Μπροστά στον θάνατο είμαστε όλοι ίδιοι. Δεν υπάρχουν χρώματα, θρησκείες ή ομάδες. Για 21 οικογένειες ο χρόνος σταμάτησε στις 8/2/1981. Γράφει ο Χρήστος Κονδύλης

Κάθε χρόνο όταν έρχεται εκείνη η αποφράδα μέρα σε πιάνει ένα ρίγος. Δεν έχει σημασία τι ομάδα είσαι. Είτε είσαι Ολυμπιακός, είτε ΑΕΚ, είτε Παναθηναϊκός είτε άλλη ομάδα που λέει ο λόγος όταν φτάνει η 8η Φεβρουαρίου πάντα σε πιάνει ένα σύγκρυο. Ένα τρέμουλο. Συμπληρώνονται 41 χρόνια από εκείνη την αποφράδα Κυριακή όπου κανονικά ο Ολυμπιακός θα έπρεπε να πανηγυρίζει την μεγάλη νίκη έναντι της μεγάλης του αντιπάλου. Της ΑΕΚ. Αλλα το ρολόι σταμάτησε στις 16:58.

Ο διαιτητής είχε σφυρίξει την λήξη και οι «Ερυθρόλευκοι» είναι οι μεγάλοι νικητές στο ντέρμπι. Χιλιάδες οπαδοί έτρεξαν εκστασιασμένοι και χαρούμενοι προς την θύρα 1 για να αποθεώσουν τους πρωταγωνιστές. Αλλα εκεί γίνεται το πρώτο μεγάλο λάθος. Οι υπεύθυνοι δεν είχαν ανοίξει τα τουρνικέ πριν την λήξη του αγώνα και ένας φίλαθλος γλιστραει και πεφτει. Ακολουθεί ντόμινο. Ο ένας έπεφτε πάνω στον άλλον. Λίγα λεπτά αργότερα ιαχές θριάμβου και πόνου γίνονται ένα. Οι αστυνομικοί καταφέρνουν και ξεριζώνουν ένα τουρνικέ με πολύ κόπο. Το κακό είχε ήδη γίνει…

Λίγο μετά τις 17:30 οι πρώτοι τραυματίες καταφτάνουν στο Τζάνειο. Μαζί τους και οι πρώτοι νεκροί! Μέσα σε ελάχιστο χρονικό διάστημα το γεγονός γίνεται γνωστό στα δύο μέσα της εποχής (ΕΡΤ+ΥΕΝΕΔ). Τα υπόλοιπα είναι ιστορία. 21 άνθρωποι πήγαν στο γήπεδο και δεν γύρισαν ποτέ πίσω. 21 οικογένειες θρηνούν ακόμα και τώρα την απώλεια τους. Γιατί δεν το χωράει ο νους σου να πας να δεις την ομάδα σου στο γήπεδο και να μην γυρνάς ποτέ πίσω. Ούτε ο δικός σου, πόσω μάλλον των δικών σου.

Προσωπικά δεν έχω κάποια ιστορία να διηγηθώ γι αυτό. Ο θείος μου (και αδερφός του πατέρα μου), ήθελε να πάει στο γήπεδο κι ας είχε πυρετό. Τον συγκράτησε και τον απέτρεψε η (συγχωρεμένη πλέον) γιαγιά μου. Την ευγνωμονώ ακόμα και τώρα που είναι στην αγκαλιά του θεού. Θα μπορούσε να ήταν ένας από τους 21 που «έφυγαν» εκείνη την Κυριακή. Δεν έχει σημασία είτε είναι κοντινό σου πρόσωπο είτε όχι. Μπροστά στον θάνατο δεν υπάρχουν χρώματα. Δεν υπάρχουν θρησκείες, ομάδες κλπ. Γιατί εκεί κλαις την απώλεια κάποιου ανθρώπου. Τον βλέπεις για τελευταία φορά. Λες «όχι ρε φίλε είναι άδικο, γιατί σε αυτόν»;

Πρωτοσέλιδο της εποχής

Για 21 οικογένειες ο χρόνος πάγωσε στις 8/2/1981. Και ακόμα και τώρα, 41 χρόνια μετά. Σε πιάνει το ίδιο ρίγος…

Τα 21 αδικοχαμένα παιδιά της Θύρας 7:

• Παναγιώτης Τουμανίδης (14 ετών)
• Κώστας Σκλαβούνης (16 ετών)
• Ηλίας Παναγούλης (17 ετών),
• Γεράσιμος Αμίτσης (18 ετών – φίλος της ΑΕΚ)
• Γιάννης Κανελλόπουλος (18 ετών)
• Σπύρος Λεωνιδάκης (18 ετών)
• Γιάννης Σπηλιόπουλος (19 ετών)
• Νίκος Φίλος (19 ετών)
• Γιάννης Διαλυνάς (20 ετών)
• Βασίλης Μάχας (20 ετών)
• Ευστράτιος Πούπος (20 ετών)
• Μιχάλης Κωστόπουλος (21 ετών)
• Ζωγραφούλα Χαϊρατίδου (23 ετών)
• Σπύρος Ανδριώτης (24 ετών)
• Κώστας Καρανικόλας (26 ετών)
• Μιχάλης Μάρκου (27 ετών)
• Κώστας Μπίλας (28 ετών)
• Αναστάσιος Πιτσώλης (30 ετών)
• Αντώνης Κουρουπάκης (34 ετών)
• Χρήστος Χατζηγεωργίου (34 ετών)
• Δημήτριος Αδαμόπουλος (40 ετών)

ΑΘΑΝΑΤΟΙ!