Ο ασημένιος Παραολυμπιονίκης του Ρίο στην ξιφασκία, Παναγιώτης Τριανταφύλλου, μίλησε στην εκπομπή Cover Page και στους Αλέξανδρο Σόμογλου και Λένα Καραλή με αφορμή την Παγκόσμια ημέρα ατόμων με αναπηρία που είναι σήμερα 3 Δεκεμβρίου.

Ο ασημένιος Παραολυμπιονίκης του Ρίο στην ξιφασκία, Παναγιώτης Τριανταφύλλου, μίλησε στην εκπομπή Cover Page και στους Αλέξανδρο Σόμογλου και Λένα Καραλή με αφορμή την Παγκόσμια ημέρα ατόμων με αναπηρία που είναι σήμερα 3 Δεκεμβρίου.

Για το ποιο είναι το σημαντικότερο βραβείο της καριέρα του ανέφερε “Ένα Ολυμπιακό μετάλλιο επισκιάζει όλα τα άλλα γιατί είναι η ύψιστη διοργάνωση. Και η συμμετοχή από μόνη της είναι σημαντική”.

Για τη σημερινή ημέρα δήλωσε “Εγώ θα τη θεωρήσω μια μέρα σαν τις υπόλοιπες και σαν μια μέρα υπενθύμισης. Γιατί; Γιατί θα έπρεπε να το γιορτάζουμε κάθε μέρα. Πρέπει να την θυμόμαστε αυτή τη μέρα κάθε μέρα. Η κοινωνία κάνει κάποια βήματα δειλά βεβαία. Δεν ξέρω αν θα φτάσουμε πότε στο επιθυμητό αποτέλεσμα. Το συγκρίνω με το εξωτερικό. Το κομμάτι της συμβατικότητας σε σχέση με το εξωτερικό. Πολύ σπάνια θα δεις άτομο στο δρόμο. Και αυτό γιατί δεν είναι σωστά τα πεζοδρόμια ή οι ράμπες για παράδειγμα. Το κομμάτι του αθλητισμού έχει αρχίσει να καλυτερεύει. Σιγά σιγά εξελίχθηκε και αυτό”.

Για το ατύχημα που είχε και του άλλαξε τη ζωή ανέφερε “Το 2004 είχα το τροχαίο ατύχημα. Ο τύπος αναπηρίας μου λέγεται παραπληγία. Όταν άκουσα ότι δε θα ξανά περπατήσω η πρώτη μου αντίδραση ήταν να στεναχωρηθώ και να κλάψω. Μίλησα με τον γιατρό μου και μου είπε πως η επιστήμη έχει εξελιχθεί και το πήρα κάπως καλύτερα. Είναι και θέμα ιδιοσυγκρασίας. Θα μπορούσα να το πάρω από κάτω. Έκανα όμως γυμναστική, άκουσα τους γιατρούς μου και έφτασα ως εδώ. Δεν είναι καθόλου εύκολο. Το θέμα είναι να θέλεις και να το κάνεις. Και εγώ για να μπω στον αθλητισμό ήθελα να το κάνω. Είναι πιο δύσκολο από έναν απλό αθλητή. Έμενα μου παίρνει τη διπλάσια ώρα να πάω, να βρω να παρκάρω αν βρω, αν έχει τουαλέτες προσβάσιμες. Όλοι μας έχουμε ξεπεράσει αυτά τα δεδομένα και προσπαθήσουμε να το περάσουμε σε όλους. Πάμε στα σχολεία διότι από εκεί ξεκινάει. Από την παιδεία”.

Όσον αφορά τα αθλήματα με τα οποία ασχολείται τόνισε πως “Η ξιφασκία συνεχίζεται και είμαστε τέσσερις αθλητές σε αυτό. Το μπάσκετ δε συνεχίζεται. Είναι ένα ομαδικό άθλημα και θεωρείται ερασιτεχνικό. Το καταλαβαίνω από τη μια. Όμως δε μου αρέσει που κρατάνε την Α1 στους στους αρτιμελής διότι εκεί είναι τα λεφτά. Στους ελεύθερους όλους να συνεχίσουν τον αθλητισμό και βοήθησε με τα τεστ. Είναι ένα από τα παράπονά μου. Έχει δοθεί τόσο χρήμα στα κανάλια κ.λπ. και δεν έχει δοθεί στον τομέα της παιδείας και της υγείας. Το μπάσκετ ήταν το πρώτο άθλημα με το οποίο ασχολήθηκα. Μάλιστα ξεκίνησα πέντε μήνες μετά το ατύχημά μου. Όταν είδα πρώτη φορά να παίζουν και το πόσο σκληρό είναι είπα αποκλείεται να μπω, εγώ θα σακατευτώ. Μάλιστα έχω υπάρξει και αρχηγός στην ομάδα μου”.

Κλείνοντας για το από που αντλεί δύναμη να συνεχίζει δήλωσε χαρακτηριστικά “Πιστεύω πως αν βγάλω τον στόχο του να περπατήσω από το μυαλό μου θα σταματήσω να ζω. Αυτό με κρατάει δυνατό. Και η πίστη μου για το Θεό”.