Ο Σωτήρης Γεωργίου γράφει για τις πολλές τελευταία αυτοκτονίες νεαρών ατόμων

Το ότι έχουμε αρχίσει να συνηθίζουμε την οσμή του θανάτου γύρω μας με ανησυχεί πολύ. Αρχίσαμε να συνηθίζουμε στην βία,στην ακραία βία και τώρα τον θάνατο γενικά. Ακόμα και πόλεμος γίνεται στην Ουκρανία ,όχι και πολύ μακρυά μας δηλ,και συνηθίσαμε. Το ίδιο όμως και στην ίδια την Ουκρανία που μεγάλο μέρος του πληθυσμού συνέχισε στο Κίεβο πχ να ζει κανονικά και βλέπαμε εικόνες να κάνει τα μπάνια του στο ποτάμι εκεί! Στην Ελλάδα πεθαίνει τόσος κόσμος με βιαίο τρόπο ,συνηθίσαμε την ακραία βία σαν κοινωνία. Το ίδιο συνηθίσαμε και τις πολλές αυτοκτονίες που είναι πολύ πολύ περισσότερες αλλά για πολλούς λόγους(πχ εκκλησιαστικούς ή τι θα πει η κοινωνία)δεν γίνονται όλες γνωστές. Τις τελευταίες ημέρες όμως ακούμε για αυτοκτονίες νεαρών ατόμων ακόμα και κάτω από τα 25. Και όχι ότι δεν είχαμε και στο παρελθόν αλλά πάλι μαζεμένες σαν να έγινε κάτι.

Τι πραγματικά συμβαίνει;

Αλήθεια θα το συνηθίσουμε και αυτό; Δεν ανησυχεί κανέναν; Δεν ανησυχεί τους γονείς των παιδιών τι συμβαίνει και βλέπουμε αυτοκτονίες νεαρών όλων των φύλων; Ποιοί ειναι οι λόγοι; Ερωτικοί,οικονομικοί,οικογενειακοί;Όλοι μαζί; Ή αποτέλεσμα συνδυασμού αυτού αλλά και άλλων καταστάσεων όπως πχ ίσως των λοκ ντάουν που έφεραν πολλά ψυχολογικά προβλήματα σε όλες τις ηλικίες και αύξηση στην κατάθλιψη; Φταίει μόνο η πανδημία όμως; Επίσης η οικογενειακή βία είναι ένας άλλος σημαντικός παράγοντας διαχρονικά και πόσο δε μάλλον τώρα που έχει αυξηθεί ραγδαίως και μετά την πανδημία ειδικά.  Ακόμα οι νέοι βλέπουν γύρω τους ένα πολύ άσχημο τοπίο και ένα θολό μέλλον. Μπορούν να το διαχειριστούν; Μπορούν ταυτόχρονα μέσα σε ένα περιβάλλον κοινωνικής ανέχειας να ανεχτούν ότι δίπλα τους το χρήμα σε κάποιες της ηλικίας τους ρέει άφθονο και κάνουν ζωάρα; Επίσης πολλοί νέοι βλέπουν σαν αναγκαστική διέξοδο το εξωτερικό. Πολλοί όμως είναι δεμένοι με τις οικογενειές τους. Όλα αυτά ειδικά σε μια χώρα που η επιβίωση γα πολλούς νέους είναι δύσκολη ειδικά αν δεν υπάρχει σταθερή οικογένεια και τα όνειρα απαγορευμένο είδος! Πολλά πράματα που μπορεί να σκεφτεί κανείς και θα έπρεπε να μας ανησυχούν όλα αυτά και να έχουν κινητοποιήσει τους αρμόδιους φορείς. Εκτός και αν το συνηθίσαμε και αυτό…!