RADIO
overfm
Με αφορμή το Γκραν Πρι στο Μαϊάμι το οποίο εγκαινιάζεται το τριήμερο 6/5- 8/5 ο Νίκος Κουσουλός θυμάται τις αποτυχημένες προσπάθειες της F1 στις ΗΠΑ.
Tο κρίσιμο για την επιβίωση των οικονομικών τις πίστας Sportscar Sebring έχασε την θέση του όταν φιλοξενήθηκε αγώνας F1 το 1959 ο οποίος είχε συμφωνηθεί πως θα διεξαγόταν μόνο μια φορά. Τα εισιτήρια τα οποία πωλήθηκαν σε αυτόν τον αποφασιστικό για το πρωτάθλημα αγώνα ήταν τα μισά, από αυτά του 12ωρου αγώνα αντοχής. Ο διοργανωτής Alec Ulmann ξέμεινε από χρήματα δίνοντας μετά βίας τα χρήματα για το έπαθλο.
Οπότε και αποφάσισε να μετακομίσει τον αγώνα στην ηλιόλουστη Καλιφόρνια. Ο Ulmann στηρίχτηκε ξανά σε ένα ταμείο, με σκοπό να ενισχύσει την γοητεία του River Side. Το φινάλε της χρονιάς του 60 (ο τελευταίος γύρος της εποχής των 2.5 λύτρων), βοήθησε να απογειωθεί η καριέρα του τοπικού αγαπημένου Dan Gurney, ο οποίος προκρίθηκε 3ος. Όμως έχοντας βγει εκτός διεκδίκησης και των δυο τίτλων η Ferrari δεν κατέβηκε. Το πιο στενάχωρο βέβαια ήταν το γεγονός πως δεν κατέβηκαν ούτε οι φίλοι του αθλήματος και τα τοπικά ΜΜΕ. Με αποτέλεσμα να χάσουν το Stirling Moss να κατακτά την πρώτη του νίκη μετά το Spa.
Το Dallas ήταν ίσως και ο χειρότερος προορισμός για την F1που θα μπορούσαν να βρουν στις ΗΠΑ. Διοργανώθηκε μόνο ένα Γκραν Πρι. Το οποίο έμεινε στις μνήμες για την υπερβολική ζέστη η οποίο οδήγησε την καλούτσικη πίστα δρόμου να λιώσει. Ο νικητής της pole Nigel Mansell κατέρρευσε, σπρώχνοντας την Lotus 95T, όταν το κιβώτιο του χάλασε. Το στέλεχος του αγώνας Dan Walker φυλακίστηκε για οικονομικό παράπτωμα, αφήνοντας την F1 στο ψάξιμο για ένα καινούριο σπίτι στις ΗΠΑ.
Το αξιοσέβαστο μόνιμο σιρκουί της Νέας Υόρκης ήταν ίσως η καλύτερη προσπάθεια της F1 να βρεί σπίτι στην Αμερική. Παρά τον φθινοπορινό καιρό το πλήθος έφτανε τους 125.000. Ενώ ο αγώνας αγαπήθηκε και από τους οδηγούς. Βέβαια σε αυτό έπαιξε ρόλο και το χρηματικό έπαθλο αξίας 100.000 δολαρίων.
Βέβαια δεν ήταν όλα ρόδινα καθώς εγκαταστάσεις γύρο από την πίστα ήταν κάτω του μετρίου. Ενώ η πίστα ήταν το θέατρο για πολλά θανατηφόρα ατυχήματα. Francois Cevert (1973) και Helmuth Koinigg (1974). Παρά τις βελτιώσεις που έγιναν το ανώμαλο οδόστρωμα ποτέ δεν ξεφορτώθηκε την επικίνδυνη φήμη του. Ιδίως την ώρα που έφτανε η εποχή των ταχύτατων αυτοκινήτων, με την συμβολή του ground effect.
Τελικά δεν ξέφυγε από την μοίρα της οικονομικής κακοδιαχείρισης και με πολλά χρωστούμενα η εταιρία διοργάνωσης πτώχευσε
Κάτω από την επιγράφη «United States Grand Prix West», φαινόταν πως η F1 είχε βρει ένα σπίτι στο οποίο ήταν καλοδεχούμενη. Αυτό γιατί το αστικό σιρκουί στο Long Beach ήταν το αγαπημένο των θεατών.
Η πίστα άνοιξε τις πόρτες της το 1975 για να φιλοξενήσει την Formula 5000. Ενώ το πλήρωμα της F1 έφτασε την επόμενη χρονιά. Γεμάτες κερκίδες και πλήρης διαφημιστική κάλυψη εξελίχθηκαν για να καλυφθούν οι ανάγκες της F1. Όμως οι επαγγελματικές σχέσεις του προωθητή του αγώνα και του τσάρου της F1 Bernie Ecclestone χάλασαν κατά την διάρκεια διαπραγματεύσεων το 1982. Η διοργάνωση δυσκολευόταν να αποφέρει κέρδος ιδίως λόγο των αμοιβών φιλοξενίας που ήταν πάνω από 2 εκάτ. Δολάρια. Αυτό το ποσό είχε συμφωνηθεί να αυξάνετε καθώς το συμβόλαιο θα συνέχιζε. Ο Ecclestone δεν συγκινήθηκε να ρίξει τις τιμές του οδηγώντας τον διοργανωτή Chris Pook να φιλοξενήσει αγώνες CART στο Long Beach. Για τον τελευταίο αγώνα της συμφωνίας F1 – Long Beach το 1983 η πίστα μάζεψε πολύ κόσμο. Μάλιστα οι αρχηγοί των ομάδων θέλησαν να υποστηρίξουν την παραμονή. Ο Ecclestone τότε προσπάθησε να ξανακάνει συνομιλίες για να κρατήσει τον αγώνα. Όμως ήταν πολύ αργά. Ο Pook είχε συνάψει συμφωνία με την CART.
Για τους οδηγούς και τους λίγους θεατές που εμφανίστηκαν θα ευχόντουσαν να είχε γυρίσει ο χρόνος πίσω. Από την στιγμή όμως που η τοποθεσία του αγώνα ήταν το πάρκινγκ του Caesars Palace, οι εγκαταστάσεις δεν ήταν φιλικές στο μάτι και αυτό που έβλεπες ήταν μια φλαταδούρα. Βέβαια ήταν ένα σιρκουί πόλης αρκετά πλατύ για να επιτρέπει τις προσπεράσεις. Ασχέτως με το ότι εκεί κρίθηκαν τίτλοι η προοπτική των μονομαχιών του Nelson Piquet (1981) και του Keke Rosberg (1982), που προωθούσαν για τον πρώτο τους τίτλο στην F1 απέτυχαν να τραβήξουν αρκετούς θεατές. Έτσι χρήματα δεν βγήκαν. Παρά την επιτυχία του Rosberg εκεί, ήταν από τις λιγότερο αγαπητές του πίστες.
Η τοπική αυτοκινητοβιομηχανία ήταν σε πτώση. Συνδυαζόμενη και με την πετρελαϊκή κρίση αυτό προσέφερε στους ξένους κατασκευαστές αυτοκινήτων ένα παράθυρο ευκαιρίας. Η πίστα ήταν άγνωστη πιο σφιχτή πιο άγρια και τελικά πιο αργή ακόμα και από το Μονακό. Προσέφερε βαρετούς αγώνες. Η επιφάνια της ασφάλτου έσπαγε στον ζεστό και υγρό καιρό. Μάλιστα στην πρώτη χρονιά η διοργάνωση ήταν προβληματική. Η εξάσκηση της Πέμπτης ακυρώθηκε. Οι προκριματικοί της Παρασκευής ακυρώθηκαν και τελικά έγιναν το Σάββατο σε δυο χρονικές περιόδους. Η F1 ζήτησε να αναβαθμιστούν οι υποδομές και η πόλη αρνήθηκε να πληρώσει. Με αυτόν τον τρόπο ήρθε και το τέλος των Γκραν Πρι στο Detroit.
Ξέροντας πως υπήρχε συμβόλαιο 5 ετών η πόλη της Αριζόνα έδωσε 5.5 εκάτ. Δολάρια για υποδομές για αυτός το σιρκουί πόλης. Ο πρώτος αγώνας διεξήχθη το 1989. Συνολικά έγιναν μόνο 3 λόγο ελλιπείς διαφήμισης. Η πίστα θα μπορούσε να φιλοξενήσει 40.000 θεατές. Όμως το παρόν έδωσαν μόνο οι μισοί. Ενώ οι θέσεις για τους θεατές ήταν άσχημα τοποθετημένες με αποτέλεσμα να έχουν περιορισμένη θέα. Οι τιμές των εισιτήριων ήταν αστρονομικές. Αυτά τα γεγονότα συνδυαζόμενα με το ότι τα CART και τα NASCAR ήταν σε άνθηση δεν βοήθησαν την F1 εκεί.
Η F1 γύρισε στην Αμερική το 2000.
Είχαν περάσει μια δεκαετία από την τελευταία επίσκεψη της F1 στην Αμερική. Οι καταστάσεις την ζητούσαν. Μάλιστα στον πρώτο αγώνα το 2000, οι θεατές ξεπέρασαν τους 2.000. Το 2005 έγινε ο γελοίος αγώνας με το θέμα των ελαστικών. Μόνο 6 μονοθέσια εκκίνησαν (η Μισελέν απέσυρε τα μονοθέσια της για λόγους ασφαλείας μετά από αστοχία της). Οι θεατές αποδοκίμασαν και έσκισαν τα εισιτήρια τους αηδιασμένοι. Η F1 επέστρεψε εκεί τον επόμενο χρόνο αλλά με τραυματισμένο πρόσωπο. Οι αμοιβές ήταν πανάκριβες για την διοργάνωση και η αποτυχία των διοργανωτών για δυνατούς χορηγούς έφεραν την γκρίνια. Ο τελευταίως αγώνας ήταν το 2007.
