Το αέναο μπες-βγες των καλύτερων παικτών που διαθέτει, Χεζόνια και Μήτογλου, η αδυναμία του να συνταιριάξει μέσα στο παρκέ με συγκεκριμένα plays προσωπικότητες, όπως οι δύο προαναφερθέντες και ο Παπαπέτρου, δείχνουν ότι ίσως η επόμενη σεζόν πρέπει να βρει το τριφύλλι με διαφορετικό άνθρωπο στην άκρη του πάγκου του. Ο Ισραηλινός προπονητής μοιάζει να μην μπορεί να δει μακρύτερα από το προφανές και σίγουρα παιχνίδι με παιχνίδι η ομάδα του δεν παρουσιάζει την βελτίωση που θα περιμέναμε, με βάση το γεγονός ότι δεν υπάρχει καμία απολύτως πίεση για το αποτέλεσμα.

Συγκεκριμένα, ο Κάτας ενώ έχει τον Χεζόνια εδώ και κάποιες βδομάδες μαζί του, δεν του έχει βγάλει ούτε ένα σύστημα για να τον αξιοποιήσει και οι όποιοι πόντοι του Κροάτη προέρχονται αποκλειστικά από τις δικές του ατομικές εμπνεύσεις. Δηλαδή, ό,τι συνέβαινε και με τον Νέντοβιτς επί Βόβορα. Επίσης, δεν έχει “τραβήξει το αυτί ” σε παίκτες που αποφασίζουν μέσα στο παιχνίδι να κάνουν τους “ήρωες”, έξω από συστήματα και λογική.

Τέλος, οι πράσινοι δεν δείχνουν την παραμικρή βελτίωση στο σετ παιχνίδι, με αποτέλεσμα να κολλάνε στο σκορ και να περιμένουν να πάρουν τα ματς, μόνο μέσα από το τρέξιμο στο ανοιχτό γήπεδο. Συμπερασματικά το υλικό του Παναθηναϊκού δεν είναι για πέταμα. Έχει αδυναμίες, ειδικά στον άσο η κατάσταση είναι κωμικοτραγική, θέλει προσθήκες, αλλά διαθέτει και μία βάση πάνω στην οποία μπορεί να πατήσει το τριφύλλι για να κτίσει κάτι καλύτερο την ερχόμενη σεζόν.

Παιχνίδια όπως το σημερινό είναι ικανά να δημιουργήσουν τις λάθος εντυπώσεις για το έμψυχο δυναμικό, είναι όμως απαραίτητα για να χτυπήσουν το καμπανάκι στη διοίκηση για την τεχνική ηγεσία. Όταν δεν διαθέτεις πολλά χρήματα για να φτιάξεις first class ομάδα, δίνεις τα κλειδιά σε έναν προπονητή ικανό να βάλει αγωνιστική πειθαρχία και κανόνες στο παιχνίδι, αλλά και να πάρει το 100% των παικτών. Για παράδειγμα δείτε την Μπάγερν του Τρινκέρι ή τη Ζάλγκιρις του Σίλερ.