RADIO
Λάμπρος Γκαραγκάνης
Ο Λ. Γκαραγκάνης γράφει για τον κρίσιμο χρόνο που μπαίνει για το Τριφύλλι, προαναγγέλοντας διοικητικές εξελίξεις και ανατροπές στο γηπεδικό.
Όταν ο Θεός Ποσειδώνας και η Θεά Αθηνά διεκδίκησαν την Αθήνα, έπρεπε να κάνουν από ένα δώρο στους κατοίκους της πόλης ώστε να τους δελεάσουν και να επηρεάσουν έτσι την τελική επιλογή. Ο εντυπωσιακός Ποσειδώνας χτύπησε την τρίαινά του στον Ιερό Βράχο της Ακρόπολης και ένας πίδακας νερού άρχισε να αναβλύζει δημιουργώντας ένα επιφώνημα θαυμασμού στους παρευρισκόμενους.
Η μετρ της στρατηγικής Αθηνά απάντησε με ένα κλαδί ελιάς. Γιατί νίκησε τον Ποσειδώνα στις γνώμες των Αθηναίων; Με την ελιά εξασφάλιζε στέρεη τροφή, πολύτιμο λάδι και ξυλεία. Ενώ ο άνθρωπος δίχως νερό δεν ζει, η στρατηγική σκέψη της Αθηνάς για πολλαπλά οφέλη στο ποίμνιό της απέδωσε. Διότι, πάντοτε, το ζήτημα πριν τη λήψη μίας απόφασης θα είναι ο σκοπός, το όραμα. Τι αναφέρθηκε πιο πάνω; «Ο άνθρωπος χωρίς νερό δεν ζει». Είναι αλήθεια. Ο σκοπός πολλές φορές, όμως, είναι ισχυρότερος της αλήθειας. Την ξεπερνά…
Το όνομα της Αθηνάς αποτελεί βασικό λεκτικό συστατικό της ομάδας της πρωτεύουσας. Με τη στρατηγική εκπλήρωσε τον σκοπό της και συνέδεσε το όνομά της για πάντα με ένα από τα συγκλονιστικότερα κέντρα πολιτισμού στον πλανήτη. Στρατηγική και σκοπός, δύο έννοιες που απουσιάζουν εμφατικά από τον τρόπο που διαβιώνει ο οργανισμός «Παναθηναϊκός».
Ο αποσυμβολισμός της μυθολογίας ευτελίζει την αντίστοιχη έννοια της αλήθειας στο Τριφύλλι. Ο καθένας (οπαδός, παράγοντας, δημοσιογράφος) έχει τη δική του αλήθεια. Δεν υπάρχει μία παραδεκτή πραγματικότητα, να πατήσει κανείς επάνω και να βγάλει το πόρισμα γιατί ο άρχοντας έγινε επαίτης.
Τι μένει; Η χάραξη στρατηγικής για την επιστροφή και η εκπλήρωση του σκοπού. Όλα για αυτό γίνονται, για έναν σκοπό. Ο Παναθηναϊκός έχει ανάγκη να προχωρήσει, να βρει έναν στόχο προς υλοποίηση. Το αν θα πάρει τον Ζε ή αν θα φύγει ο Ζαγαρίτης θα έπρεπε να είναι μία πρόταση στο ρεπορτάζ των Πράσινων. Μόνο με τον στόχο της επίλυσης του γηπεδικού ζητήματος και τον, πιθανότατα σημαντικότερο, της αλλαγής διοίκησης θα αποκτήσουν ξανά σημασία και νόημα οι τυπικές δραστηριότητες μίας ποδοσφαιρικής ομάδας.
Σε μία εποχή που το συναίσθημα πολεμάται όσο τίποτα, για το καλό μας και την υγεία μας! Που όλες οι αξίες, τα ήθη, τα έθιμα έχουν περάσει σε τελευταία μοίρα οι καλοί και ευκταίοι ρομαντισμοί αγγίζουν ψυχές, ναι. Δεν υλοποιούν, όμως, στόχους. Δεν ξεβαλτώνουν μία ομάδα, την οποία σημαντική μερίδα του κόσμου της αρχίζει και την αφήνει διακριτικά. Η επίλυση του γηπεδικού ζητήματος μπορεί να δημιουργήσει όραμα. Επιθυμία ξανά για έναν Παναθηναϊκό κραταιό και Πρέσβη.
Υπάρχει τεράστια ανάγκη να προχωρήσει το νέο γήπεδο και οι εγκαταστάσεις του Ερασιτέχνη. Ένα φρούριο 43 μέτρων ύψος να δεσπόζει επιβλητικά, λίγες εκατοντάδες μέτρα από την Ακρόπολη. Μεγάλες αναμετρήσεις στο Champions League, σπουδαίοι αντίπαλοι, ευρωπαϊκά βράδια με χιλιάδες Παναθηναϊκούς αγκαλιασμένους να πανηγυρίζουν προκρίσεις όπως στο παρελθόν.
Ο σκοπός είναι να γίνει το γήπεδο. Το όραμα θα οδηγήσει στον σκοπό. Η σεβαστή αλήθεια για την ιστορικότητα της Λεωφόρου δεν μπορεί να κονταροχτυπηθεί με αυτές τις εικόνες. Αυτές οι στιγμές, που μόνο στη σκέψη ηλεκτρίζουν, αποτελούν τον κρυπτονίτη της αντιπολίτευσης ενδοπαναθηναϊκά. Καμία αλήθεια, κανενός από εμάς, δεν αποτελεί από μόνη της φάρμακο. Μόνο το πραγματικό όραμα και ο σκοπός, να γίνει ξανά ο Σύλλογος Μεγάλος… Ο σκοπός να γίνει το γήπεδο.
Φαίνεται να έχουν δρομολογηθεί οι εξελίξεις υλοποίησης τού πλέον ζωτικής σημασίας έργου, για τα επόμενα 100 χρόνια του Παναθηναϊκού. Φαίνεται… Με μερίδα του κόσμου να αντιδρά, για λόγους που είναι γνωστοί και χιλιοειπωμένοι και δεν υπάρχει κανένας λόγος αναμασήματος. Με το κεντρικό κράτος να εξακολουθεί να παραμένει αναξιόπιστο ως προς τη γενικότερη συμπεριφορά του, από πάντα, προς τον σύλλογο της πρωτεύουσας. Με άλλες λύσεις να μεθοδεύονται, μόλις πήρε μπρος η Διπλή Ανάπλαση. Επιβεβαιώνοντας ότι το πραγματικό δίλημμα δεν είναι «Βοτανικός ή Λεωφόρος», αλλά «Βοτανικός ή ΟΑΚΑ».
Το 2021 θα «ψηθεί» ανατροπή στο γηπεδικό. Είναι ένα μείγμα εικασίας – πληροφόρησης τούτο. Αν θα επιβεβαιωθεί, κάτι θα έχει στραβώσει για τον Βοτανικό. Στην απευκταία αυτή περίπτωση όσοι στάθηκαν απέναντι στη μοναδική ρεαλιστική και βιώσιμη προοπτική στέγασης του Τριφυλλιού θα ρίξουν το φταίξιμο στο κράτος. Το κράτος, μαθημένο να μανιπουλάρει, θα ρίξει το παρασύνθημα: «Μα εδώ δεν θέλει ο Παναθηναϊκός, εμείς φταίμε;». Ακούστηκε ήδη στο Δημοτικό Συμβούλιο Αθηναίων από εκπρόσωπο της ελάσσονος αντιπολίτευσης. Το τρένο θα έχει χαθεί, για πάντα. Θα έχουν χαθεί ρομαντισμοί και οράματα, σκοποί και αλήθειες…
Οι ερωτήσεις πρέπει να τοποθετούνται, ειδικά σε τόσο σοβαρά ζητήματα, μόνο όταν υπάρχουν εύκαιρες πειστικές απαντήσεις. Ειδάλλως, δημιουργούν σύγχυση. Με καμία τέτοια διάθεση και με παρακαταθήκη την προ ενός έτους άποψη ότι το 2020 θα είναι «έτος γηπεδικού» (ήταν!), ρισκάρεται η εκτίμηση πώς το 2021 θα χαρακτηριστεί ως «έτος διοικητικών και ιδιοκτησιακών ανακατατάξεων».
Η αφανής ή η… σκοτεινή, αν θέλετε, πλευρά του ρεπορτάζ καταγράφει ενοχλήσεις προς τον Γιάννη Αλαφούζο, πλην του κ. Δρακωτού. Από τη στιγμή που τίποτα δεν προχώρησε, δεν υπάρχει και λόγος -αυτή τη στιγμή- παραπάνω αναφοράς. Το παρελθόν έχει διδάξει πώς κακό θα κάνει, καλό δεν θα κάνει. Πλήρως κατανοητό, ως αντεπιχείρημα για τον Βοτανικό, ότι με τον συγκεκριμένο μεγαλομέτοχο δεν μπορεί και δεν υπάρχει λόγος να γίνει γήπεδο. Αυτό, όμως, ισχύει και για τη Λεωφόρο που πρόχειρα-πρόχειρα η παρούσα διοίκηση έχει αναπλάσει 2-3 φορές!
Θεωρείται αξίωμα πλέον, δεν χρειάζεται δηλαδή απόδειξη, πώς σχεδόν όλες οι κινήσεις από το 2012 είχαν έλλειμμα στρατηγικής και οράματος. Η υπογραφή Μνημονίου για κάτι που ποτέ δεν στήριξε επί πραγματικού ο Γιάννης Αλαφούζος (σταθερά υπέρ της Λεωφόρου η γνώμη του, για την επίλυση του γηπεδικού), δεν γίνεται να μην προβληματίσει. Η εικασία ότι η υπογραφή αυτή θα ανεβάσει την αξία του Παναθηναϊκού, που ξεχρεώνει, έχει θεμέλια. Η βαυκαλίζουσα άποψη «ποιος θα ασχοληθεί, μωρέ, με τον Παναθηναϊκό;» μέσα στο 2021 θα κλονιστεί. Ευχή και ελπίδα…
