Οι «ερυθρόλευκοι» δεν αρκεί να παίξουν μόνο άμυνα. Πρέπει να κάνουν το… απόλυτο και στις δύο πλευρές. Γράφει ο Γιώργος Κογκαλίδης

Ο Ολυμπιακός είχε τρεις τελικούς, σαν μια αντεστραμμένη πυραμίδα. Τον (πιο δύσκολο) τελικό με τη Μονακό, για να βρεθεί στο φάιναλ φορ. Τον (απόλυτο) τελικό με την Εφές, για να βρεθεί στον τελικό. Και τον… τελικό (αν κι εφόσον), που θα γίνει… η μητέρα των μαχών, αλλά που για την ώρα είναι η πιο μικρή πρόκληση, γιατί το ζήτημα είναι να φτάσεις.

Αποστολή στο Βελιγράδι: Γιώργος Κογκαλίδης, Λένα Καραλή, Τάσος Φραγκούλης

Σε λίγες ώρες, οι παίκτες του προπονητή της χρονιάς, καλούνται να υπερβούν άλλο ένα τεράστιο εμπόδιο. Πιστεύετε στις συμπτώσεις; Ο Ολυμπιακός (το 2015) είχε βρεθεί ξανά σε ημιτελικό, κόντρα στην τότε πρωταθλήτρια Ευρώπης (ΤΣΣΚΑ Μόσχας). Μοναδική φορά που έχει χάσει σε ημιτελικό ήταν το 2009, από τον Παναθηναϊκό. Ποτέ όταν παίζει με ξένη ομάδα. Το 2015 ήταν και πάλι ο ημιτελικός στις 19 Μαΐου.

Ας αφήσουμε τα… μεταφυσικά, που δεν είναι και το φόρτε μας. Επί της ουσίας. Ο Ολυμπιακός έχει απέναντί του έναν πολύ δύσκολο αντίπαλο. Είναι οι στιγμές που λες «μόνο η άμυνα δεν φτάνει». Πρέπει να παίξει κι επίθεση. Πρέπει να κάνει το απόλυτο παιχνίδι, για να μπορέσει να φτάσει στη νίκη.

Τα κλειδιά της πρόκρισης

Είναι δεδομένο ότι η τουρκική ομάδα θα στηριχθεί στη φοβερή και τρομερή της περιφέρεια. Ο Ουόκαπ, ο Παπανικολάου, ο Φαλ, δευτερευόντως ο ΜακΚίσικ, ή κι ο Λαρεντζάκης, έχουν την ικανότητα να αντιμετωπίσουν τους «κοντούς» της Εφές. Μόνο που αυτή είναι η μισή δουλειά.

Όσο καλή κι αν είναι η άμυνα, η επίθεση στο τέλος μπορεί να νικήσει. Αν ο Ολυμπιακός θέλει να φτάσει στον τελικό, πρέπει να κάνει το απόλυτο και στις δύο πλευρές του γηπέδου. Να παίξει σκληρή άμυνα, στα όρια του φάουλ. Να μην δώσει κανέναν εύκολο πόντο στους αντιπάλους του. Και κάθε καλή άμυνα, να είναι προϋπόθεση για εύκολο καλάθι.

Αν ο Ολυμπιακός δεν αναγκάσει τους Τούρκους να κοιτάξουν το δικό τους πίσω μέρος του γηπέδου, θα έχει μειονέκτημα. Το απόλυτο όπλο είναι να τους υποχρεώσεις να ασχοληθούν με καθήκοντα, που δεν θέλουν. Να σπρώξουν, να κάνουν πλάγια βήματα, να κάνουν αμυντικές περιστροφές, να κυνηγήσουν ριμπάουντ, να μπουν στην τροχιά της μπάλας.

Ομάδα με υπέρμετρο ταλέντο (εξ ου κι η κατάκτηση της περσινής Ευρωλίγκας), με εγωισμό, αλλά όχι διάθεση για πολλές επαφές. Όταν θέλει είναι σκληρή, αλλά δεν θέλει πάντα. Κι οι «ερυθρόλευκοι» πρέπει να την αναγκάσουν σε παιχνίδι, που δεν θέλει να παίξει.