Ίσως αυτό να εννοούσε ο Άγιος Διονύσιος ο Αεροπαγίτης στην «Αποφατική» του «Θεολογία».

Γράφει ο Παναγιώτης Γιαννόπουλος

Στο χωριό, τον τόπο του πρώτου και του τελευταίου χώματος. Ο Πάπα-Γιώργης μόλις ανέγνωσε το Ευαγγέλιο, για το έαρ, που σήμερα «κρεμάται επί ξύλου». Τώρα στο θυσιαστήριο ανακατεύονται το σώμα με το ψωμί και το αίμα με το κρασί, σπονδή στην ωδή της αγάπης. Σε λίγο θα προσκληθούν οι εγωισμοί, συγκαταλεγμένου σ΄αυτούς και του δικού μου να, προσέλθουν «ίνα μεταλάβουν».

Καταπωθέντος του λόγου της φωτιάς, εξακολουθεί η ρωγμή της ανησυχούσας συνείδησης, για την εκδίκηση που άπλετως πρόσφερε η Ιστορία στον Ιούδα, που εργαλοιοποιήθηκε από τον αυτοματισμό του σχεδίου της θείας οικονομίας. Του σχεδίου, που χρησιμοποίησε για αγγωνάρια έναν προδότη, έναν ληστή, έναν παραλυτικό, έναν τυφλό ζητιάνο, μια πόρνη, έναν ψεύδορκο μαθητή και άλλους πολλούς παρακατιανούς, πάσχοντες από τα βέβαια πάθη και τις ακάματες ενοχές του γένους των ανθρώπων.

Κι έτσι το εκούσιο πάθος, να μην είναι άλλο, παρά η διαδρομή της ανανεουμένης αμαρτίας, που ως φρόνημα ελευθερίας, σε οδηγεί στην κατάπωση του Ναζωραίου. Ίσως αυτό να εννοούσε ο Άγιος Διονύσιος ο Αεροπαγίτης στην «Αποφατική» του «Θεολογία».