Ο Χρήστος Σούτος καταπιάνεται με το θέμα του εμβολιασμού κατά του κορωνοϊού και παίρνει θέση αναφορικά με το σχόλιο του Στέφανου Τσιτσιπά.

Ο Στέφανος είναι ένας σημαντικός αθλητής. Ο μεγαλύτερος Έλληνας τενίστας στην ιστορία, με λαμπρές προοπτικές να ανοίγονται μπροστά του, αλλά και με αρκετά ζητήματα να λύσει για να κάνει το επόμενο βήμα στην καριέρα του. Με το επόμενο βήμα, να αφορά την καταξίωση τού Τσιτσιπά στα υψηλότερα σκαλοπάτια του παγκοσμίου τένις με συχνές παρουσίες σε τελικούς μεγάλων τουρνουά και γιατί όχι και την κατάκτηση ενός τέτοιου τροπαίου. Απέχει όμως πολύ από το χαρακτηριστεί πρότυπο για την νεολαία. Δεν είναι απαραίτητο κιόλας ένας τεράστιος αθλητής να είναι και πρότυπο. Το ένα δεν συνεπάγεται το άλλο, ούτε το αποκλείει. Και δεν αναφέρομαι μόνο στον Τσιτσιπά. Μην τρελαθούμε στο φινάλε.

Το πως ένας αθλητής θα διαχειρίζεται κατά την διάρκεια της καριέρας του ή ακόμα και μετά το τέλος αυτής την εικόνα του είναι καθαρά προσωπικό του θέμα. Ο κόσμος μπορεί να τον θαυμάζει (όπως συμβαίνει με τον Τσιτσιπά) για τις αθλητικές του επιδόσεις και μόνο. Μεταξύ μας σήμερα με τον απόλυτο επαγγελματισμό που υπάρχει στον αθλητισμό, με τα ιλιγγιώδη ποσά που εισπράττουν οι αστέρες των σπορ, όσα και να επιστρέφουν από αυτά στην κοινωνία πρότυπα δεν πρέπει να συνιστούν. Το μεροκάματο του Μέσι, όχι το μηνιάτικο του, ή το συνολικό του συμβόλαιο, είναι ικανό να σώσει τη ζωή αρκετών παιδιών, που πεθαίνουν από την πείνα και τις κακουχίες, σε μέρη του πλανήτη που πλήττονται από την κλιματική αλλαγή για παράδειγμα.

Γιατί είναι πρότυπα οι αθλητές

Πρότυπα δεν είναι οι αθλητές και ειδικά οι επαγγελματίες επειδή κλωτσούν καλά μια μπάλα,  ή τη βάζουν με ευκολία στο καλάθι. Πρότυπα δεν είναι οι αθλητές που ξέρουν να χειρίζονται μια ρακέτα, σαν τον Τσιτσιπά. Πρότυπα δεν είναι οι αθλητές που έχουν την ικανότητα να σηκώνουν βάρη, να τρέχουν, να ισορροπούν, να πηδούν ψηλά και να κολυμπούν γρήγορα. Είναι και αυτοί, αλλά πριν στα μάτια ενός παιδιού καλό να είναι να υπάρχουν άλλοι.

Οι ήρωες της καθημερινότητας μας. Από τον πυροσβέστη, που με αυτοθυσία πέφτει μέσα στις φλόγες για να σώσει έναν άνθρωπο, ένα δέντρο, ένα σπίτι. Από τον πιλότο που πετά υπό οποιοσδήποτε συνθήκες για να σβήσει μια πυρκαγιά ή να μεταφέρει μια ζωή. Από τον γιατρό που παλεύει να βρει την θεραπεία για τον ασθενή του. Από τον ερευνητή που ψάχνει ένα εμβόλιο για να σώσει την ανθρωπότητα… Μέχρι τον πατέρα και την μητέρα του, που προσπαθούν να επιβιώσουν μέσα στις αντίξοες συνθήκες των σύγχρονων κοινωνιών. Ταυτόχρονα κάνουν τα αδύνατα δυνατά για να του εξασφαλίσουν τα κατάλληλα εφόδια, για την συνέχεια της ζωής του. Αυτοί είναι οι μικροί και μεγάλοι ήρωες μας.

Πάμε και στην υποχρεωτικότητα του εμβολιασμού. Προσωπικά από την πρώτη στιγμή έσπευσα να κάνω το εμβόλιο γιατί θεωρώ ότι προς το παρόν είναι ο μόνος τρόπος να επιστρέψουμε στην ελευθερία που μας στέρησε η πανδημία. Από την άλλη κατανοώ πλήρως τον φόβο για κάθε ιατρική πράξη. Ο φόβος είναι συναίσθημα ανθρώπινο και απολύτως σεβαστό. Από την άλλη δεν μπορώ να δεχθώ τις θεωρίες συνωμοσίας και τον σκοταδισμό που ορισμένοι προβάλλουν προκειμένου να μην εμβολιαστούν.

Φταίνε κι οι επιστήμονες

Είναι το λιγότερο αφελές, για να μην πω επικίνδυνο, να υπάρχουν άτομα που να πιστεύουν ότι χωρίς καμία απολύτως ειδική γνώση και σπουδή κατέχουν την αλήθεια για την ιατρική -και όχι μόνο- επιστήμη. Δυστυχώς, ευθύνες σε αυτό το σημείο έχει και η επιστημονική κοινότητα. Με την διαρκή της έκθεση στα τηλεοπτικά παράθυρα έδωσε σε κάθε ημιμαθή το δικαίωμα να μιλά εξ ονόματος της. Είναι τελείως διαφορετικό πράγμα να έχουν αιτιάσεις επιστήμονες, αν και εδώ μιλάμε για συγκεκριμένες ειδικότητες και επίπεδο σπουδών, και άλλο πράγμα να αμφισβητούν τις ιατρικές ανακαλύψεις άνθρωποι, που δεν έχουν περάσει ούτε έξω από το πανεπιστήμιο. Αυτά ως μια εισαγωγή.

Η έννοια του υποχρεωτικού εμβολιασμού έχει νόημα για συγκεκριμένες ομάδες πληθυσμού. Υγειονομικοί, όλων των βαθμίδων, σώματα ασφαλείας και όσοι έχουν άμεση επαφή με το κοινό σε δημόσιες υπηρεσίες, εργαζόμενοι στις μονάδες φροντίδας ηλικιωμένων είναι οι βασικότερες. Το σημαντικό θα ήταν να έχουν αντιληφθεί άπαντες την αξία του εμβολιασμού χωρίς να έμπαινε η επιβολή της υποχρέωσης του από το κράτος. Δυστυχώς όμως κάτι τέτοιο δεν φαίνεται να ισχύει για αρκετούς.

Το κακό είναι ότι και οι αριθμοί δεν είναι ικανοί να επηρεάσουν τους ανεμβολίαστους. Αριθμοί που είναι αμείλικτοι στο ποιοι πλέον νοσούν σοβαρά και κινδυνεύουν να χάσουν την ζωή τους. Μέχρι να βρεθεί η θεραπεία το τέλος της πανδημίας θα έρθει μόνο αν το μεγαλύτερο μέρος του πληθυσμού εμβολιαστεί. Το εμβόλιο δεν σου εξασφαλίζει ούτε ότι δεν κολλήσεις τον ιό , ούτε ανοσία. Σου αυξάνει σημαντικά τις πιθανότητες να τον αντιμετωπίσεις, βοηθώντας το ανοσοποιητικό σου και αποτρέποντας την νόσο από το να εξελιχθεί σε βαριά πνευμονία με επικίνδυνες συνέπειες. Ειδικά αν ανήκεις στις λεγόμενες ευπαθείς ομάδες. Πάνω απ’ όλα είναι θέμα ατομικής ευθύνης. Κανένας περιορισμός, ή επιβολή υποχρέωσης, δεν πρόκειται να κάνει κάποιον αρνητή να προχωρήσει στην ιατρική πράξη που σώζει ζωές.