείο της Αθήνας, η μέρα που θα ο φίλαθλος κόσμου του Παναθηναϊκού θα έχει την δυνατότητα να δει από κοντά την αγαπημένη του ομάδα σε όλα τα αθλήματα να αγωνίζεται και να διεκδικεί τίτλους μέσα σε σύγχρονες εγκαταστάσεις. Με απλά λόγια αν μετά τα τελευταία γεγονότα το όνειρο εκατομμυρίων φίλων του Συλλόγου θα πάρει σάρκα και οστά σχεδόν δεκαπέντε χρόνια από τις πρώτες εξαγγελίες.

Προσωπικά από την πρώτη στιγμή που η λύση του Βοτανικού μπήκε στην ζωή μας δεν την είδα και με πολύ θετικό μάτι. Μάλιστα στο τότε μέσο που εργαζόμουν, ήμουν από τους λίγους που είχα διατυπώσει τις ενστάσεις μου για την επιτυχία του εγχειρήματος και κυρίως για την ταχύτητα με την οποία αυτό θα γινόταν πραγματικότητα. Σε μια εποχή που όλοι έλεγαν ότι ο Σύλλογος θα γιορτάσει τα 100 χρόνια από την ίδρυση του στο νέο του γήπεδο, έγραφα και πίστευα ότι κάτι τέτοιο ήταν πρακτικά αδύνατον λόγω τόσο της δυσκολίας υλοποίησης των λεγόμενων συνοδών έργων, τα οποία ήταν και είναι απαραίτητα για την βιωσιμότητα του project, όσο και εξαιτίας της ίδιας της περιοχής που από “κάλλιστον προάστειον” είχε μετατραπεί σε χώρο εναπόθεσης απορριμμάτων και εγκαταλελειμμένων παλαιών κτιρίων μιας άλλης εποχής. Η διαφωνία μου δηλαδή, δεν είχε να κάνει με το κλασικό οπαδικό σύνθημα περί έδρας μόνο στην Λεωφόρο, αλλά με απτά και πρακτικά ζητήματα που γεννούσε και μεταξύ μας συνεχίζει να γεννά η συγκεκριμένη επιλογή τοποθεσίας.

Πάμε τώρα και στα νέα δεδομένα. Στο άκουσμα της είδησης για την νέα υπογραφή μεταξύ των εμπλεκόμενων φορέων ενός μνημονίου συναντίληψης – είδατε πως εδώ δεν “ενοχλεί” ιδιαίτερα ο όρος; – η αλήθεια είναι πως δεν γίναμε και πολύ σοφότεροι. Η συνέντευξη του Δημάρχου Αθηναίων, Κώστα Μπακογιάννη, στον τηλεοπτικό σταθμό MEGA στην εκπομπή SUPER ΜΠΑΛΑ LIVE και στους δημοσιογράφους Παύλο Παπαδημητρίου και Αντώνη Κατσαρό, μας βοήθησε λίγο περισσότερο να κατανοήσουμε το πλάνο υλοποίησης του σχεδίου, την προοπτική δημιουργίας έδρας για το μπασκετικό τμήμα του Συλλόγου, μας άφησε όμως με αρκετές απορίες για τον τρόπο της χρηματοδότησης του έργου. Απορίες όχι για το σύνολο, αλλά για ορισμένα κομβικά σημεία που αν δεν μπουν σε μια ρότα σύντομα είναι ικανά από μόνα τους όχι μόνο να καθυστερήσουν το όποιο χρονοδιάγραμμα, αλλά ακόμα και να οδηγήσουν σε ναυάγιο και αυτή την προσπάθεια. Ας τα κάνουμε λίγο πιο λιανά τα πράγματα.

Πρώτον ποιοι είναι ακριβώς οι εμπλεκόμενοι φορείς. Εν αρχή ο Δήμος Αθηναίων που μπαίνει μπροστάρης για να γίνει επιτέλους πράξη το όραμα της Διπλής Ανάπλασης. Έργο πνοής για την πρωτεύουσα σε δύο εξαιρετικά σημαντικά σημεία της πόλης. Στην Λεωφόρο Αλεξάνδρας, όπου θα δημιουργηθεί ένας πολύ μεγάλος νέος πνεύμονας πρασίνου μαζί με υπόγειο γκαράζ και μουσείο του Παναθηναϊκού και φυσικά στον Ελαιώνα, σε μια από τις πιο υποβαθμισμένες περιοχές της πρωτεύουσας, όπου θα αρχίσει να αλλάζει συνολικά όψη και να γίνει ένας νέος πόλος προσέγγισης μεγάλων και μικρότερων επενδύσεων. Το ελληνικό Δημόσιο, το οποίο είναι απαραίτητο για να υλοποιηθεί το μεγαλύτερο μέρος των έργων μιας και το Υπουργείο Ανάπτυξης και Επενδύσεων είναι εκείνο που καλείται να αναζητήσει και τα χρηματοδοτικά εργαλεία, ο Ερασιτέχνης Παναθηναϊκός ως ο άμεσα ενδιαφερόμενος και φυσικά η ιδιωτική πρωτοβουλία μέσω των τραπεζών Alpha Bank και Πειραιώς που επιθυμούν να φύγει από πάνω τους το μισοτελειώμενο εμπορικό κέντρο προσδοκώντας σε έσοδα με την αποπεράτωση και μελλοντική του χρήση. Έως εδώ καλά θα μου πείτε, με την έννοια ότι όλοι, μην λησμονούμε και την Περιφέρεια Αττικής που επίσης θα συνεισφέρει στην συνολική προσπάθεια, έχουν την διάθεση να τρέξουν άμεσα το project και να το ολοκληρώσουν το συντομότερο δυνατόν. Τότε που υπάρχει η απορία, που μπαίνει η αμφισβήτηση;

Για όποιον γνωρίζει τα στοιχειώδη από πολιτική και ελληνικό Δημόσιο, για όποιον έχει έστω και μικρή γνώση για το πως μπορεί και τι δημοσιονομικά περιθώρια έχει η Ελλάδα να κινηθεί εντός των ορίων της Ευρωζώνης, τα πράγματα δεν είναι τόσο απλά όσο φαίνονται ή αλλιώς υπάρχουν ακόμα αρκετά σημεία που απαιτούν περαιτέρω αποσαφήνιση. Με δεδομένο ότι η ιδιωτική πρωτοβουλία δεν εμπλέκεται, είτε ως τραπεζικό σύστημα, είτε ως Π.Α.Ε Παναθηναϊκός, στην κατασκευή του ποδοσφαιρικού γηπέδου, αλλά αυτό θα γίνει με χρηματοδοτικά εργαλεία που θα φέρει στον Δήμο το Υπουργείο, η κατάσταση μοιάζει αρκετά δύσκολη και σίγουρα περισσότερο χρονοβόρα απ’ ότι θέλουν να πιστεύουν οι φορείς και ο κόσμος. Ειδικά αν μέσα σε αυτά τα εργαλεία είναι και το λεγόμενο Ταμείο Ανάκαμψης, τότε τα δεδομένα περιπλέκονται. Η Ελλάδα θα πάρει πάνω από 30 δις ευρώ από το Ταμείο αυτό, αλλά τα χρήματα αυτά είναι για άλλους σκοπούς. Προορίζονται για να βοηθήσουν την εργασία, την επιχειρηματικότητα και την φοροελάφρυνση των νοικοκυριών και όχι να τονώσουν πιθανά το πρόγραμμα επενδύσεων του ελληνικού δημοσίου. Τα υπόλοιπα 40 δις, μέχρι το σύνολο των 70 και πάνω δις ευρώ που ακούτε, θα έρθουν μέσω του ΕΣΠΑ και δράσεων της Κοινής Αγροτικής Πολιτικής και θα είναι, αντίθετα με ότι συμβαίνει με το Ταμείο Ανάκαμψης που είναι εμπροσθοβαρές και θα εκταμιευθούν τα χρήματα έως το 2023, στη διάθεση μας σε βάθος εξαετίας από το 2021 έως το 2027. Από αυτά ίσως, το τονίζω το ίσως, θα μπορούσαν να βρεθούν και κάποιοι πόροι για το γήπεδο. Εδώ χρειάζεται μια απαραίτητη διευκρίνιση. Τα περίπου 37,5 δις ευρώ που χρειάζονται για τα συνοδά έργα, εύκολα μπορούν να προκύψουν από το ΕΣΠΑ. Τα ποσά που χρειάζονται για την κατασκευή του γηπέδου δεν ξέρω πόσο εύκολο είναι να βρεθούν.

Προσθέστε σε όλα τα παραπάνω ότι η Ελλάδα μόλις τελειώσει η πανδημία και η περίοδος στήριξης από το Ταμείο Ανάκαμψης θα πρέπει να επιστρέψει σε καθεστώς πλεονασμάτων, ότι από τα 32 δις του Ταμείου τα περίπου 12,5 θα είναι μέσω δανείων και νομίζω πως φτιάχνεται κάπως στο μυαλό σας το παζλ. Η κοινοπραξία των τραπεζών θα μπει μπροστά για να κατασκευαστούν οι κοινόχρηστοι χώροι άθλησης και πρασίνου και οι εγκαταστάσεις που αφορούν τον Ερασιτέχνη, αλλά δεν προκύπτει από κάπου ότι θα συμμετάσχει στην κατασκευή του ποδοσφαιρικού γηπέδου. Επίσης στα συνολικά 70 δις κόστους του γηπέδου για την Π.Α.Ε ο Δήμος στην συνεισφορά του προσμετρά, ορθώς κατά την γνώμη μου και την εμπορική αξία της γης, κάτι που κάνει και στην περίπτωση του κλειστού για την Κ.Α.Ε γεγονός που φαντάζομαι αντιλαμβάνεστε ότι περιπλέκει λίγο τα δεδομένα. Όλα αυτά δεν τα λέω σε καμία περίπτωση γιατί δεν μου αρέσει η προοπτική να αποκτήσει ο Παναθηναϊκός επιτέλους μια έδρα για όλα του αθλήματα. Απλώς έχοντας ζήσει αρκετές απογοητεύσεις δεν θα ήθελα η κάψα και η προσμονή των εκατομμυρίων φιλάθλων του Συλλόγου να γίνεται για μια ακόμα φορά μέρος μια πολιτικής φούσκας, ενός πυροτεχνήματος ή πολύ χειρότερα μιας άδειας προεκλογικής υπόσχεσης με σκοπό την ομηρία χιλιάδων πιθανών ψηφοφόρων. Εδώ θα είμαστε και θα περιμένουμε…