Γιώργος Κογκαλίδης
Ο νέος Ολυμπιακός έχει περισσότερους παίκτες με επίδραση στο παιχνίδι και πιο… μεγάλο γήπεδο, χάρη στα δύο «πολυβόλα» του κόουτς Μπαρτζώκα. Γράφει ο Γιώργος Κογκαλίδης
Ο Ολυμπιακός έκανε ονειρική χρονιά, φτάνοντας στο φάιναλ φορ του Βελιγραδίου και χάνοντας την πρόκριση στον τελικό για ένα σουτ στην εκπνοή, από τη μετέπειτα πρωταθλήτρια Ευρώπης, Αναντολού Εφές. Σπουδαία παρακαταθήκη, για τη χρονιά που -επισήμως- ξεκινά στη Ρόδο με το Super Cup, η οποία παρακαταθήκη σημαίνει πολλά και τίποτα. Βλέπετε, σχεδόν όλοι οι ζηλωτές της κορυφής έχουν ενισχυθεί, οπότε η σεζόν θα είναι ιδιαιτέρως απαιτητική.
Ο Γιώργος Μπαρτζώκας έκανε συγκεκριμένες κινήσεις και βάσει του πρώτου δείγματος γραφής, έχει πετύχει τρία σημαντικά πράγματα. Στην ουσία αντιμετώπισε όλα τα προβλήματα, που την περασμένη σεζόν είτε προβλημάτισαν, είτε θα μπορούσαν να καταστρέψουν το οικοδόμημα.
Σε όλη τη διάρκεια της περιόδου η συζήτηση ήταν αν αντέχουν 7-8 παίκτες, που είχαν ενεργό συμμετοχή. Ο Ολυμπιακός άντεξε επειδή κάποιοι παίκτες (βλέπε Φαλ) έπαιξαν στα όρια του… βιονικού, όμως αυτή είναι επισφαλής μέθοδος για να συνεχίσει να πρωταγωνιστεί στην Ευρώπη.
Πλέον και οι 12 έχουν λόγο ύπαρξης και συμμετοχή. Ο Μπαρτζώκας έφτιαξε ένα ρόστερ, στο οποίο κανείς δεν περισσεύει. Ο 13ος (Πάππας) δεν μπορεί να βοηθήσει ουσιαστικά, αλλά κι οι 12 έχουν αυτό που θα λέγαμε… συμμετοχική διαδικασία. Ως εκ τούτου είναι περισσότερες οι λύσεις σε σχέση με την προηγούμενη σεζόν.
Αυτό που μοιάζει να είναι η επιτομή της επιτυχημένης επιλογής είναι η ταυτόχρονη συνύπαρξη Βεζένκοφ και Πίτερς. Εκεί που ήταν η δύναμη πυρρός, λόγω του Σάσα, πολλαπλασιάστηκε μ’ έναν δεινό σουτέρ. Ο Αμερικανός δεν σκέφτεται πριν σουτάρει, μοιάζει να είναι ενστικτώδης η αντίδρασή του. Έχει γρήγορο τρίποντο και υψηλά ποσοστά επιτυχίας, γεγονός που επιτρέπει στην ομάδα του να κάνει κάτι σημαντικό στο σύγχρονο μπάσκετ: Να ανοίξει το γήπεδο.
Ο Ολυμπιακός απαγορεύει -με τη σταθερή ύπαρξη ενός εξαιρετικού σουτέρ στο «4»- στον αντίπαλο να κλείσει την άμυνά του. Κι αυτό θα δώσει τη δυνατότητα και στους ψηλούς να δράσουν στο ένας εναντίον ενός, και στους κοντούς να επιχειρήσουν ντράιβ.
Το τρίτο πρόβλημα, που ο Μπαρτζώκας έλυσε με δύο κινήσεις, ήταν αυτό του «ζωγραφιστού». Οι «ερυθρόλευκοι» είχαν τρεις σέντερ, τους εξής δύο, τον Φαλ. Δεν έβγαινε έτσι το έργο, παρότι ο Γάλλος αποδείχθηκε καλύτερος των προσδοκιών. Με τον Μάρτιν (γελά ο κόσμος) και τον εξαιρετικό εκτός παρκέ Έισι, που όμως πέρασε και δεν ακούμπησε, ο Φαλ ένιωθε τη μοναξιά του ακροβάτη.
Φέτος ο Ολυμπιακός έχει άλλους δύο ψηλούς, με τον Μπλακ να είναι πιο… σέντερ και τον Μπολομπόι να προσφέρει μια διαφορετική εικόνα. Σε κάθε περίπτωση η γραμμή των ψηλών είναι γεμάτη κι ο Μπαρτζώκας δεν θα πετάγεται στον ύπνο του, μήπως και… κρυολογήσει ο Φαλ.
Σε όλα αυτά συμπληρώστε το γεγονός ότι κάποιοι από τους υπάρχοντες (ΜακΚίσικ, Λαρεντζάκης, Φαλ) δείχνουν να πατάνε πιο γερά στο σανίδι, ο Ουόκαπ μοιάζει να είναι πολύ βελτιωμένος στο μπροστά μέρος του γηπέδου και στον Παπανικολάου ταιριάζει η… αρχηγία. Προδήλως ο Ολυμπιακός δεν έγινε η ομάδα των επτά θαλασσών και των πέντε ηπείρων, αλλά ξεκινά από καλύτερη αφετηρία και λιγότερα ερωτηματικά σε σχέση με πέρυσι.