Ο παρεξηγημένος Πέτρος Μάνταλος ντύθηκε… Μπακασέτας και η Εθνική μας βγήκε επιτέλους στο ξέφωτο. Γράφει ο Γιώργος Χελάκης.

Το στιγμιότυπο είναι χαρακτηριστικό. Με το που τελειώνει η ανάκρουση του Εθνικού Ύμνου ο Κώστας Τσιμίκας βγάζει μία τρομερή κραυγή φωνάζοντας “πάμε”. Το στιγμιότυπο απεικονίζει παραστατικά ποιο ήταν το πνεύμα όχι μόνο του Τσιμίκα αλλά όλων των διεθνών. Οι παίκτες της Εθνικής μπήκαν στο γήπεδο αποφασισμένοι να καταθέσουν στο χορτάρι κάθε ικμάδα της δύναμης τους προκειμένου να πάρουν τη νίκη και την πρωτιά στον όμιλο. Πρωτιά που ανάμεσα στα άλλα τους δίνει τη δυνατότητα να διεκδικήσουν και μέσα από αυτή τη διοργάνωση τη συμμετοχή τους στα τελικά του Euro 2024.

Στο πρώτο ημίχρονο είδαμε καλό ποδόσφαιρο από μία οργανωμένη και συμπαγή ομάδα. Στο γήπεδο κυριαρχούσε ο Ανδρέας Μπουχαλάκης που με τις πάσες του είτε κάθετες είτε διαγώνιες επιχειρούσε να οργανώσει το παιχνίδι της Εθνικής και να βγάλει τους συμπαίκτες του σε επίκαιρη θέση είτε για να δώσουν τελική πάσα είτε για να σκοράρουν. Και θα άξιζε να αναδειχθεί ο Ανδρέας MVP του παιχνιδιού αν δεν ερχόταν στο δεύτερο ημίχρονο από τον πάγκο ο Πέτρος Μάνταλος. Ο παρεξηγημένος κεντρικός χαφ της ΑΕΚ έστειλε συστημένη την μπάλα στο κεφάλι του Γιακουμάκη για το πρώτο γκολ που έδιωξε το άγχος και πέτυχε με παλικαρίσιο τρόπο το δεύτερο.

Τί άλλο να ζητήσεις από έναν παίκτη που μπαίνει αλλαγή; Και αυτό αφορά βεβαίως και τον Γιώργο Γιακουμάκη που με την κεφαλιά του άνοιξε το σκορ και μας λύτρωσε ένα γκολ που θύμισε τον συμπατριώτη του Νίκου Μαχλά όταν πριν από 25 χρόνια πετύχαινε πανομοιότυπα γκολ. Η Εθνική πήρε αυτό που της άξιζε με βάση τη συνολική απόδοση της. Στα τέσσερα παιχνίδια τέσσερις νίκες χωρίς να δεχτεί γκολ δεν το λες και μικρό επίτευγμα ακόμα και όταν οι αντίπαλοί σου δεν είναι ομάδες πρώτης γραμμής. Μήπως εσύ είσαι; Τουλάχιστον μέχρι τώρα δεν ήσουν. Από δω και πέρα συμμετέχοντας στη δεύτερη κατηγορία του Νations League μπορούμε να λέμε ότι ανοίγει ο δρόμος για να επανέλθουμε, διάολε όχι στην κορυφή, αλλά τουλάχιστον να αφήσουμε πίσω την ξηρασία οκτώ ετών και σιγά-σιγά να ξανά δίνουμε ραντεβού στα τελικά των μεγάλων διοργανώσεων.

Να εμπιστευτούμε διεθνείς και προπονητή

Τώρα η μάχη θα πρέπει να δοθεί για να συμμετάσχουμε στα τελικά του Euro 2024. Μέχρι τότε ο Γκουστάβο Πογιέτ και οι συνεργάτες του θα έχουν το χρόνο να προσθέσουν κι άλλες πινελιές σε αυτή την Εθνική ομάδα που μας ξεκόλλησε από τον πάτο του ευρωπαϊκού ποδοσφαίρου. Κάναμε αναφορά στον Μπουχαλάκη, τον Γιακουμάκη και τον Μάνταλο. Θα πρέπει να προσθέσουμε το Ντίνο Μαυροπάνο που ήταν εξαιρετικός στο δεύτερο ημίχρονο και ειδικά όταν οι Κοσοβάροι προσπάθησαν να βγουν μπροστά για να ισοφαρίσουν.

Ειδικής αναφοράς αξίζουν και οι αχαΐρευτοι που έβαλαν σε κίνδυνο τη σωματική ακεραιότητα των Κοσοβάρων οι οποίοι όπως είχαν κάθε δικαίωμα ήρθαν στο Πανθεσσαλικό για να υποστηρίξουν την ομάδα της χώρας τους. Επικίνδυνοι για την εθνική μας ομάδα και οι ανεγκέφαλοι που με τα laser σημάδευαν τους παίκτες του Κοσόβου. Δυστυχώς, λίγο έλειψε να αμαυρώσουν την εικόνα των 15 χιλιάδων φίλων της Εθνικής που τη χειροκροτούσαν και την ενθάρρυναν.

Δεν χρειάζεται να λέμε μεγάλες κουβέντες και να νομίζουμε ότι επανήλθαμε σε μέρες του 2004 επειδή η μέρα της νίκης συμπίπτει με τη συμπλήρωση 18 χρονών από τότε που κερδίσαμε την Πορτογαλία στο πρώτο παιχνίδι του Euro 2004 και άνοιξε ο δρόμος για την κατάκτηση του τροπαίου. Είναι επιπολαιότητα να πιστεύουμε ότι υπάρχουν αναλογίες με εκείνη την εποχή. Μπορούμε όμως να εμπιστευτούμε και τους διεθνείς που έχουν τη διάθεση και τον προπονητή τους που φαίνεται να έχει τον τρόπο ώστε να ξαναφτιάξουμε μία Εθνική ομάδα για την οποία θα αξίζει τον κόπο να πηγαίνουμε στο γήπεδο να την χειροκροτούμε και να της συμπαραστεκόμαστε.