Μήπως ο Παναθηναϊκός είναι υποχρεωμένος να ακολουθήσει τις ίδιες πρακτικές με τους αντιπάλους του, για να σηκώσει κεφάλι; Γράφει ο Λ. Γκαραγκάνης.

Ο Παναθηναϊκός διανύει μία χρονιά αποφασιστικής σημασίας για το μέλλον του. Αν δεν βγει στην Ευρώπη, μέσω Πρωταθλήματος ή Κυπέλλου, αφανίζεται από το ευρωπαϊκό ranking. Την ώρα που εξελίσσεται η μοναδική προοπτική να βάλει ένα κεραμίδι επάνω από το κεφάλι του τις επόμενες δεκαετίες. Ειδικά στο κομμάτι αυτό, όπου υπάρχει και πολεμική ρητορική εντός των τειχών, ο Γιάννης Αλαφούζος όφειλε να είναι ιδιαιτέρως προσεκτικός.

Ο σχεδιασμός θα έπρεπε να έχει γίνει διαφορετικά και σίγουρα τα αποτελέσματα θα ήταν καλύτερα. Ακόμα και τώρα, ο φετινός Παναθηναϊκός είναι καλύτερος συνολικά από τον περυσινό και αυτόν της τελευταίας χρονιάς Δώνη. Αν υπήρχε τεχνικός διευθυντής, προπονητής με όραμα να παραμείνει και έγκαιρη μεταγραφική ενίσχυση, θα είχε γλιτώσει πολλά το Τριφύλλι. Συν ότι θα ήταν πιο ήρεμος ο κόσμος και όχι στα κάγκελα.

Παναθηναϊκός: Επιβάλλεται η διοικητική αλλαγή

Στα άσχημα αποτελέσματα, το διοικητικό πάντα βγαίνει μπροστά στην κριτική. Άλλοτε δικαίως, άλλοτε αδίκως (πολύ πιο σπάνια ισχύει το δεύτερο, αφού η διοίκηση φέρει πολλαπλές ευθύνες για ό,τι συμβαίνει). Η αλήθεια είναι ότι ο μεγαλομέτοχος αποτελεί το πλέον τοξικό πρόσωπο που έχει περάσει από τη θέση αυτή στο ποδοσφαιρικό τμήμα. Το έλλειμμα προστασίας, η αλλαγή πλάνων κάθε τρεις και λίγο και το νωπό 2018 όπου εξαιτίας του μπήκε ο Παναθηναϊκός σε μονοπάτι ευρωπαϊκού αφανισμού αποτελούν τους κύριους λόγους.

Υπό αυτό το πρίσμα, η αλλαγή αποτελεί τον μοναδικό δρόμο για να σηκώσει το βλέμμα στον ουρανό το Τριφύλλι. Ή ένα μαγικό ραβδί να αγγίξει τον Γιάννη Αλαφούζο και να τον κάνει κανονικό παράγοντα, ο οποίος θα αντιμετωπίζει τον Παναθηναϊκό όχι ως βάρος. Και έτσι πρέπει, διότι τα χρήματα που έχει βάλει είναι πολλά. Περισσότερα από πολλούς άλλους παράγοντες ελληνικών ομάδων της εποχής του, των οποίων το προφίλ επικοινωνιακά βρίσκεται στα ύψη.

Ποιος θα κυλιστεί στη λάσπη;

Στα πρώτα χρόνια θητείας του επέλεξε μία ισχυρή ρητορική απέναντι στο ποδοσφαιρικό κατεστημένο, χρησιμοποιώντας και τη μιντιακή ισχύ του ο Γιάννης Αλαφούζος. Κυρίως, για να γίνει αρεστός σε μία μερίδα του κόσμου που της αρκούσε το γεγονός ότι αποχώρησαν οι Βαρδινογιάννηδες από τον Παναθηναϊκό. Εκείνη την εποχή, όποιος και αν έβγαινε εμπρός και χρησιμοποιούσε την ίδια στρατηγική θα γινόταν αυτομάτως αποδεκτός.

Αναφορικά με το παρασκήνιο, αυτό είναι το πιο ακραίο πράγμα που έχει κάνει ο Αλαφούζος. Ίσα – ίσα τα τελευταία χρόνια η πολιτική που ακολουθεί ο Παναθηναϊκός μετά από διαιτητικές σφαγές τύπου Καραντώνη και Τρεϊμάνις είναι ήπια, μην θέλοντας να ρίξει λάδι στη φωτιά. Συν τοις άλλοις, ο Παναθηναϊκός έχει μείνει εκτός από ιστορίες οι οποίες ταλαιπωρούν το γόητρο και το πρεστίζ των αντιπάλων του διατηρώντας το όνομά του καθαρό.

Υπάρχει ένα μεγάλο «αλλά»

Όμως αυτά δεν αρκούν. Με λύπη προκύπτει αυτό το συμπέρασμα. Ή ο Αλαφούζος, αν έχει σκοπό να παραμείνει, θα πρέπει να προβεί σε όλες τις απαραίτητες ενέργειες προστασίας της επένδυσής του ή θα πρέπει να έρθει κάποιος παλαβός εντελώς, που θα πρέπει να βάλει το χέρι στη λεκάνη της τουαλέτας και να γεμίσει σκατό έως τον αγκώνα. Ποιος θα ρισκάρει τα ωραία του λεφτά, σε αυτό το ποδόσφαιρο;

Ποιος θα μπει στη διαδικασία δημιουργίας αντιπαλοτήτων με επιχειρηματικές προεκτάσεις; Ποιος είναι έτοιμος να αντιμετωπίσει ακόμα και την εσωτερική κριτική, την οποία βεβαιότατα θα δεχτεί; Όποιος πληροί αυτές τις προϋποθέσεις διαθέτει το κατάλληλο προφίλ για επόμενος μεγαλομέτοχος. Ακόμα και εδώ, όμως, υπάρχει ακόμα ένα μεγάλο «αλλά». Ο κόσμος του Παναθηναϊκού, μαθημένος αλλιώς, θα μπορέσει να αντέξει κάποιον τέτοιο στο τιμόνι; Αν ναι, καλώς να ορίσει…