Με λίγα λόγια ο Παναθηναϊκός χρειάζεται ειλικρίνεια. Στόχος εκτός των συνόρων δεν υπάρχει. Δουλειά, δουλειά και μόνο δουλειά για συνεχή βελτίωση όλων. Γράφει ο Χρήστος Σούτος.

Μπορεί μια ήττα να έχει θετικό πρόσημο; Μπορεί μια αποτυχία σε ένα παιχνίδι να αφήνει μια μικρή έστω γλυκιά γεύση, ένα μικρό χαμόγελο; Η αλήθεια είναι πως προσωπικά εκνευρίζομαι με την φράση διδακτική ήττα και άλλα παρεμφερή. Από την άλλη όμως το χθεσινό αποτέλεσμα, αν και αρνητικό, εμπεριέχει και θετικά συμπεράσματα βάση των συνθηκών τόσο του αγώνα, όσο και της χρονιάς που ξεκίνησε συνολικά. Το ματς στην έδρα της πανίσχυρης Μπαρτσελόνα είναι από αυτά που δύσκολα μια ομάδα στα κυβικά του φετινού Παναθηναϊκού μπορεί να υπολογίζει σε κάτι πέρα από μια καλή εμφάνιση. Χθες στην Βαρκελώνη οι πράσινοι έδειξαν χαρακτήρα, πάλεψαν και σίγουρα έκαναν κάτι παραπάνω από αυτό που λέμε αξιοπρεπή παρουσία. Ας τα δούμε λίγο πιο αναλυτικά τα πράγματα.

Πρώτον ο φετινός Παναθηναϊκός είναι ένα σύνολο μέτριων δυνατοτήτων και διαθέτει ένα ρόστερ με σημαντικές ελλείψεις και ανορθογραφίες στην στελέχωση του. Δεν πήρε καθαρό άσο για βασικό, προσθέστε ότι χθες του έλειπε για δεύτερο στη σειρά παιχνίδι και ο αναπληρωματικός Μποχωρίδης, δεν έχει, με ελάχιστες εξαιρέσεις, μεγάλες προσωπικότητες και παίκτες με εμπειρία να βγάλουν την ομάδα από τα δύσκολα και αντιμετωπίζει σοβαρό θέμα και με το αξιόπιστο περιφερειακό σουτ. Δεύτερον απέναντι του είχε μια ομάδα φτιαγμένη για να διεκδικήσει τον τίτλο. Μπορεί οι Καταλανοί να μην είχαν τον σούπερσταρ Μίροτιτς, μπορεί να μην είχαν τον Κλαβέρ, όμως πρόκειται για μια μηχανή γεμάτη αστέρια, ταλέντο και ποιότητα. Τρίτον ο κόουτς του τριφυλλιού είναι ακόμα άπειρος για αυτό το επίπεδο σε σχέση με τον προπονητή των μπλαουγκράνα, αφού ο Σάρας θεωρείται και είναι ένας από τους καλύτερους της διοργάνωσης. Φάνηκε τίποτα από όλα τα παραπάνω χθες στο παρκέ του Palau Blaugrana;

Σαφέστατα και όχι. Οι παίκτες του Γιώργου Βόβορα ήταν συγκεντρωμένοι και ανταγωνιστικοί από το πρώτο λεπτό και ίσως να είχαν φτάσει και στην νίκη, αν ο Παπαγιάννης δεν έχανε μέσα από τα χέρια του το ριμπάουντ από τον Νικ Καλάθη στο τέλος της κανονικής διάρκειας του ματς. Στην παράταση και χωρίς τον ηγέτη του, ο Ιωάννης Παπαπέτρου είχε αποβληθεί με πέντε φάουλ, ο Παναθηναϊκός πάλεψε, αλλά λίγο η κούραση, σωματική και νοητική, λίγο η διαφορά ποιότητας και η πληθώρα λύσεων έγειραν οριστικά την πλάστιγγα υπέρ των γηπεδούχων. Τι κρατάει τώρα το τριφύλλι από την χθεσινή αναμέτρηση; Το πολύ καλό αγωνιστικό του πρόσωπο, ακόμα μια ελπιδοφόρα εμφάνιση του Φόστερ, ο μοναδικός από τους ξένους που δείχνει προσαρμοσμένος στον ρόλο του, την παρουσία του Μήτογλου και του Κασελάκη, αλλά και την επιτακτική ανάγκη να αποκτηθεί κανονικός άσος. Ο Σαντ Ρος πραγματοποίησε την καλύτερη του εμφάνιση από την ήμερα που ντύθηκε στα πράσινα, αλλά δεν μπορεί να κουμαντάρει το καράβι και αυτό φαίνεται. Επίσης κρατάει και την διαχείριση του υλικού από τον προπονητή του, που νομίζω μετά το τέλος του ματς στην Βαρκελώνη κατάλαβε πόσο λάθος διαχειρίστηκε το προηγούμενο παιχνίδι με τον Ολυμπιακό.

Πάνω απ’ όλα όμως επιβάλλεται να βλέπουν όλοι την αλήθεια κατάματα. Ο Παναθηναϊκός έχει έξι αστέρια στην φανέλα του, αποτελούσε ομάδα φόβητρο για όλους, αλλά πια είναι ομάδα δεύτερης, για να μην πω τρίτης, ταχύτητας στην Euroleague. Δεν είναι ικανός, ακόμα και αύριο να έρθει ένας σταρ στην θέση ένα, να διεκδικήσει τίποτα παραπάνω από ένα καλό πλασάρισμα στην πρώτη δωδεκάδα. Τι σημαίνει αυτό; Η οκτάδα είναι μακριά και καλείται να παίζει τα ρέστα του κάθε αγωνιστική για να κερδίζει ομάδες που άλλες χρονιές τις κέρδιζε από τα αποδυτήρια. Είναι και άτυχος φέτος, αφού το άδειο Ο.Α.Κ.Α δεν βοηθάει να πάρει έστω και με την βοήθεια του έκτου του παίκτη κάποια ροζ φύλλα. Είναι όμως και μια ευτυχής συγκυρία η φετινή. Οι πράσινοι έχουν την πολυτέλεια να επενδύσουν πάνω στους νέους τους παίκτες, κυρίως αναφέρομαι στο ελληνικό στοιχείο χωρίς όμως να αποκλείω τον Μπέντιλ και τον Φόστερ, δίνοντας χρόνο συμμετοχής και ρόλο μη σκεπτόμενοι το όποιο αγωνιστικό κόστος. Γιατί να μην πάρει χρόνο ο Καλαϊτζάκης για παράδειγμα και να πρέπει να έχω πίσω από τον βασικό άσο και τον Μποχωρίδη ακόμα έναν αμφιβόλου ποιότητας ξένο γκαρντ; Γιατί να μην πάρει χρόνο συμμετοχής στο πέντε ο Μήτογλου και να πρέπει να υπάρχει στο ρόστερ ο Γουάιτ κόβοντας τον δρόμο προς το παρκέ και στον φιλότιμο και πιο χρήσιμο Μπέντιλ;

Με λίγα λόγια ο Παναθηναϊκός χρειάζεται ειλικρίνεια. Στόχος εκτός των συνόρων δεν υπάρχει. Δουλειά, δουλειά και μόνο δουλειά για συνεχή βελτίωση όλων. Έχω μείνει πάντως και με μια μεγάλη απορία. Ο Νίκος Παππάς δεν χωρούσε σε αυτό το ρόστερ και έπρεπε να αποκτηθεί ο Νέντοβιτς; Θα έλεγα ότι αφού είναι ελεύθερος καλό θα ήταν και για τις δύο πλευρές να επιστρέψει και να τελειώσει αυτό που άφησε στη μέση, λόγω μυαλού και τραυματισμών. Να γίνει δηλαδή ο ηγέτης στην νέα εποχή των πρασίνων φτιάχνοντας μαζί με Παπαπέτρου, Παπαγιάννη, Μήτογλου, Κασελάκη, Μποχωρίδη και έναν δύο μικρούς τον κορμό της επόμενης μέρας.