O ναύτης με τα τατουάζ που έτρωγε σπανάκι κι έπαιζε ξύλο για την αγάπη της Όλιβ, ήταν το πιο αντικομφορμιστικό κόμικ της παιδικής μας ηλικίας

Περίμενα με μεγάλη αγωνία να γυρίσει ο πατέρας μου σπίτι και να μου φέρει ένα Ποπάυ. Φυσικά και είχα μια μεγάλη στοίβα από παλαιότερα τεύχη τα οποία διάβαζα ξανά και ξανά, όμως πάντοτε ένα καινούριο τεύχος με νέες ιστορίες ήταν ένας ανεκτίμητος θησαυρός. Θυμάμαι μάλιστα πως το αγαπούσα περισσότερο από το Μίκυ Μάους, γιατί μου φαινόταν πιο αληθινό: θεωρούσα πιο πιθανο δυο τύποι να παίζουν μπουνιές στο δρόμο παρά ένα παπί να έχει δισεκατομμύρια ( αναφέρομαι στον Σκρουτζ Μακ Ντακ).

Ο Ποπάυ ήταν ο αγαπημένος μου ήρωας κόμικ, ή μάλλον όχι ο ίδιος αυτός καθαυτός, αλλά ολόκληρο το cast: o Πόλντο, ο Βρούτος, η Όλιβ, ο Ρεβυθούλης, ο πατέρας του Ποπάυ, η μάγισσα μάνα του Βρούτου και ο γίγαντας Γκρισίνο. Όλοι τους ήταν τόσο ιδιαίτεροι, τόσο αληθινοί, τόσο βγαλμένοι μέσα από τη ζωή και το καθημερινό περιθώριο, τόσο μα τόσο cool. ΄Ηταν ήρωες με αδυναμίες, που τσαλακώνονταν, που έκαναν λάθη, που ήταν σαν τους κανονικούς ανθρώπους που έβλεπα γύρω μου και αυτό ήταν ρεαλιστικό.

Η ιστορία του Ποπάϋ και της παρέας του: Τόσα χρόνια μετά, μήπως βρίσκεις μια ταύτιση με τον κοινωνικό σου περίγυρο; Προσωπικά πιστεύω πως το συγκεκριμένο κόμικ με προετοίμασε για τη ζωή που θα ζούσα ως ενήλικη.

Η ιστορία είχε πάνω κάτω ως εξής: o Ποπάυ τραβούσε καψούρα με την Όλιβ της οποίας ήταν ο δεύτερος αρραβωνιαστικός και η οποία Όλιβ που είχε μάλλον νευρική ανορεξία, αγαπούσε τον Ποπάυ αλλά εντυπωσιαζόταν από τα ακριβά δώρα και αυτοκίνητα του Βρούτου, πράγμα που είχε ως αποτέλεσμα Ποπάυ και Βρούτος να παίζουν συνέχεια ξύλο για εκείνη. Ο Βρούτος είχε σύμμαχο σε αυτό την μάγισσα μητέρα του ενώ ο Ποπάυ το σπανάκι το οποίο το έτρωγε, φούσκωναν τα μπράτσα του και γινόταν πολύ δυνατός.

Ο Ποπάϋ και η Όλιβ είχαν ένα πανέξυπνο μωρό και το είχαν υιοθετήσει επειδή κάποιος το άφησε στην πόρτα τους: στα μέσα των 80s ήμασταν τα παιδιά που έβρισκαν πολύ φυσιολογικό ένα ζευγάρι να υιοθετεί ένα παιδί και ταυτόχρονα να μην είναι παντρεμένο, ελπίζω να γίναμε όλοι οι ενήλικες που εξακολουθούν να σκέφτονται το ίδιο.

Ο Ποπάυ είχε επίσης έναν βουλιμικό κολλητό, τον Πόλντο, ο οποίος είχε αδυναμία στα burgers και έναν εθισμένο στο αλκοόλ πατέρα ο οποίος γκρίνιαζε μόνιμα ότι δεν του φτάνει η σύνταξη για να πιει περισσότερες νταμιτζάνες κρασί. Είμαι βέβαιη πως μπορείς να φέρεις πολλούς ανθρώπους στο μυαλό σου σήμερα που να έχουν κοινά στοιχεία με τους φίλους και τους συγγενείς του Ποπάυ. Και πως τους αγαπάς και τους κρατάς στη ζωή σου.

Ο Βρούτο ήταν ένας υπερφυσικός ψευτονταής που τον κουμάνταρε η μάγισσα – και μέγαιρα- μάνα του και έτρωγε μόνιμα ξύλο από τον Ποπάυ επειδή προσπαθούσε να του φάει τη γκόμενα. Τέλος, ένας καλόκαρδος γίγαντας, ο Γκρισίνο, ζούσε αποκλεισμένος σε ένα δικό του νησί μάλλον γιατί ήταν πολύ μεγάλος για οπουδήποτε αλλού και έπιανε τόπο.

Το άρθρο αυτό δεν γράφτηκε για να σου υπενθυμίσει εν συντομία την υπόθεση του κόμικ με τον καλόκαρδο ναύτη που έτρωγε σπανάκι, αλλά για να σου θυμίσει πως η ζωή μας είναι γεμάτη με ανασφαλείς γυναίκες που αντιμετωπίζουν κάποιο βαθύτερο ψυχολογικό πρόβλημα το οποίο τις κάνει να συμπεριφέρονται αλλόκοτα στις σχέσεις τους, άνδρες που χειραγωγούνται από τις μητέρες τους, τύπους που αντιμετωπίζουν εθισμούς όπως το ποτό και διατροφικές διαταραχές όπως η βουλιμία, παιδιά που αξίζουν να βρουν μια παντοτινή οικογένεια και να αγαπηθούν άρα πρέπει να υιοθετηθούν και καλούς ανθρώπους οι οποίοι επειδή δε μοιάζουν με τους υπόλοιπους δυστυχώς αναγκάζονται να ζουν αποκλεισμένοι. Για όλους αυτούς, ολόκληρη τη δεκαετία του 80 είχαμε μονάχα καλά συναισθήματα και θετικές σκέψεις. Ελπίζω σήμερα να είμαστε στην ίδια φάση και να μπορούμε να κάνουμε και πράξη όσα πιστεύουμε και σκεφτόμαστε.