Η χθεσινή ισοπαλία, ούτε έκπληξη μπορεί να θεωρηθεί, και, κατά τη γνώμη μου, ούτε αποτυχία. Γράφει ο Νίκος Κατσαρός.

Από τη στιγμή που η Γεωργία έκανε δύο πολύ καλές εμφανίσεις απέναντι στη Σουηδία και την Ισπανία (από τις οποίες άξιζε να πάρει έστω δύο βαθμούς) το να μην την κερδίσουμε στο μεταξύ μας παιχνίδι ήταν πολύ πιθανό. Συνεπώς, η χθεσινή ισοπαλία, ούτε έκπληξη μπορεί να θεωρηθεί, και, κατά τη γνώμη μου, ούτε αποτυχία.

Βέβαια, στόχος σε αυτό το παιχνίδι ήταν η νίκη και από τη στιγμή που δεν ήρθε, είναι φυσιολογικό να αναζητήσουμε τους λόγους για τους οποίους δεν την πήραμε.

Και η ευθύνη βαρύνει τον προπονητή, τους παίκτες και τον… αντίπαλο. Τόσο απλά.

Ο Ολλανδός τεχνικός δεν περιλαμβάνεται στην ελίτ των Ευρωπαίων προπονητών.

Αυτό το γνωρίζαμε. Οι δυνατότητές του είναι περιορισμένες. Είναι σοβαρός, εργατικός αλλά ως εκεί. Σε καμμία περίπτωση δεν μπορεί να πάρει από το υλικό που διαθέτει το κάτι παραπάνω.

Κι ερχόμαστε στους παίκτες. Αν εξαιρέσουμε τον Κουρμπέλη, που δεν ήταν διαθέσιμος, οι εικοσιπέντε που κάλεσε ο Τζον Φαν Σχιπ είναι αντικειμενικά οι καλύτεροι. Όπως και οι έντεκα που ξεκίνησαν το ματς με τη Γεωργία, από τους οποίους, όμως, τουλάχιστον οι μισοί, δεν έπιασαν την καλύτερη δυνατή απόδοση.

Και το γεγονός αυτό έπαιξε καθοριστικό ρόλο, δεδομένου ότι απέναντί μας είχαμε μια ομάδα καλύτερη από τη δική μας, όπως το έδειξε στα παιχνίδια της με την Σουηδία και την Ισπανία. Μια ομάδα με παίκτες γρήγορους, τεχνίτες, δυνατούς και (μερικούς από αυτούς) εξαιρετικά ταλαντούχους.

Ας αποδεχτούμε λοιπόν αυτές τις πραγματικότητες και με βάση αυτές να αντιμετωπίσουμε το μέλλον της Εθνικής.

Νίκος Κατσαρός