Ο προπονητής που έκανε μεγάλη την Γιουνάιτεντ, ο Σερ Άλεξ Φέργκιουσον παραχώρησε συνέντευξη, όπου μίλησε για όλους και για όλα.

Η πορεία και η ζωή του Σερ Άλεξ Φέργκιουσον, ενός από τους μεγαλύτερους προπονητές, έχει γίνει ντοκιμαντέρ και το «Never Give In», μια πολύ ωραία ποδοσφαιρική ιστορία σίγουρα αναμένεται λατρευτεί από το τηλεοπτικό κοινό.

Το ντοκιμαντέρ θα προβληθεί στις 29 Μαϊου στο Amazon Prime Video και δύο ημέρες νωρίτερα στους κινηματογράφους του Ηνωμένου Βασιλείου, αλλά ήδη  αποκαλύφθηκαν κάποια δυνατά σημεία από το τρέιλερ, όπως ότι η περιπέτειά του με την εγκεφαλική αιμορραγία που τον έφερε κοντά στον θάνατο και την κατάκτηση του Champions League με τρόπο που ήρθε, σε ένα συγκολονιστικό τελικό.

Το τρέιλερ του ντοκιμαντέρ:

Ο Σερ Άλεξ μαζί με τον γιο του, Τζέισον και τον σκηνοθέτη του ντοκιμαντέρ του, μίλησαν στο «Guardian», όπου αναφέρθηκαν στην μεγάλη καριέρα του στο πάγκο της Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ, αλλά και για την εγκεφαλική αιμορραγία που παραλίγο να του στερήσει την ζωή, στις 5 Μαϊου 2018.

Αναλυτικά η συνέντευξη του Φέργκιουσον: 

«Ήταν μία μεγάλη ανησυχία για μένα. Συνέβη έπειτα από μία εγχείρηση, όπου έχασα τη φωνή μου. Ήταν το πιο τρομακτικό μέρος. Ήξερα ότι ήμουν ζωντανός, αλλά άρχισα να σκέφτομαι: ‘Μου λένε την αλήθεια;’ Η εγχείρηση ήταν επιτυχημένη, αλλά νιώθεις μοναξιά. Μπορεί να γίνει τρομακτικό. Όταν έχασα τη φωνή μου, σκέφτηκα: ‘Δεν μου είπαν ποτέ ότι μπορεί να συμβεί κάτι τέτοιο».

«Ένα κουίζ; Θα τεστάρεις τη μνήμη μου;», απευθυνόμενος στον γιο του μιας και το ντοκιμαντέρ ξεκινάει όντως με ένα κουίζ που καλείται να απαντήσει σε διάφορες ερωτήσεις.

Ο Σερ Άλεξ σοκάρει με τον γλαφυρό τρόπο που περιγράφει το πως βίωσε την περιπέτεια της υγείας του, η οποία τον τρόμαξε πάρα πολύ.

«Ως προπονητής, εξαρτάσαι απ’ τη μνήμη. Βλέπεις παιχνίδια σήμερα όπου οι προπονητές σημειώνουν κατά τη διάρκεια του αγώνα. Ποτέ δεν το έκανα. Πάντα εξαρτιώμουν απ’ τη μνήμη μου και όταν πήγαινα στα αποδυτήρια ήταν πολύ δυνατή για μένα. Δεν μπορώ να καταλάβω γιατί ένας προπονητής κρατά σημειώσεις σε ένα παιχνίδι. Να κατεβάζεις το κεφάλι για να γράψεις και να χάσεις ένα γκολ;

Η λογοθεραπευτής ερχόταν κάθε μέρα και ήταν σπουδαία. Με έβαζε να γράφω όλα τα ονόματα της οικογένειάς μου και των παικτών μου. Μετά άρχισε τα ζώα, τα ψάρια, τα πουλιά, για να δει αν θυμάμαι τις ονομασίες τους. Σταδιακά η φωνή μου επανήλθε. Αλλά το πιο σημαντικό πράγμα ήταν ότι η μνήμη μου ήταν ΟΚ. Με έβαλε να γράφω γράμματα. Έγραψα στην Κάθι που, σε εκείνο το σημείο, έγραφα ορνιθοσκαλίσματα».

Είναι φοβερό πως ο Σερ Άλεξ έγραψε γράμματα στους δικούς του ανθρώπους, θέλοντας να τους αποχαιρετήσει, καθώς θεωρούσε ότι μπορεί στον δύσβατο και μακρύ δρόμο της αποκατάστασης μπορεί να μην τα καταφέρει.

Ξεφεύγοντας από την περιπέτεια της υγείας του Σερ Άλεξ Φέργκιουσον, το ντοκιμαντέρ στη συνέχεια ασχολείται με την ποδοσφαιρική του δράση, ξεκινώντας από το απόγειο της καριέρας του ως ποδοσφαιριστή στη Ρέιντζερς, σχολιάζοντας τον νυν προπονητή και πρώην παίκτη, Στίβεν Τζέραρντ.

«Τα πήγε περίφημα. Τόσο εντός όσο κι εκτός γηπέδου. Μία συνέντευξη Τύπου μπορεί να σου κοστίσει τη δουλειά. Όμως οι συνεντεύξεις Τύπου του Στίβεν είναι φανταστικές. Είναι ήρεμος, συγκροτημένος, δίνει τις σωστές απαντήσεις. Είναι κορυφαίος, επειδή είναι τέχνη».

Από το αφιέρωμα δε θα μπορούσε και προφανώς δε λείπει η πορεία του στον πάγκο της Αμπερντίν, η οποία έσπασε το δίπολο Σέλτικ-Ρέιντζερς, στον δρόμο πριν αναλάβει την τύχη της Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ.

«Κάναμε τεράστια άλματα στα τμήματα υποδομής. Ο Ματ Μπάσμπι είχε αναδιοργανώσει το σύλλογο με φανταστικούς νεαρούς ποδοσφαιριστές. Ήθελα να κάνω το ίδιο. Ο κόσμος έχει άποψη για τη Γιουνάιτεντ με παίκτες όπως ο Κριστιάνο Ρονάλντο και ο Ρόι Κιν. Αλλά το πνεύμα του συλλόγου στην εποχή μου ήταν οι νεαροί παίκτες, ο Ντέιβιντ Μπέκαμ, ο Ράιαν Γκιγκς, ο Πολ Σκόουλς, οι αδερφοί Νέβιλ. Ήξερα ότι ήμασταν στο σωστό δρόμο, απλά χρειαζόμουν στήριξη απ’ τη διοίκηση. Και χρόνο. Αλλά ήταν πολύ σημαντικό που μία ομάδα φιλάθλων ερχόταν κάθε μέρα στην προπόνηση. Ένας ήταν πρώην ταχυδρόμος, ο Νόρμαν Γουίλιαμσον. Ήταν φανατικός και μου έλεγε: ‘Θα πάτε καλά παιδί μου. Κάνεις το σωστό’. Ήταν σπουδαίο να τον έχεις να σε στηρίζει. Αυτός κι οι φίλοι του ήταν φανταστικοί».

Για τους πιο παλιούς οι δυσκολίες του Φέργιουσον, ειδικά την πρώτη τριετία στη «Γιουνάιτεντ» ήταν μεγάλες, τόσο που έφεραν την έντονη αμφισβήτηση του.

Τα παιχνίδια της μοιράς πολλά και χαρακτηριστική η πρόκριση στην έδρα της Νότιγχαμ στο Κύπελλο που έδωσε χρόνο στον Σκωτσέζο, ο οποίος άρχισε να πείθει για όσα μπορεί να κάνει.

«Τον Δεκέμβριο του 1989 δεν κέρδισα παιχνίδι. Χάσαμε κάθε παιχνίδι ή φέραμε ισοπαλία. Έρχεται η κλήρωση του 3ου γύρου του Κυπέλλου Αγγλίας. Εκτός έδρας, Νότιγχαμ. Θεέ μου! Ίσως η καλύτερη ομάδα κυπέλλου στη χώρα, υπό τον Μπράιαν Κλαφ. Πήγαμε εκεί και οι σημερινοί φίλαθλοι θα δυσκολεύονταν να ονοματίσουν τους παίκτες, επειδή είχαμε πολλούς τραυματισμούς. Αλλά ξέρεις ποιος κέρδισε το παιχνίδι; Οι φίλαθλοι. Η στήριξή τους ήταν απίστευτη. Κατά τη διάρκεια του αγώνα μας προέτρεπαν να νικήσουμε και νικήσαμε. Άλλαξαν τα πάντα.

Όταν χάνεις έναν αριθμό παιχνιδιών και οι φίλαθλοι σηκώνουν πανό ‘3 χρόνια δικαιολογίες και ακόμα είμαστε χάλια. Αντίο Φέργκι’, εξετάζεις πού πηγαίνουν τα πράγματα. Ήμουν βέβαιος ότι οι προπονήσεις ήταν εντάξει. Θεωρούσα ότι η σχέση μου με τους παίκτες ήταν εντάξει. Ο Μπόμπι Τσάρλτον ερχόταν και μου έλεγε ‘μη σε νοιάζει, θα είσαι ΟΚ’. Υπήρχε ένα σύστημα στήριξης, αλλά στον Τύπο ορισμένοι δημοσιογράφοι ήταν σκληροί. Υπήρχε ένας που δούλευε στη Sunday People. Όταν πήραμε το κύπελλο το 1990, είπε: ‘Απέδειξες ότι μπορείς να κερδίσεις ένα κύπελλο. Γύρνα στη Σκωτία’. Δεν θα πρέπει να κοιτάς τα ΜΜΕ. Μερικά από αυτά λένε ότι είμαι σπουδαία ιδιοφυΐα. Αγνόησέ τα».

Ο Κριστιάνο Ρονάλντο είναι ένα σημαντικό κεφάλαιο στη σύγχρονη ιστορία της Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ, αποτελώντας ακόμα μία πετυχημένη επιλογή του Σερ Άλεξ.

«Στη Γιουνάιτεντ, οι καλύτεροι παίκτες ήταν πνευματικά σκληροί. Ο Ρονάλντο ήταν σκληρός, σαν παλιά παπούτσια. Ήταν φανερό ότι θα γινόταν μεγάλος παίκτης, επειδή το είχε στο κεφάλι του. Παίξαμε ρόλο κι εμείς, επειδή ο Έρικ Χάρισον, ο προπονητής στις ακαδημίες, δυσκόλευε τους νεαρούς. Έλεγε ‘αν δεν έχεις πνευματική ισχύ, δεν θα τα καταφέρεις στην πρώτη ομάδα».

Αφοπλιστικός είναι ο ιστορικός προπονητής της «Γιουνάιτεντ» μιλώντας και για τον τελικό του Champions League το 1999.

«Σε καμία περίπτωση. Σκεφτόμουν αυτό που είχα πει στους παίκτες μου: ‘Είχατε μια σπουδαία χρονιά’. Αλλά μετά κερδίσαμε!»