Η γυναίκα που απέδειξε πως όλα είναι δυνατά.

Από το «γιατί όχι;», στην πόρτα της εισόδου του Hockey Hall of Fame. Αυτά συμβαίνουν όταν τα στερεότυπα βρίσκουν… τοίχο μπροστά σε ατσάλινους και πεισμωμένους χαρακτήρες, σαν αυτόν της Καναδής Μανόν Ριούμ: της πρώτης και μοναδικής γυναίκας σε όλη την ιστορία του NHL που πήρε μέρος σε επαγγελματικό αγώνα χόκεϊ.

Πριν από 28 χρόνια, στις 13 Δεκεμβρίου του 1992, μια 20χρονη από το Μποπόρτ του Κεμπέκ, φόρεσε τη φανέλα των Atlanta Knights και αγωνίστηκε στο πρώτο ματς κανονικής περιόδου χόκεϊ επί πάγου, σε επίπεδο IHL. Η ομάδα της στο παιχνίδι αυτό ηττήθηκε με 4-1 από τους Salt Lake City.

Νωρίτερα, στις 23 Σεπτεμβρίου, η Μανόν φόρεσε τη φανέλα των Tampa Bay Lightning, παίζοντας σε φιλικό ματς προετοιμασίας στο πλαίσιο του NHL, της κορυφαίας λίγκας χόκεϊ επί πάγου στη γη. Είναι η μοναδική γυναίκα που έχει συμμετάσχει σε αγώνες αυτού του επιπέδου.

Ενώ υπήρχαν πολλοί κυνικοί που ισχυρίζονταν ότι όλο αυτό δεν ήταν παρά ένα κόλπο διαφήμισης, η Ριούμ επέδειξε μεγάλο θάρρος σε μια γενναία προσπάθεια. Ακριβώς όπως η Άνν Μέγιερς των Indiana Pacers στο NBA και η Ντανίκα Πάτρικ που συμμετείχε σε αγώνες αυτοκινήτων, η Καναδή αθλήτρια ήταν αρκετά καλή για να ανταγωνιστεί με τους άντρες.

«Μου πήρε χρόνια να καταλάβω ότι η ιστορία μου ενέπνευσε πολλούς ανθρώπους», είχε δηλώσει η ίδια η Ριούμ, τώρα 48 ετών που ζει στο Νόρθβιλ και διανύει την πέμπτη σεζόν ως επικεφαλής προπονήτρια ομάδας των κοριτσιών στο χόκεϊ.

Το ταξίδι της στο NHL και ο δρόμος προς την «ψυχική αντοχή», ξεκίνησε από μια συζήτηση γύρω από ένα οικογενειακό τραπέζι στο Μποπόρτ. Ήταν πέντε χρονών και ο πατέρας της Ριούμ χρειαζόταν έναν αξιόπιστο τερματοφύλακα για τη νέα του ομάδα χόκεϊ ανδρών.

«Είπα, “γιατί όχι εγώ;”, το έκανα όλη την ώρα για τα αδέρφια μου. Στην αρχή (ο πατέρας μου) δεν ήταν σίγουρος, αλλά όταν μαζί με την μητέρα μου συμφώνησαν να μου επιτρέψουν να το κάνω, είπε πρώτα ότι θα εξασκηθούμε στο υπόγειο». Από τότε ήξερε ότι αν ήθελε να ασχοληθεί με αυτό το άθλημα, θα έπρεπε να γίνει σκληρή.

Κάπως έτσι, η Μανόν έγινε η πρώτη γυναίκα τερματοφύλακας που έπαιξε στο Major Junior Hockey League στο Κεμπέκ, μαζί με τον αδερφό της με τους Rivieres Draveurs το 1991. Τότε αυτό δεν ήταν φυσιολογικό για ένα κορίτσι που ασχολείται με το χόκεϊ.

Το 1992 ήταν μια τεράστια χρονιά για την Ριούμ, όχι μόνο λόγω του ιστορικού της παιχνιδιού στις 23 Σεπτεμβρίου, αλλά ακόμη επειδή επιλέχθηκε να παίζει με την εθνική ομάδα χόκεϊ επί πάγου γυναικών του Καναδά, με την οποία κέρδισε κι ένα χρυσό μετάλλιο. Ακόμη, στους Ολυμπιακούς αγώνες του Ναγκάνο το 1998, πήρε, εκπροσωπώντας τη χώρα της με την εθνική, τη δεύτερη θέση.

Τα καλοκαίρια, η Ριούμ ασχολούταν με το εναλλακτικό ρόλερ χόκεϊ με τους New Jersey Rockin. Σε αυτό ήταν η πρώτη γυναίκα που κέρδισε επαγγελματικό αγώνα κανονικής περιόδου του πρωταθλήματος.

Το 1997 η Μανόν αποχώρησε εντελώς από το άθλημα για δώδεκα ολόκληρα χρόνια. Το 2009 στα 37 της αγωνίστηκε για μια χρονιά στη γυναικεία ομάδα της Μινεσότα και έφτασε στον τελικό των play-off του αθλήματος.

Τα επόμενά της βήματα ήταν στο χώρο της προπονητικής. Όταν είσαι τερματοφύλακας, βλέπεις το παιχνίδι διαφορετικά”, είχε δηλώσει η Ριούμ, που τώρα διευθύνει το πρόγραμμα κοριτσιών για το Little Caesar’s Hockey Club, οδηγώντας τα κορίτσια της κατηγορίας κάτω των 12 χρονών στην κατάκτηση τεσσάρων τίτλων.

Η ιστορία της Μανόν έχει διαδοθεί διεθνώς, ενώ η ίδια αποτελεί πρότυπο για τις γυναίκες, βάζοντας τα θεμέλια για τις μελλοντικές γενιές παικτών του χόκεϊ επί πάγου.

Για αυτήν την ακριβώς την επιρροή της αθλήτριας στη νέα γενιά μιλάει και το παιδικό βιβλίο “Breaking The Ice” που κυκλοφόρησε τον περασμένο Οκτώβριο, ενώ η ταινία “Between The Pipes” έχει προγραμματιστεί για παραγωγή το καλοκαίρι του 2021. Η συγγραφέας του βιβλίου και η ηθοποιός που παίζει την Ριούμ στην ταινία είναι η Άντζι Μπουλάρο από το Μίσιγκαν, η οποία έμαθε πώς να κάνει σκέιτ μεγαλώνοντας στην ανατολική πλευρά του Ντιτρόιτ.

Σήμερα η Ριούμ εξακολουθεί να είναι η μόνη γυναίκα που έχει παίξει ποτέ σε ένα από τα τέσσερα μεγάλα επαγγελματικά πρωταθλήματα στο χόκεϊ. Αυτό που έκανε τρεις δεκαετίες πριν η Καναδή αθλήτρια, πάντως, «δεν ήταν απλώς μια ιστορία χόκεϊ, όπως είχε τονίσει η ίδια, αλλά μια ιστορία για το να μην τα παρατάς ποτέ και να μη διστάζεις να κάνεις όνειρα ακόμα κι αν όλες οι πιθανότητες είναι εναντίον σου».