Η κατάληξη της υπόθεσης της δολοφονίας της Καρολάιν Κράουτς στα Γλυκά Νερά είχε δυστυχώς την χειρότερη εξέλιξη. Γράφει ο Χρήστος Σούτος.

Δράστης της αποτρόπαιας πράξης δεν ήταν κάποιος κακοποιός, δεν ήταν κάποια συμμορία, αλλά ο ίδιος ο σύζυγος της άτυχης κοπέλας και πατέρας του βρέφους. Ο καθ’ ομολογία δράστης “έσπασε” χθες μετά από μακρά διαδικασία στην Γ.Α.Δ.Α, αφού δεν μπόρεσε να δικαιολογήσει και κατ’ επέκταση να καταρρίψει τα στοιχεία που του παρουσίασαν οι αστυνομικοί. Για σχεδόν σαράντα μέρες συντηρούσε την ιστορία της ληστείας μετά φόνου παίζοντας τον ρόλο του συντετριμμένου συζύγου και του τραγικού πατέρα, που η σκληρή μοίρα τον αναγκάζει να μεγαλώσει μόνος το μικρό του παιδί. Τελικά ο υπεράνω υποψίας πιλότος φαίνεται να είναι ένας ψυχρός και στυγνός δολοφόνος.

Προσωπικά προσπάθησα να συνθέσω ένα παζλ γεγονότων και καταστάσεων για να καταλάβω γιατί ο συγκεκριμένος άνθρωπος οδηγήθηκε, σύμφωνα με την ομολογία του, σε αυτή την πράξη και να καταστρέψει τρεις ζωές. Την νεαρή κοπέλα που χάθηκε τόσο μικρή, τον ίδιο που θα μείνει για πολλά χρόνια στην φυλακή και του παιδιού του που θα μεγαλώσει χωρίς τους γονείς του και θα μάθει κάποια στιγμή ότι ο υπαίτιος για αυτό ήταν ο ίδιος του ο πατέρας. Ακούγοντας λοιπόν, δεξιά και αριστερά, διάφορα ρεπορτάζ και αλιεύοντας στοιχεία, η ιστορία των Γλυκών Νερών μου θύμισε έντονα μια παλιά κινηματογραφική ταινία με πρωταγωνίστρια την Τζούλια Ρόμπερτς. Η ταινία λεγόταν ” Νύχτες με τον εχθρό μου” και αφορούσε την ιστορία μιας γυναίκας εγκλωβισμένης σε έναν γάμο με έναν πλούσιο, αυταρχικό, σκληρό, βίαιο και τρομερά κτητικό άντρα. Ο πρωταγωνιστής του φιλμ θεωρεί την γυναίκα κτήση του χωρίς προσωπική βούληση, που απλά υπάρχει για να ικανοποιεί τις ορέξεις του και τα θέλω του όσο περίεργα και αν αυτά είναι. Θεωρεί μάλιστα ότι από την στιγμή που της εξασφαλίζει ένα περιβάλλον πλούσιο και μια άνετη ζωή έχει και το δικαίωμα να συμπεριφέρεται όπως θέλει. Το φιλμ βέβαια είχε άλλη κατάληξη με την γυναίκα να το σκάει και να σκοτώνει εν τέλει τον δυνάστη της. Δυστυχώς η Καρολάιν δεν πρόλαβε.

Όλα τα δεδομένα οδηγούν στο ίδιο μοτίβο ζευγαριού. Ο ευκατάστατος και μεγαλύτερος σύζυγος φτιάχνει μια χρυσή φυλακή για το τρόπαιο του. Γιατί τρόπαιο; Μα γιατί έτσι αντιμετωπίζει αυτός ο τύπος άνδρα την γυναίκα του, την σύντροφό του. Την εντυπωσιάζει αρχικά με την οικονομική του επιφάνεια, την προσεγγίζει τρυφερά και σταδιακά αλλάζει χαρακτήρα και τρόπους. Γίνεται τρομερά κτητικός, προσπαθεί να τεκνοποιήσει άμεσα για να χρησιμοποιηθεί το παιδί ως μοχλός πίεσης για το αδύναμο μέλος έτσι ώστε αυτό να παραμένει σε αυτή την κατάσταση και βασικά προχωρά στην σταδιακή αποξένωση του άλλου ατόμου από την κοινωνική ζωή. Απομακρύνει τους γονείς και τους λοιπούς συγγενείς, αγνοεί την θέληση του άλλου για κοινωνικοποίηση και τον οδηγεί με σταθερά, αλλά γοργά βήματα στην απομόνωση. Έτσι και εδώ. Ο γάμος έγινε μακριά, το σπίτι ακόμα πιο μακριά από το προστατευτικό περιβάλλον των γονιών, η απόκτηση παιδιού μοναδική προτεραιότητα και ότι μπορεί να φέρει το άτομο κοντά στην δημιουργία φιλικών σχέσεων απομακρύνεται.

Το θέμα επομένως που προκύπτει είναι γιατί η Καρολάιν και κάθε Καρολάιν δεν φεύγει ή γιατί μπλέκει σε τέτοιες σχέσεις. Το δεύτερο είναι εύκολο να απαντηθεί. Άνθρωποι σαν τον σύζυγό της ιστορίας μας ψάχνουν ευάλωτα, χωρίς ιδιαίτερες εμπειρίες άτομα και τα αιχμαλωτίζουν όπως η αράχνη ένα έντομο στον ιστό της. Όταν μπεις μέσα εκεί, δύσκολα βγαίνεις. Το πρώτο εύκολα λέγεται, ακόμα πιο δύσκολα γίνεται. Οι εκτός ζευγαριού συχνά απορούν γιατί δεν είναι ευχαριστημένη με την “τύχη” της, γιατί είναι αχάριστη προς τον “σωτήρα” της και άλλα παρεμφερή. Ειδικά αν έχει μπει στην εξίσωση και παιδί, τότε τα πράγματα γίνονται ακόμα πιο περίπλοκα.

Αυτό που έχει μεγάλη σημασία να αντιληφθούμε από την ιστορία αυτή είναι ότι η ενδοοικογενειακή βία δεν έχει σχέση με το πορτοφόλι. Ότι η ευτυχία των social media δεν αντανακλά πάντα την ευτυχία στην πραγματική ζωή. Ότι η χρυσή φυλακή όσο χρυσή και να είναι, είναι πάντα φυλακή. Ότι πρέπει να μάθουμε να κοιτάμε γύρω μας και να εντοπίζουμε τις Καρολάιν αυτού του κόσμου, να τις βοηθούμε και να τις οδηγούμε στο φως. Να κατανοήσουμε πως ότι λάμπει δεν είναι χρυσός. Να μάθουμε να αγαπάμε τον άλλο και να σεβόμαστε τα θέλω του, τις επιθυμίες του, να τον κάνουμε ευτυχισμένο γιατί έτσι θα είμαστε και εμείς.

Ο πιλότος θα οδηγηθεί σε δίκη και πιθανότατα σε καταδίκη. Ο άρρωστος ψυχισμός του που τον οδήγησε στο έγκλημα σίγουρα ήταν ορατός και πριν την πράξη του. Άνθρωπος, εντός ίσως πολλών εισαγωγικων, που σκοτώνει με τόση ευκολία και το κατοικίδιο της οικογένειας φαίνεται ότι στερείται κάθε συναισθηματικού υπόβαθρου. Δεν είναι τυχαίο ότι οι περισσότεροι από τους serial killers είχαν κακοποιήσει ζωα. Η Καρολάιν δεν θα γυρίσει πίσω. Δεν θα δει το παιδάκι της να μεγαλώνει. Δεν θα μεγαλώσει και αυτή μαζί του, άλλωστε παιδί ήταν ακόμα και αυτή. Δεν θα την ξαναδούν οι φίλοι της, οι γονείς της. Κοιτάξτε λοιπόν γύρω σας όσο είναι καιρός. Δείτε πέρα από τον μικρόκοσμο σας και ίσως τότε αντιληφθείτε ότι μια άλλη Καρολάιν ζει στο διπλανό σπίτι, ότι μια άλλη Καρολάιν ζητά απεγνωσμένα βοήθεια, ότι μια άλλη Καρολάιν νοιώθει παγιδευμένη και μόνη. Ακούστε, ενδιαφερθείτε, βοηθήστε έτσι ώστε να μην υπάρχουν πια άλλες Καρολάιν σε αυτό τον κόσμο…..