Το όνομα Δημήτρης με τον έναν ή τον άλλο τρόπο είναι άρρηκτα συνδεδεμένο με την πορεία και το μέλλον του Παναθηναϊκού. Για να είμαστε ακριβείς και του φετινού Παναθηναϊκού. Πάμε να δούμε τι αντιστοιχεί και που έτσι ώστε να μην γίνονται παρερμηνείες. Δημήτρης 1 ο Δημήτρης Γιαννακόπουλος, 2 ο Δημήτρης Διαμαντίδης και 3 ο Δημήτρης Πρίφτης. Ας τους δούμε αναλυτικά.

Ο διοικητικός ηγέτης του τριφυλλιού αποφάσισε πριν από σχεδόν δύο χρόνια  να διαλύσει την μεγαλύτερη αυτοκρατορία που γνώρισε ο ελληνικός αθλητισμός στα ομαδικά αθλήματα. Το μπάσκετ του Παναθηναϊκού με τα αμέτρητα εγχώρια τρόπαια, με τα έξι ευρωπαϊκά σε επτά τελικούς, με την κυριαρχία στην Ευρώπη για κοντά μια δεκαπενταετία, έχει μετατραπεί σε θίασος κακής ποιότητας. Ο Δημήτρης Γιαννακόπουλος αποφάσισε να οδηγήσει στην ανυποληψία μια ομάδα, έναν Σύλλογο που στα χέρια του πατέρα του Παύλου και του θείου του Θανάση μεγαλούργησε και άφησε εποχή. Το 2012 μπήκε μπροστά σε μια εξαιρετικά δύσκολη περίοδο για την χώρα σε οικονομικό επίπεδο και προσπάθησε, έχοντας να αντιμετωπίσει και την αποψίλωση του έμψυχου δυναμικού, να κρατήσει ανταγωνιστική εικόνα για το τριφύλλι. Εν πολλοίς τα κατάφερε παρόλο, που δεν μπόρεσε να οδηγήσει την ομάδα σε ένα Final- Four. Λίγο οι συγκυρίες, λίγο η έλλειψη ποιότητας ορισμένες χρονιές δεν βοήθησαν. Η απουσία του Ολυμπιακού από τις εσωτερικές διοργανώσεις, απλά μετέφερε για αργότερα το μοιραίο, αφού και η κατάκτηση των εγχώριων τίτλων γλυκαίνει την κατάσταση.

Οι δύο σημαίες της σύγχρονης ιστορίας του Παναθηναϊκού, Αλβέρτης; και Διαμαντίδης, ανέλαβαν απλά να διαχειριστούν μια κατάσταση χωρίς μέλλον και δυστυχώς ούτε παρόν. Η πολιτική εσόδων- εξόδων που ακολουθεί ο Σύλλογος είναι δεδομένο ότι θα τον μετέτρεπε σε κομπάρσο στην Euroleague. Άλλο πράγμα κομπάρσος όμως και όχι πρωταγωνιστής και άλλο πράγμα περίγελος. Οι δύο ζωντανοί θρύλοι έχτισαν πέρυσι και φέτος δύο σύνολα χωρίς μπασκετική λογική. Δύο σεζόν στην σειρά, ο Παναθηναϊκός δεν έχει παίκτη καθαρό άσο. Δεν μιλάμε να διαθέτει παίκτη σημείο αναφοράς, που κοστίζει, αλλά έστω έναν κανονικό περιφερειακό με έφεση στην δημιουργία. Παρέλασαν Αμερικανοί χωρίς να αλλάξουν την μοίρα της ομάδας, βαφτίστηκαν δυάρια και τριάρια άσοι και γενικά οι αλχημείες για να καλυφθούν τα κενά έδιναν και συνεχίζουν να δίνουν και να παίρνουν. Απορία. Είναι δυνατόν να μην βλέπουν αυτό που παρατηρεί και ο πιο αδαής περί μπάσκετ φίλαθλος; Μάλλον όχι. Ο δείκτης δημιουργίας και λαθών παραμένει πολύ χαμηλός σε μια ομάδα που η χθεσινή τελευταία φάση αποτελεί σημείο κατατεθέν της αγωνιστικής της ταυτότητας.

Πάμε και στον τρίτο Δημήτρη της ομάδας. Ο κόουτς φαίνεται να μην μπορεί να δώσει ταυτότητα στο ρόστερ που ο ίδιος δημιούργησε. Μην ξεχνάμε ότι από πέρυσι έχουν αλλάξει οι τέσσερις ξένοι, έχει πάρει μάλιστα και επιπλέον δύο η ομάδα και έχει φύγει και ένας κορυφαίος Έλληνας παίκτης ο Μήτογλου. Οι επιλογές που έγιναν σε αρκετές θέσεις είναι γεμάτες ερωτηματικά και τα στοιχήματα που προκύπτουν αντίστοιχα πολλά. Ο Έλληνας τεχνικός δεν έχει βρει ακόμα την χημεία που απαιτείται, δεν έχει δώσει σε όλους τους παίκτες ξεκάθαρους ρόλους και μοιραία το ξεκίνημα σε Ελλάδα και Ευρώπη είναι το λιγότερο προβληματικό. Στην Euroleague στόχοι ουσιαστικά δεν υπάρχουν. Αυτό βέβαια δεν σημαίνει ότι πρέπει να χάνεις διαρκώς και με κάτω τα χέρια. Ούτε βέβαια πολύ περισσότερο να διαλύεσαι όπως στο Βελιγράδι την περασμένη εβδομάδα. Στην Basket League κατάφερε να τελειώσει το πλεονέκτημα για τα play-off από την πρώτη αγωνιστική με την ήττα του στον Άρη. Πολύ φοβάμαι ότι ο Πρίφτης “παίζει” την παρουσία του στον πράσινο πάγκο στο ντέρμπι του ΣΕΦ. Ήττα με κάτω τα χέρια εκεί λογικά θα φέρει το πρόωρο αντίο. Προσοχή τα λέμε αυτά μετά την καλύτερη, τουλάχιστον αμυντικά, εμφάνιση της ομάδας σε παιχνίδι που εύκολα θα μπορούσε να έχει διαφορετική κατάληξη.

Η σωτηρία περνάει μόνο μέσα από τις διοικητικές εξελίξεις. Είναι επιτακτική η ανάγκη να αλλάξει η κατάσταση το συντομότερο δυνατόν. Ο Δημήτρης Γιαννακόπουλος επιβάλλεται να αποφασίσει σύντομα τι θέλει να κάνει. Είναι δεδομένο ότι την ομάδα και τον Σύλλογο τον αγαπά. Από την άλλη κρατά δέσμια την ομάδα βάζοντας την τιμή πώλησης σε τέτοια ύψη. Το μέγεθος του, η ιστορία η δική του και της οικογένειας του δεν συνάδουν με την κατάσταση που βιώνει ο Παναθηναϊκός. Το να μην θέλει να ασχοληθεί είναι απόλυτα δικό του δικαίωμα. Το να μην δίνει την ευκαιρία στην ομάδα να αναπνεύσει όμως είναι άλλο θέμα. Οφείλει ως δική του κληρονομιά να βρει την διάδοχη κατάσταση και να την διευκολύνει στην μετάβαση στην νέα εποχή. Είναι ανεπίτρεπτο να υπάρχει άνθρωπος με διάθεση να επενδύσει και να μην βοηθά προς αυτή την κατεύθυνση. Το δεύτερο έχει να κάνει με τις επιλογές σε αγωνιστικό επίπεδο. Σίγουρα τα χρήματα είναι λιγότερα από το παρελθόν. Σίγουρα οι διοικούντες έχουν να διαχειριστούν το μικρότερο, ίσως, μπάτζετ στην διοργάνωση. Οι επιλογές όμως είναι άλλο θέμα. Για παράδειγμα ο Γουόλτερς πόσο χειρότερος θα ήταν από Πέρι και Φέρελ; Γιατί να μην δώσεις χρόνο και καλό συμβόλαιο στον Κώστα Αντετοκούνμπο, που θα σου μεγαλώσει και τον ελληνικό κορμό σου και να πετάς χρήματα αριστερά και δεξιά σε παίκτες μεγάλης ηλικίας; Αφού στόχους επί της ουσίας δεν έχεις, γιατί να μην χτίσεις την επόμενη μέρα σου;