Το πρόγραμμα της 5ης αγωνιστικής των play off περιλάμβανε εκ προοιμίου δύο «καλά» ματς, τα τοπικά ντέρμπι Θεσσαλονίκης (Άρης-ΠΑΟΚ) και Αθήνας (ΑΕΚ-Παναθηναϊκός) και, χρονικά νωρίτερα, το ζευγάρι τυπικού χαρακτήρα. «Φώναζε» από μακριά ποιος ήταν ο αγώνας της… ταλαιπωρίας, μιας αναγκαστικής διαδικασίας.
Ολυμπιακός και Αστέρας Τρίπολης, δίχως ουσιώδεις στόχους και βαθμολογική ανάγκη (οι ερυθρόλευκοι δεδομένοι πρωταθλητές μαθηματικά μάλιστα, από 10ημέρου, ενώ οι Αρκάδες να μη βλέπουν ούτε με… τηλεσκόπιο αχτίδα ευρωπαϊκού ήλιου) όπως μπήκαν στο γήπεδο, έτσι κι έφυγαν: Χωρίς ρυθμό, χωρίς πάθος, χωρίς κίνητρο και πραγματικό στόχο, έμειναν εκτός ρυθμού, σε λιμνάζοντα νερά, προσυπογράφοντας από κοινού την απογευματινή «αγγαρεία» της ημέρας.
Ας μη γελιόμαστε: Παιδιά στις αλάνες κάποτε, ερασιτέχνες στα γηπεδάκια 5Χ5, 7Χ7 κάνουμε «διπλά» και για να έχει νόημα, ενδιαφέρον, μια αξία, την πλάκα του, ρε φίλε, το ματσάκι, βάζουμε στοίχημα τα αναψυκτικά.
Πού να τη βρεις την όρεξη να «σκιστείς» άμα δεν υπάρχει το έπαθλο να σε «γλυκάνει». Να τρέξεις παραπάνω, να διεκδικήσεις, να παλέψεις, να παθιαστείς. Να μην είναι άχαρο ό,τι κάνεις.
Επομένως, ο Πέδρο Μαρτίνς – που μέσα σε μερικά 24ωρα εκδήλωσε δεύτερη φορά δημόσια την απαξίωση του στο θέαμα που παρουσίασε η ομάδα του – προς τιμή του, παραδέχτηκε πως στο β’ μέρος με τον ΠΑΟΚ και σε όλο το παιχνίδι με τον Αστέρα, αυτός ο Ολυμπιακός δεν έχει καμία σχέση με την ποιοτική αξία του δίκαιου πρωταθλητή που τον αναγνωρίζει το πανελλήνιο ανεξαρτήτως χρώματος και προτίμησης.
Ωστόσο ο προπονητής είναι εκείνος που καλείται να «ανακαλύψει» τρόπους, να διαχειριστεί συγκεκριμένα και ειδικά την κατάσταση στο πρωτάθλημα και να αγοράσει χρόνο για την ομάδα του έως τον δεύτερο ημιτελικό με τον ΠΑΣ Γιάννινα (κοντός ψαλμός) και, πιθανώς και μέχρι τον τελικό, με φόντο το νταμπλ, υπό δύο έννοιες:
Για να είναι στην καλύτερη δυνατή φόρμα οι ποδοσφαιριστές του
Για να… μην το ρίξουν στο σορολόπ, γιατί υπάρχουν ακόμα μπροστά ντέρμπι (ΑΕΚ, ΠΑΟΚ στο Φάληρο, ο Παναθηναϊκός στη Λεωφόρο) και ο Ολυμπιακός πάθει στραπάτσα τα οποία θα πλήξουν το κύρος και την αξιοπρέπεια των οπαδών του. Ήδη καταγράφηκε η ήττα στην Τούμπα. Ο Ολυμπιακός είναι… Ολυμπιακός όμως και έστω με τον τίτλο εξασφαλισμένο, η ιστορία και ο εγωισμός του, δεν επιτρέπουν παρόμοια κατάληξη στις προσεχείς αναμετρήσεις και με τους άλλους μεγάλους εγχώριους αντιπάλους του…
Εξίσου υποχρεωμένοι με τον Πορτογάλο τεχνικό όμως είναι και οι παίκτες να «γεννήσουν» όποιο (και ότι) δέλεαρ κατεβάσει… η γκλάβα τους για να μπαίνουν στα ματς ως πρωταθλητές και να τα κερδίζουν.
Ειδικά αυτοί που σ’ αυτή την εποχή με τις ευκαιρίες rotation παίρνουν ευκαιρίες και τις πετούν στον κάλαθο των αχρήστων. Όπως συνέβη εναντίον του Αστέρα, την Τετάρτη.
Πλην του Κρίστινσον, που ο άνθρωπος έδειξε ότι είναι «κανονικός» τερματοφύλακας και ας μην έχει σχεδόν καθόλου επίσημη δράση στα… γάντια του όλη τη χρονιά και του Βρουσάι, που το παιδί κατόπιν της μακράς απουσίας από τον τραυματισμό του ήταν επόμενο να του λείπει η το χαρακτηριστικό, βασικό γνώρισμα του παιχνιδιού του, η έκρηξη, οι υπόλοιποι αναπληρωματικοί που αγωνίστηκαν δεν μας έπεισαν.
Και εδώ που έχουμε φτάσει, η εποχή δεν προσφέρεται πια για πολλούς να δείξουν ότι αξίζουν θέση βασικού, αλλά για να πείσουν την τεχνική ηγεσία και τη διοίκηση ότι ξεπερνούν επιτυχώς το crash test παραμονής στο ρόστερ και τη νέα σεζόν…