Ο Αλέξανδρος Σόμογλου γράφει για τον Άγγλο αρχιδιαιτητή και όσα συνέβησαν μετά το ακυρωθέν γκολ του Ελ Αραμπί στα Γιάννινα

Ξεκαθαρίζω τη θέση μου από τις πρώτες γραμμές του κειμένου για να μη δημιουργούνται παρεξηγήσεις. Δεν έχω ιδέα αν το γκολ του Ελ Αραμπί στα Γιάννινα είναι κανονικό ή όχι. Όπως δεν έχω ιδέα αν έπρεπε να έχει μετρήσει το γκολ του Μαροκινού στο «Μολινό» στη ρεβάνς με τη Γουλβς. Σε τόσο οριακές καταστάσεις που κρίνονται στο εκατοστό, ακόμη και το περιθώριο λάθους που προκύπτει από την τεχνολογική ανάλυση μιας φάσης δεν αφήνει κανένα περιθώριο βεβαιότητας.

Επίσης, θεωρώ εξαιρετικά χρήσιμη την ιδέα του Μαρκ Κλάτενμπεργκ να ενημερώνει άπαντες – μέσω προσωπικού του βίντεο – κάθε Τρίτη για τις επίμαχες φάσεις του πρωταθλήματος της Super League, όχι απλά αναλύοντας τις αποφάσεις των διαιτητών, αλλά και δίνοντας στη δημοσιότητα τους διαλόγους των ρέφερι κατά τη διάρκεια χρήσης του VAR.

Δυστυχώς, όμως, ο όλος χειρισμός του Άγγλου αρχιδιαιτητή και της ΚΕΔ στην περίπτωση του γκολ του Ελ Αραμπί ήταν τόσο τραγικός, που όχι μόνο δίνει το δικαίωμα στον Ολυμπιακό ή οποιονδήποτε άλλον επικριτή του Κλάτενμπεργκ να αφήσει αιχμές για το ρόλο του στο ελληνικό ποδόσφαιρο, αλλά – το χειρότερο – ρίχνει ακόμη περισσότερο νερό στο μύλο της ανάδειξης του παρασκηνίου σε ρόλο απόλυτου πρωταγωνιστή της ποδοσφαιρικής μας καθημερινότητας.

Και επειδή στην περίπτωση διαχείρισης του ακυρωθέντος γκολ του Ολυμπιακού στα Γιάννινα, μετά τη λήξη της αναμέτρησης, δεν εμπεριέχεται ο όρος «ανθρώπινο λάθος», απλά καταγράφω τις εσκεμμένες αποφάσεις της ΚΕΔ και του Άγγλου αρχιδιαιτητή:

1) Παρά το γεγονός ότι πολύ σωστά ο Κλάτενμπεργκ έχει αποφασίσει κάθε Τρίτη να σχολιάζει ο ίδιος τις αποφάσεις των διαιτητών, βοηθώντας και την κοινή γνώμη να εξάγει χρήσιμα συμπεράσματα για τις υποδείξεις τους, επέλεξε για πρώτη φορά να απομονώσει μια φάση και να απαντήσει πρόωρα (τη Δευτέρα) με ανακοίνωση στις καταγγελίες μιας ομάδας.

Και μάλιστα, όχι μέσω προσωπικής του τοποθέτησης, αλλά μέσω ανακοίνωσης της ΚΕΔ. Γιατί να το κάνει αυτό; Ανεξαρτήτως κινήτρου, αφενός έδειξε μια ιδιαίτερη σπουδή να απαντήσει στον Ολυμπιακό και αφετέρου (το χειρότερο, στα δικά μου μάτια) έδειξε να μην αντιμετωπίζει ισότιμα τους 14 μονομάχους του πρωταθλήματος. Η ανακοίνωση του Ολυμπιακού ήταν η πρώτη κατά διαιτητή στο φετινό πρωτάθλημα; Όχι. Γιατί, λοιπόν, τέτοια ευαισθησία από την πλευρά της ΚΕΔ; Γιατί να μην σχολιαστεί η συγκεκριμένη φάση από τον ίδιο τον Κλάτενμπεργκ στην καθιερωμένη εβδομαδιαία ανάλυσή του;

2) Κάθε υγιής φίλαθλος θέλει να έχει από έναν διαιτητή του ειδικού βάρους του Κλάτενμπεργκ έναν ολοκληρωμένο σχολιασμό, ιδιαίτερα για επίμαχες φάσεις όπως αυτή του Ελ Αραμπί. Αντ’ αυτού, η ΚΕΔ επέλεξε να σχολιάσει τη συγκεκριμένη φάση μέσω ενός στατικού φωτογραφικού καρέ, από το οποίο μάλιστα απουσιάζει η πιο σημαντική γραμμή της χρήσης του VAR σε περιπτώσεις οφσάιντ, δηλαδή η κόκκινη που απεικονίζει τη θέση του επιτιθέμενου.

Για ποιο λόγο να επέμβει οποιοσδήποτε και να αφαιρέσει γραμμές από αυτές που εμφανίζονται κατά τη διάρκεια της τηλεοπτικής μετάδοσης; Ακόμη κι αν δεν έχει δόλο, δεν καταλαβαίνει ότι κάτι τέτοιο δίνει το δικαίωμα στον οποιονδήποτε να αμφισβητήσει τις προθέσεις του;

3) Για ποιο λόγο επέλεξαν ο Κλάτενμπεργκ και η ΚΕΔ να μην δημοσιοποιήσουν τους διαλόγους των διαιτητών με το VAR, όπως το πράττουν σε λιγότερο καθοριστικές φάσεις των αγώνων του ελληνικού πρωταθλήματος; Ακόμη κι αν το γκολ έπρεπε πράγματι να ακυρωθεί, είναι σαν να φωνάζουν «παιδιά, θέλουμε κάτι να κρύψουμε»…
Θα επαναλάβω, λοιπόν, ότι δεν έχω ιδέα αν έπρεπε να μετρήσει ή όχι το γκολ του Ελ Αραμπί. Ξέρω, όμως, ότι με τη συμπεριφορά τους ο Μαρκ Κλάτενμπεργκ και η ΚΕΔ έκαναν ότι περνάει από το χέρι τους για να μας πείσουν… ότι έπρεπε να μετρήσει!

Και η όλη διαχείρισή τους από το πρωί της Δευτέρας δίνει το δικαίωμα στον Ολυμπιακό, ή οποιονδήποτε άλλον επικριτή τους να ισχυριστεί ό,τι θέλει για τα κίνητρα τους. Και, καλώς ή κακώς, σε ένα ποδόσφαιρο που είναι εδώ και πολλά χρόνια ποτισμένο με το δηλητήριο του μίσους και της καχυποψίας, αν μη τι άλλο έχεις την απαίτηση από τον αρχιδιαιτητή σου να μην συμβάλλει στη μεγαλύτερη εξάπλωση της νόσου, αλλά να βοηθάει με τις πράξεις του στην καταπολέμησή της.