Ο Κώστας Τσίλης γράφει για τα κρούσματα κορωνοϊού στην ΑΕΚ, καθώς και για την δύσκολη κατάσταση που καλείται να αντιμετωπίσει η Ένωση.

Όσοι γνωρίζουν καλά το dna της ΑΕΚ και το κάρμα αυτού του κλαμπ, είχαν από την πρώτη στιγμή που έσκασε το θέμα της πανδημίας, τον φόβο πως αν γινόταν η στραβή και έμπαινε ο ιός στην ομάδα, θα ήταν στο χειρότερο δυνατό τάιμινγκ και με τους χειρότερους δυνατούς όρους. Δυστυχώς, όπερ και εγένετο.

Μετά από 35 συνεχόμενα και απολύτως καθαρά τεστ κορωνοϊού στην ΑΕΚ, ήρθε το 36^ο για να γίνει η ζημιά. Και βεβαίως το ζήτημα δεν ήταν πως παρουσιάστηκε κρούσμα. Σ’ όλες τις ομάδες είχε συμβεί αυτό. Ήρθε ακριβώς πάνω στην στιγμή, που η αποστολή της ΑΕΚ είχε ταξίδι στην Ουκρανία και όλα τα μέλη της ομάδας θα έπρεπε να συνυπάρξουν επί 24ώρου βάσεως επί δυο συνεχόμενες μέρες. Και να κάνουν και προπόνηση και να παίξουν και ματς. Συγκυρία δηλαδή, που μόνο παραγγελιά μπορούσε να την κάνει ένας τέτοιος ιός σαν τον Covid.

Το κακό λοιπόν έγινε και η ΑΕΚ κλήθηκε (και καλείται ακόμα) να παίξει μπάλα στα χρόνια όχι της χολέρας, που θα έγραφε και ο Μάρκεζ, αλλά του κορωνοϊού. Σαν μια γενική αρχή, υπάρχει πως το ποδόσφαιρο πάντα κερδίζει. Αλλά ισχύει και ειδικώς. Σκεφτείτε πως οι παίκτες της ΑΕΚ ταξίδεψαν στην Ουκρανία για το ματς με την Ζόρια, έχοντας στο μυαλό τους πως μπορεί να έχει αρχίσει ήδη να κυκλοφορεί μέσα στην ομάδα ο ιός. Βρήκαν όμως και την θέληση και την συγκέντρωση, να πετύχουν την πιο ευρεία φετινή τους νίκη και την πιο ευρεία της ΑΕΚ στην Ευρώπη, τα τελευταία 18 χρόνια.

Επίσης, παρόλο που, το επαναλαμβάνω και το υπογραμμίζω, ο φόβος πως ο ιός είχε μπει πλέον μέσα στα κιτρινόμαυρα αποδυτήρια, υπήρχε για τα καλά σ’ όλους όσους ταξίδεψαν στην Ουκρανία, τα γκολ όλα τα πανηγύρισαν με την ψυχή τους. Φυσικά το έκανε εντελώς ασυναίσθητα. Αλλά η χαρά για τα γκολ, ήταν το μοναδικό που θα μπορούσε να «νικήσει» τον φόβο και να τον υπερκεράσει. Και για να προλάβω τυχόν αυθαίρετες θεωρίες σχετικά με την εξάπλωση του ιού μέσα στην ομάδα, διευκρινίζω πως οι δυο από τους τρεις σκόρερ της ΑΕΚ στην Ουκρανία, ούτε είχαν, ούτε κόλλησαν κορωνοϊό.

Το ποδόσφαιρο και η επιθυμία για μπάλα, πάντα θα κερδίζει τον ιό. Σκεφτείτε πως μετά την επιστροφή από την Ουκρανία, όταν τα τεστ άρχισαν να επιβεβαιώνουν πως υπάρχει διασπορά του ιού μέσα στην ομάδα και ο φόβος άρχιζε να γίνεται ακόμα μεγαλύτερος, ακόμα και τότε, περισσότερο στο μυαλό όλων ήταν το πότε θα ξαναμπούν στο γήπεδο για προπόνηση. Υπήρχαν πολλοί, απ’ όσους είχαν αρνητικό τεστ, που κάθε φορά έπαιρναν τα αυτοκίνητά τους και πήγαιναν έξω από το προπονητικό κέντρο στα Σπάτα, περιμένοντας να μπουν για προπόνηση. Και μάθαιναν εκεί κάθε φορά, πως η προπόνηση έπαιρνε αναβολή. Ενώ είχαν ειδοποιηθεί να περιμένουν και επομένως θα μπορούσαν να είχαν αποφύγει την διαδρομή. Όμως πιο πάνω από τον δεδομένο και απολύτως φυσιολογικό φόβο τους για τον ιό, ήταν η επιθυμία τους να πατήσουν το γήπεδο.

Προφανώς και η κατάσταση που έχει δημιουργηθεί στην ΑΕΚ είναι και πρωτόγνωρη και ζόρικη. Πρωτόγνωρη διότι υπάρχουν δέκα ποδοσφαιριστές και ακόμα οκτώ μέλη του ποδοσφαιρικού τμήματος που κάνουν σημαντική δουλειά, που είναι απομονωμένοι όχι απλώς στα σπίτια τους, αλλά σ’ ένα δωμάτιο του σπιτιού τους. Και ο ήρωας γιατρός της ομάδας, έχει περάσει από 18 σπίτια για να προμηθεύσει τους πάντες μ’ όλα τα απαραίτητα και είναι σε ανοικτή τηλεφωνική γραμμή μ’ όλους επί 24ώρου βάσεως. Όλο αυτό, παράλληλα με την δουλειά που πρέπει να κάνει για την ομάδα. Ζόρικη κατάσταση διότι όλο αυτό έχει φέρει τα πάνω – κάτω, σ’ όλα τα επίπεδα λειτουργίας της ΑΕΚ.

Υπάρχουν δέκα ποδοσφαιριστές που κανείς δεν μπορεί να πει με σιγουριά το πότε θα μπορέσουν να επιστρέψουν και πάλι σε προπονήσεις. Αλλά όποτε και αν είναι αυτό, σίγουρα θα έχουν χάσει έδαφος στην αγωνιστική τους ετοιμότητα. Υπάρχει επίσης και ένα πλάνο που είχε εκπονήσει ο προπονητής για το συγκεκριμένο διάστημα της διακοπής, προκειμένου να ενσωματώσει με το υπόλοιπο τιμ, τους παίκτες που επιστρέφουν από τους τραυματισμούς (Λιβάι, Σιμόες, Γαλανόπουλο, Σιμάνσκι). Για να μπορέσει να εμφανιστεί η ΑΕΚ πλήρης μόλις ξεκινήσουν και πάλι οι αγωνιστικές υποχρεώσεις. Το πλάνο αυτό, εννοείται πως πήγε περίπατο.

Ακόμα και η προοπτική να τεθεί επί τάπητος και να κλείσει η υπόθεση του συμβολαίου του Λιβάγια, χάθηκε κάπου μέσα στον χαμό των τεστ covid και των πολλών θετικών κρουσμάτων. Είναι γεγονός πως το έδαφος και από τις δυο πλευρές, ήταν πιο πρόσφορο από ποτέ, για να ανοίξει και πάλι αυτή η κουβέντα. Και όχι μόνο για να ανοίξει, αλλά ίσως ακόμα και να κλείσει θετικά. Όμως είναι ξεκάθαρο, πως αυτού του είδους η υπόθεση, κλείνει μόνο με τετ α τετ του Μελισσανίδη με τον Λιβάγια. Όπως έκλεισε η υπόθεση του Γαλανόπουλου το προηγούμενο καλοκαίρι. Αλλά πώς να υπάρξει αυτό το τετ α τετ, όταν μέχρι ο Λιβάγια, μαζί μ’ όλους τους παίκτες της ΑΕΚ, περνούσε συνεχώς τεστ covid, με τον φόβο πως δεν την έχει γλιτώσει.

Γενικώς η αλήθεια είναι πως όλη αυτή η ιστορία με την διασπορά του ιού μέσα στην ΑΕΚ, έφερε τα πάνω – κάτω στη ζωή στα Σπάτα. Και είναι μπάλα με αόρατο αντίπαλο. Επομένως ζόρικη μπάλα. Ωστόσο και μόνο το γεγονός πως μέσα σ’ όλο αυτό και μετά από συνολικά 18 κρούσματα, η ΑΕΚ κατάφερε να ξαναμπεί στο γήπεδο, έστω και για τρέξιμο με αποστάσεις, είναι ακόμα μια απόδειξη πως τελικά το ποδόσφαιρο θα είναι αυτό που θα νικήσει. Και είναι δεδομένο πως και οι 18 που έχουν κληθεί να παίξουν μπάλα μ’ αυτόν τον περίεργο αντίπαλο, θα τον νικήσουν. Άλλωστε είναι ενδεικτικό πως αυτοί οι 18 που έχουν βγει «θετικοί», επικοινωνούν και δίνουν κουράγιο στους συμπαίκτες τους και στα μέλη του ποδοσφαιρικού τμήματος που είναι «αρνητικοί». Και όχι το αντίθετο.