Ο Κώστας Τσίλης γράφει για την επιστροφή του Μανόλο Χιμένεθ στο στρατόπεδο της ΑΕΚ για τρίτη φορά, τα τελευταία 3,5 χρόνια.

Τις τελευταίες μέρες είναι πολλοί που έχουν πέσει από τα σύννεφα, βλέποντας την ΑΕΚ να πηγαίνει ξανά για την θέση του προπονητή, σε επιλογή προσώπου που κατά το παρελθόν και μάλιστα το πρόσφατο, έχει περάσει από τον πάγκο. Επιτρέψτε μου να σημειώσω, πως όχι απλώς αυτό είναι κάτι που δεν συμβαίνει για πρώτη φορά, αλλά έτσι είναι η φύση αυτού του κλαμπ. Η ΑΕΚ επιστρέφει πάντα σε δικά της πρόσωπα, τα οποία πάντα ευχαρίστως επιστρέφουν. Αυτή είναι η πραγματικότητα. Δεν μπορώ και νομίζω ουδείς μπορεί να εξηγήσει που οφείλεται, αλλά έτσι συμβαίνει.

Για να μην πάω πολύ πιο πίσω στα χρόνια, μήπως η ΑΕΚ δεν πήρε τρεις φορές τον Μπάγεβιτς ως προπονητή; Ή μήπως ο Σάντος δεν έκανε δυο θητείες στον πάγκο της ομάδας; Και δεν αναφέρομαι σε λύσεις υπηρεσιακές, αλλά σε επιλογές συνειδητές για την θέση του προπονητή. Για να μην αναφερθώ σε επιστροφές ποδοσφαιριστών που η λίστα δεν έχει τελειωμό. Σκεφτείτε πως στην ΑΕΚ επέστρεψε ακόμα και ο Τζιμπούρ, που είχε φύγει με (επιεικώς) άκομψο τρόπο και μετά από λίγες μέρες είχε βρεθεί στον Ολυμπιακό.

Επομένως για τον τρόπο που διαχρονικά λειτουργεί η ΑΕΚ με τους ανθρώπους που έχουν φορέσει την φόρμα της ή την φανέλα της, δεν κάνει εντύπωση το γεγονός πως πήγε και τώρα σε μια τέτοια λύση για την διαδοχή του Καρέρα. Από την άλλη μεριά, είναι αλήθεια πως ολίγον στερείται ποδοσφαιρικής λογικής, να επιλέγεις τον ίδιο προπονητή, τρεις φορές, μέσα σε διάστημα 3,5 χρόνων. Και αυτό διότι, μοιάζει περίεργο να έχουν αναιρεθεί (και μάλιστα δις) μέσα σε τόσο μικρό χρονικό διάστημα, οι λόγοι για τον οποίο τον απομάκρυνες.

Η αλήθεια είναι πως η ΑΕΚ ειδικά με την περίπτωση του Χιμένεθ, έχει προκαλέσει ξανά και ξανά και τώρα ξανά, τον Μαρξ. Τι έλεγε ο σοφός (και επιβεβαιωμένος σ’ όλα του) γερο Κάρολος; Η ιστορία επαναλαμβάνεται την πρώτη φορά ως τραγωδία και την δεύτερη ως φάρσα. Με την υπόθεση Χιμένεθ, στην ΑΕΚ η ιστορία πάει να επαναληφθεί για 3η φορά. Βεβαίως αν στην δεύτερη φορά που επαναλήφθηκε η ιστορία με τον Μανόλο στο κιτρινόμαυρο πάγκο, όντως το αποτέλεσμα ήταν τόσο απογοητευτικό που έμοιαζε με φάρσα, η πρώτη επανάληψη δεν ήταν καθόλου μα καθόλου τραγωδία. Ιστορική ραψωδία ήταν για την ΑΕΚ.

Και τώρα πάμε για την 3η επανάληψη της ιστορίας με τον Χιμένεθ. Η πραγματικότητα είναι πως σ’ αυτή την επιστροφή του, ο Μανόλο έχει κάποια σημαντικά πλεονεκτήματα. Το πρώτο και ίσως σημαντικότερο, είναι πως έρχεται τώρα στην ΑΕΚ, περίπου με τα δεδομένα που ήρθε τον Γενάρη του 2017. Ως κασκαντέρ για να φέρει εις πέρας μια επικίνδυνη αποστολή. Ξέροντας πως θα πρέπει να περάσει μέσα από φωτιά και να μην καεί και να πέσει από πολυκατοικία και όχι μόνο να σταθεί όρθιος αλλά να αρχίσει και να τρέχει. Αυτό είναι κάτι που ο Μανόλο, ξέρει να το κάνει καλά.

Το απέδειξε εκείνον τον Γενάρη του 2017, όταν πήρε την ΑΕΚ μετά από Κετσπάγια και Μοράις και όχι μόνο την οδήγησε σε εισιτήριο για προκριματικά του Τσάμπιονς Λιγκ, αλλά κυρίως έβαλε τις βάσεις για να φτιάξει την refuse to lose ομάδα της επόμενης σεζόν, η οποία κατέκτησε το πρωτάθλημα. Αντιθέτως, όταν ο Χιμένεθ επέστρεψε στην ΑΕΚ τον Γενάρη του 2019, για να διαδεχθεί τον Ουζουνίδη, είχε λίγο το… (ποδοσφαιρικό) τουπέ και την ασφάλεια, πως ήταν ο προπονητής που κατέκτησε πρωτάθλημα μετά από 24 χρόνια. Και αυτό ήταν κάτι που επηρέασε και την προσέγγιση του και την δουλειά του, ακόμα και τον ίδιο. Δεν του ταίριαζε καθόλου, εξ ου και εκείνο το πέρασμα ήταν αποτυχημένο.

Τώρα λοιπόν, ο Χιμένεθ έρχεται περισσότερο με τη νοοτροπία που είχε το 2017. Και αυτό (μπορεί να αποδειχθεί πως) είναι πλεονέκτημα. Όπως πλεονέκτημα (μπορεί να αποδειχθεί πως) είναι, το γεγονός πως το πρώτο που χρειάζεται η ΑΕΚ για να μπορέσει να αλλάξει την εικόνα της, είναι κάτι το οποίο θεωρείται το μεγάλο όπλο του προπονητικού οπλοστασίου του Χιμένεθ. Η ΑΕΚ έχει ανάγκη να ξαναγίνει ομάδα μ’ όλη την σημασία της λέξης. Να ξαναγίνει μια «γροθιά», με παίκτες που θα μπαίνουν στο γήπεδο και θα έχουν το «μαχαίρι» στο στόμα. Αυτό ήταν κάτι που δεν μπορούσε να το πετύχει ο Καρέρα. Όχι διότι ήταν κακός προπονητής. Ούτε διότι δεν ήξερε να το κάνει. Στην Σπαρτάκ Μόσχας, για παράδειγμα, το είχε καταφέρει. Στην ΑΕΚ δεν του βγήκε και αυτό ήταν πασιφανές, ειδικά στα μεγάλα και κρίσιμα παιχνίδια.

Αντιθέτως ο Χιμένεθ αυτό το έχει. Αποδεδειγμένα. Και έχει και την σημασία του το γεγονός, πως πολλοί από τους παίκτες που βρίσκονται και τώρα στα κιτρινόμαυρα αποδυτήρια, το ξέρουν πολύ καλά πως ο Χιμένεθ το έχει. Το έχουν δει να βγαίνει. Επομένως μπορεί να λειτουργήσει και πιο γρήγορα. Ακόμα δηλαδή και από το ντέρμπι της επόμενης Κυριακής. Εκεί που δύσκολα μπορεί να προλάβει να κάνει ο προπονητής οποιεσδήποτε δραστικές αλλαγές στο κομμάτι της τακτικής, αλλά τουλάχιστον ο Χιμένεθ έχει πλεονέκτημα ότι μπορεί να παρέμβει στο κομμάτι της νοοτροπίας και της ψυχολογίας. Και μάλιστα δραστικά.

Επίσης στα πλεονεκτήματα που έχει ο Χιμένεθ, σίγουρα μπαίνει η παρουσία του Σέμπα Μπασκόν. Δεν σας λέει τίποτα το όνομα, αλλά είναι ο γυμναστής του Μανόλο, για τον οποίο στάζουν μέλι οι παίκτες που έχουν δουλέψει μαζί. Και σωστή δουλειά στον τομέα ευθύνης του γυμναστή, είναι κάτι που η ΑΕΚ έχει απόλυτη ανάγκη την δεδομένη χρονική στιγμή, για περισσότερους από έναν λόγους, οι οποίοι δεν έχει νόημα πλέον να αναλυθούν.

Άφησα τελευταίο και μάλιστα ως πλεονέκτημα του Χιμένεθ, το κομμάτι του τεχνικού διευθυντή. Προφανώς στον τομέα υλοποίησης μεταγραφικού σχεδιασμού, η επιλογή του Κονέ συνιστά ένα ρίσκο, καθώς τώρα κάνει το ξεκίνημά του. Όπως το είχε κάνει ο Ιβιτς το 2004, πάλι από την ΑΕΚ. Ωστόσο για το κομμάτι της δουλειάς που θα κάνει ο Κονέ στα Σπάτα και στα αποδυτήρια, η παρουσία του συνιστά τεράστιο πλεονέκτημα για τον Χιμένεθ. Οι δυο τους γνωρίζονται καλά. Έχουν δουλέψει μαζί, έστω και από διαφορετικά πόστα σε σχέση με τώρα. Ο Κονέ ξέρει τι πρέπει να κάνει για τα αποδυτήρια της ΑΕΚ. Και ο Χιμένεθ το γνωρίζει καλά, πως ο Κονέ ξέρει. Εύκολο να αντιληφθεί κάποιος πόσο σημαντικό είναι αυτό.

Για να το κλείσω, προφανώς και στην ΑΕΚ ως δια μαγείας δεν έγιναν όλα καλά. Δεδομένα όλες οι επιλογές που έχουν γίνει σ’ αυτές τις δραστικές αλλαγές που έκανε ο Μελισσανίδης, έχουν το ρίσκο τους. Ρίσκο που μοιάζει ίσως μεγαλύτερο από κάθε άλλη φορά. Φυσικά και χρειάζεται και ξεκαθάρισμα στο ρόστερ και γενναίες αποφάσεις και εννοείται και ενίσχυση σε θέση που η ομάδα «πονάει». Αλλά πλην του προπονητή, οι υπόλοιπες αλλαγές, οι οποίοι μάλιστα φαίνεται πως συνεχίζουν, είναι πραγματικές αλλαγές και όχι γιαλαντζί. Το αν θα βγουν, θα το δείξει μόνο το αποτέλεσμα. Όσο για την περίπτωση του προπονητή, μένει να φανεί τι τελικά προκύπτει, όταν η ιστορία επαναλαμβάνεται για 3η φορά. Διότι αυτό, ούτε ο Μάρξ το έχει προβλέψει…