Ο Χρήστος Σούτος γράφει για το ζευγάρι του τελικού της φετινής Euroleague.

Έχουμε τον τελικό λοιπόν. Το ζευγάρι που περίμεναν οι περισσότεροι θα παλέψει στην Κολωνία για τον τίτλο του πρωταθλητή. Η Έφες του Αταμάν και η Μπαρτσελόνα του Σάρας απέχουν σαράντα λεπτά από την κορυφή της Euroleague. Οι Τούρκοι πέρασαν το εμπόδιο της ΤΣΣΚΑ στον πρώτο ημιτελικό και οι Ισπανοί αυτό της Αρμάνι στον δεύτερο. Διαφορετικά παιχνίδια στην εξέλιξη τους, αλλά με παρόμοια κατάληξη. Κρίθηκαν αμφότερα στο σουτ αποδεικνύοντας πως η Euroleague χαρίζει πάντα σπουδαίες συγκινήσεις και πως είναι εξαιρετικά σπάνιο το φαινόμενο να έχουμε σε Final- Four αγώνες- παράσταση για έναν ρόλο.

Στο πρώτο χρονικά παιχνίδι, αυτό μεταξύ της Έφες και της ΤΣΣΚΑ, μέχρι να μπούμε στο τέταρτο δεκάλεπτο φαινόταν να είναι ένας περίπατος για τους παίκτες του Αταμάν. Λίγο η απίστευτη ευστοχία τους από μακριά, ειδικά στο πρώτο ημίχρονο, λίγο η νωθρότητα στην άμυνα των παικτών του Ιτουδη και η αστοχία τους, είχαν φέρει την διαφορά σε επίπεδα που δύσκολα ανατρέπονται σε ημιτελικό. Η επική όμως, αντεπίθεση της αρκούδας στο τελευταίο δεκάλεπτο πήγε να φέρει τα πάνω κάτω. Για να είμαστε ακριβείς η ομάδα του Έλληνα κόουτς ήταν αυτή που στο τέλος χάρισε την πρόκριση στην πνιγμένη στο άγχος Έφες με τις λάθος επιλογές της. Ειδικά η απόφαση του Χίλιαρντ να σουτάρει σχεδόν αμέσως μετά το επιθετικό ριμπάουντ αποδείχθηκε καταδικαστική.

Κορυφαίος ο Μίσιτς και από κοντά σε απόδοση ο Σανλί, που εδώ και μήνες έχει κάνει το λεγόμενο step up στην καριέρα του αποτελώντας σημαντικό γρανάζι στην μηχανή του Τούρκου προπονητή. Η Έφες την Κυριακή φιλοδοξεί να γίνει η δεύτερη ομάδα της Τουρκίας που θα σηκώσει το τρόπαιο μετά την Φενέρ. Η ΤΣΣΚΑ από την άλλη δεν τα κατάφερε, παρά την επική αντεπίθεση που πραγματοποίησε και μείναμε με την απορία τι θα μπορούσε να γίνει αν δεν είχε χτυπηθεί τόσο από τραυματισμούς και εσωτερικά προβλήματα. Όπως και να’χει την ιστορία την γράφουν πάντα οι παρόντες.

Στον δεύτερο ημιτελικό της ημέρας, αυτόν μεταξύ της Μπαρτσελόνα και της Αρμάνι, το φαβορί επιβεβαίωσε και εδώ τα προγνωστικά. Βέβαια για να φθάσουμε στην πρόκριση των μπλαουγκρανα περάσαμε από σαράντα κύματα και αφού πρώτα ο κορυφαίος παίκτης της ιταλικής ομάδας, ο Κέβιν Πάντερ, αστόχησε σε ένα σχετικά ελεύθερο σουτ και ο Κορι Χίγκινς μπόρεσε να πετύχει σχεδόν στο μηδέν ένα δύσκολο καλάθι στο transition. Το μεγάλο πρόβλημα για τον Σάρας και την ομάδα του ενόψει Κυριακής δεν είναι άλλο από τον τραυματισμό του Νικ Καλάθη λίγο πριν το τέλος, που τον καθιστά αμφίβολο για την μεγάλη μάχη. Ο Μιροτιτς ηταν θετικός, το ίδιο και ο Πάου Γκασόλ για όσο έπαιξε, όμως χωρίς τον Νικ δεν θα μπορούσε η Μπαρτσελόνα να φθάσει στον στόχο της.

Η Αρμάνι πάλεψε, αλλά δυστυχώς προδόθηκε στις λεπτομέρειες και δεν μπόρεσε έτσι να συνδυάσει την επιστροφή της, μετά από τρεις σχεδόν δεκαετίες, στην τελική φάση με πρόκριση στον μεγάλο τελικό. Ο Μεσινα το προσπάθησε πολύ, αλλά δεν τα κατάφερε. Πέτυχε πάντως πολλά σε μια ομάδα που τόσα χρόνια ξόδευε ασύλληπτα ποσά χωρίς αποτέλεσμα. Με υπομονή και λίγη ποιότητα ακόμα, ίσως, καταφέρει να κάνει και το τελευταίο βήμα. Η Μπαρτσελόνα από την άλλη έφθασε στο τέρμα του δρόμου, για πρώτη φορά μετά το 2010, σε μια σεζόν που είχε αυτό το τεράστιο πρέπει από πάνω της. Δεν είναι ποτέ εύκολο να υπερασπίζεσαι τον τίτλο του μεγάλου φαβορί. Δεν είναι λίγες οι φορές που λύγισαν πριν το φινάλε.

Με την ευχή να έχουμε σύντομα ξανά την ευκαιρία να δουμε μια ελληνική ομάδα στην γιορτή, περιμένουμε με ανυπομονησία τον τελικό της Κυριακής όπου συγκρούονται δύο διαφορετικού τύπου φιλοσοφίες. Από την μια η Έφες με το γρήγορο και άκρως επιθετικό της στυλ και από την άλλη η Μπαρτσελόνα με την σκληρή της άμυνα μέσω της οποίας αντλεί την δύναμη της για να παίρνει τα παιχνίδια. Προσωπικά δεν περίμενα την πρόκριση της Έφες, αλλά τουλάχιστον σε αυτά που συζητάγαμε την Πέμπτη στην εκπομπή δικαιωθήκαμε για τον Σανλί και τον Πάντερ, αλλά και τις δυσκολίες που θα έβρισκε ο Λαρκιν για να σκοράρει.