Στη Γιουβέντους οι αποτυχίες δεν λένε να τελειώσουν, τουλάχιστον σε διεθνές επίπεδο. Το έργο Σάρι δεν λειτούργησε. Ο κύκλος Πίρλο δεν ξεκίνησε ποτέ. Η  αποκατάσταση του Αλέγκρι στο τιμόνι δεν έφερε κάτι θετικό. Οπότε τρία χρόνια,  τρεις αποτυχίες για την ομάδα του Αντρέα Ανιέλι .

Αυτή είναι η θλιβερή ιστορία της τελευταίας εμφάνισης της  Γιουβέντους στο φετινό Τσάμπιονς Λιγκ . Περίεργα και αφόρητα χρόνια για όλους τους οπαδούς των μπιανκονέρι , που είναι συνηθισμένοι σε κάτι άλλο, αλλά και για το ιταλικό ποδόσφαιρο και για αυτό που, είτε αρέσει είτε όχι, εκπροσωπεί ο σύλλογος της Βόρειας Ιταλίας.

Είναι η αποτυχία της διοίκησης που υπογράφει ο Αντρέα Ανιέλι , τώρα μόνο ένα νεκροταφείο λανθασμένων αντιλήψεων με ζημιά στην εικόνα (η Σούπερ Λίγκα ), που κόστισε στην περιουσία του ξαδέλφου Ελκάν  χιονοστιβάδες (μόλις ανακεφαλαιοποιήθηκαν 400 εκατομμύρια) φέρνοντας σε αντάλλαγμα απογοητεύσεις. αντιπαραθέσεις, οικονομικά και αθλητικά κραχ.

Μόλις πρόσφατα  για να αναφέρουμε μόνο ένα, η  έξοδος  από το Champions League κόστισε στον τίτλο της Γιουβέντους 80 εκατομμύρια στο χρηματιστήριο.

Η κατάσταση αυτή δεν πάει άλλο, οπότε η επανάσταση που υποτίθεται θα ξεκίναγε πέρυσι, ίσως να πραγματοποιηθεί τώρα.

«ρουφάει εκατοντάδες εκατομμύρια χωρίς να επιστρέφει τίποτα…»

Ο Τζον Ελκάν  ανέκαθεν παρέμβαινε σε μεγάλο βαθμό,  σε ζημιογόνες εταιρείες και η Γιουβέντους, μετά από μια εξαιρετική 10ετία, είναι πλέον μόνο ένα περιουσιακό στοιχείο που ρουφάει εκατοντάδες εκατομμύρια χωρίς να επιστρέφει τίποτα. Ούτε  δόξα, ή  ικανοποίηση, ούτε η εικόνα είναι καλή.  Αντιθέτως…

Ας περιμένουμε λοιπόν αυτή την επανάσταση που θα έπρεπε να είχε έρθει εδώ και πολύ καιρό.

Δεν έγινε κατανοητό (ίσως λόγω οικογενειακών σχέσεων) πώς το τέλος ενός έκτακτου και ανεπανάληπτου κύκλου δεν αντιμετωπίστηκε με διαφορετικό και πολύ πιο δραστικό τρόπο.

Δέκα χρόνια είναι πολλά,  δέκα χρόνια επιτυχίας είναι πάρα πολλά. Όποιος έχει κάνει τόσα πολλά όσο ο Ανιέλι και η ομάδα του μπορεί να κάνει χειρότερα, τα ερεθίσματα έχουν τελειώσει, οι ιδέες έχουν εξαντληθεί, η συναισθηματική ορμή έχει μειωθεί στο μηδέν. Η αναπαράσταση, η αναπαραγωγή του εαυτού δεν λειτουργεί πλέον.

Η επανεκκίνηση για έναν νέο κύκλο έπρεπε να ανατεθεί σε διαφορετικούς άντρες, σε ανθρώπους φρέσκους και με κίνητρα, με δίψα  για επιτυχία.

Αντίθετα, τρία χρόνια χάθηκαν σε άχρηστες προσαρμογές, σε εσωτερικές προαγωγές δευτερευόντων προσωπικοτήτων, δίχως  μελλοντικό όραμα, ούτε οικονομικό ούτε αθλητικό.

Και δεν μιλάω μόνο για τον Ανιέλι, αλλά και για τους  Νέντβεντ, Παράτιτσι (έκανε μεγάλη ζημιά στον σύλλογο ), Φεντερίκο Κερουμπίνι (γενικός της διευθυντής).

«μια επανάσταση…»

Υπήρχε ανάγκη για μια διαφορετική διακυβέρνηση, μια επανάσταση παρόμοια με αυτή που είχε κάνει ο Ουμπέρτο Ανιέλι  το 1994 ή  πιο πρόσφατα το 2011 που πήρε τον Μοράτα  και ο τελευταίος τον Κόντε.

Τα τελευταία χρόνια έγιναν όλα, δαπανήθηκαν 771 εκατομμύρια (από το 2018 και μετά) μόνο για λάθος αγορές. Πολλοί ποδοσφαιριστές  που σχεδόν δεν ακούμπησαν (βλέπε Ραμπιό) , λάθος με  προπονητές (Σάρι) και μαθητευόμενους  (Πίρλο) πέρασαν για να επιστρέψουν στο μηδέν αποτέλεσμα.

Ποιο τεχνικό έργο ακολουθεί η Γιουβέντους; Ποιος είναι ο στόχος;

Κανείς δεν απαντά όταν   κερδίζει,  γιατί για να κερδίσεις πρέπει να προγραμματίσεις, να αναπτυχθείς και ακόμη και να περιμένεις. Πάνω από όλα, πρέπει να υπάρχουν  ξεκάθαρες ιδέες.

Και φτάνουμε  στον Αλέγκρι.  Την προηγούμενη φορά που ήταν πάλι στο τιμόνι των μπιανκονέρι από το 2014 έως το 2019 είχε φτάσει σε τελικό του Τσάμπιονς Λιγκ το 2017 αλλά έφυγε ηττημένος από την Ρεάλ Μαδρίτης.

Δύο χρόνια μετά,  τον  απέλυσαν επειδή είχε «το έμβλημα ενός παλιού και ξεπερασμένου ποδοσφαίρου». Η ανάκλησή του φέτος αποτελεί  ήδη ένα συγκλονιστικό αυτογκόλ στον προγραμματισμό. Αλλά το χειρότερο συναίσθημα είναι ότι τον έβαλαν ξανά στον πάγκο με την ελπίδα ότι η ιστορία του (αδιαμφισβήτητη) και το χάρισμά του θα χρησιμεύσει για να καλύψει τις ελλείψεις και να βοηθήσει την ομάδα να επανέλθει σε τροχιά επιτυχιών σε ευρωπαϊκό επίπεδο αναφέρομαι.

Δίχως  να καταλάβει ότι, εν τω μεταξύ, ο Αλέγκρι είχε τραβήξει την πρίζα, δεν είχε πια την ενέργεια και την πείνα των περασμένων ετών , δεν είχε ενημερωθεί  στο ελάχιστο ότι το  ποδόσφαιρο τρέχει προς το μέλλον εδώ και καιρό. Άρα κι άλλο λάθος…

«Μάχεται για να κερδίσει το πρωτάθλημα αλλά δύσκολα θα το πετύχει…»

Σήμερα η Γιουβέντους του Αλέγκρι έχει τρεις βαθμούς λιγότερους από αυτόν του Πίρλο και 16  λιγότερους από αυτόν του Αλέγκρι της προηγούμενης θητείας του . Μάχεται για να κερδίσει το πρωτάθλημα αλλά δύσκολα θα το πετύχει, και προσπαθεί να καταλάβει τουλάχιστον την 4^η θέση,  ώστε να εμφανισθεί ξανά τη νέα σαιζόν στο Τσάμπιονς Λιγκ

Η έξοδος  από το Champions League  κόντρα στη Βιγιαρεάλ (0-3),  όλα μαζί,  κόστισαν όσο ο Ντε Λιχτ. Ο ισπανικός σύλλογος πληρώνει για όλους τους ποδοσφαιριστές του  86 εκατομμύρια, ενώ η Γιουβέντους συνολικά θα καταβάλλει  298 εκατομμύρια για τον Ολλανδό (μεταγραφή συν το συμβόλαιό του) . Ένα θωρηκτό ενάντια σε ένα σκάφος. Το σκάφος κέρδισε.

Μόνο αυτοί οι αριθμοί πρέπει να κάνουν τον Αλέγκρι να καταλάβει τι σημαίνει αποτυχία.

Είναι μια αποτυχημένη σαιζόν. Γιατί με την  διαχείρισή του δεν έχει αυξηθεί η απόδοση ενός ποδοσφαιριστή! Αντιθέτως πολλών έχει πέσει .

Δεν υπάρχει οργάνωση αγώνων. Κηρύσσεται ένα παλαιό  ποδόσφαιρο που αποτελείται από το «να τους προλάβω πρώτα» και ανθρώπους με στενό μυαλό,  που δεν μπορούν πλέον να ανταγωνιστούν την κυρίαρχη νοοτροπία στο σύγχρονο ποδόσφαιρο. Έχει αναρωτηθεί κανείς γιατί  υποφέρει η Γιουβέντους παίζοντας κατά της  Σπέτσια ή εναντίον της  Βενέτσια, για να αναφέρω δύο απλά παραδείγματα ; Απλά γιατί διαθέτουν σύγχρονους προπονητές που δημιουργούν  ομάδες και παίζουν ποδόσφαιρο. . Ένα παιχνίδι που δεν έχει η Γιουβέντους,  μια προσωπικότητα που δεν βρίσκει πάντα η «Γηραιά κυρία»..

Ο Αλέγκρι ήταν και είναι  πολύ πρόθυμος να κερδίσει,  αλλά το ποδόσφαιρό του που εστιάζει στους ποδοσφαιριστές  και όχι στο παιχνίδι δεν λειτουργεί πλέον. Ειδικά  αν δεν έχει η ομάδα,  τους πρωταθλητές που είχε πριν χρόνια. Ακόμη κι όταν δεν ζητάς από τους ποδοσφαιριστές  κουράγιο και τόλμη, αν δεν παίζεις για να κερδίσεις, αλλά ισορροπείς για να υπάρξει διαχείριση καταστάσεων και να λειτουργήσει προς όφελός σου.

«είχε ξεκινήσει το παιχνίδι όσο καλύτερα μπορούσε…»

Ο αποκλεισμός στο Τσάμπιονς Λιγκ  στην πραγματικότητα, επιτεύχθηκε από το πρώτο παιχνίδι, όταν  το γκολ έπρεπε να μπει μετά από λίγα δευτερόλεπτα. Η Γιουβέντους έπρεπε να συνεχίσει να παίζει, είχε ξεκινήσει το παιχνίδι όσο καλύτερα μπορούσε. Έπρεπε να αναζητήσει  για άλλο στόχο και μετά άλλο. Αντίθετα, τα κατάφερε μέχρι να πετύχει το γκολ.

Στο δεύτερο ματς  ο Έμερι έκλεισε το παιχνίδι. Ο  Αλέγκρι, και  η Γιουβέντους γνωρίζουν   μόνο να αγωνίζονται καλά  κατά  διαστήματα και η Βιγιαρεάλ τους είχε αφαιρέσει όλους  τους κενούς  χώρους. ..

Δεν υπήρχε σχέδιο. Τίποτα ικανό να πάει πέρα ​​από την προσπάθεια του Κουαδράδο να παρακάμψει την κάθε αντίσταση. Ή την ατομική δύναμη του Βλάχοβιτς, που παρεμπιπτόντως δεν βοηθήθηκε .

Με αυτό το ανοργάνωτο ποδόσφαιρο χάνεται ο Λοκατέλι, ακόμη και ο Βλάχοβιτς θα μπορούσε να χάσει το στίγμα του πρωταθλητή. Είχε συνηθίσει με τους Ιταλούς αντιπάλους  και μηχανισμούς που τον εξύψωναν: τώρα όλα είναι πιο δύσκολα.

Ο Αλέγκρι έχει 4ετές συμβόλαιο με καθαρά 9 εκ.. Καταλαβαίνω ότι ο χωρισμός είναι απαγορευμένος ή σχεδόν, αλλά αναρωτιέμαι τι θα σκέπτεται τώρα ο Τζον Έλκαν: πού θέλει να πάει η Γιουβέντους το 2022 με αυτό το παιχνίδι και με αυτές τις ιδέες;

Ξοδεύοντας για να ξοδέψω, θα έκανα πραγματικά μια άλλη εταιρική και τεχνική επανάσταση. Οριστική όμως!

«η διοίκηση πρέπει να μπει σε δυνατές μεταγραφικές κινήσεις…»

Ο Αλέγκρι θα παραμείνει να συνεχίσει τη δουλειά του, οπότε είναι ξεκάθαρο ότι η διοίκηση πρέπει να μπει σε δυνατές μεταγραφικές κινήσεις , ώστε να παρουσιασθεί πιο ισχυρή τη νέα σαιζόν. Πιθανότατα μπορεί να πάρει τον διεθνή χαφ της Τσέλσι, Ζορζίνιο που κι ο ίδιος επιθυμεί να γυρίσει στην Ιταλία.

Από την υπάρχουσα φρουρά σίγουρα θα συνεχίσουν πιθανότατα μόνο 6 οι Βλάχοβιτς, Κιέζα, Ζακάρια, Λοκατέλι , Σέζνι ενδεχομένως και ο Ντε Λιχτ αν και τον θέλει διακαώς στην Μπαρτσελόνα ο Τσάβι.

Από κει και πέρα τι γίνεται; Ο  Κιελίνι είναι 38, ο Κουαδράδο και ο Μπονούτσι στα 35.Βεβαίως θα ανανεωθεί για δύο ακόμη χρόνια του Κολομβιανού ο οποίος είναι υπέροχος. Οι  υπόλοιποι;  Ο Μοράτα θα φύγει, όπως και οι Αρτούρ και Ραμπιό (δεν έχει προσφέρει σχεδόν τίποτα) .  Λήγουν τα συμβόλαια των Μπερναρντέσκι και Ντε Σίλιο και δύσκολα θα ανανεωθούν. Οι υπόλοιποι παρουσιάζουν πτώση  (Κεν, Άλεξ Σάντρο, Ρουγκάνι, Ντανίλο) οπότε…

«Θα τα βρει με την διοίκηση να ανανεώσει το συμβόλαιό του…»

Ο Ντιμπάλα που έπρεπε να δείξει τι μετράει, ειδικά στα παιχνίδια της Ευρώπης, δεν το έκανε. Μπορεί να ισχυρισθεί κάποιος ίσως να άργησε να τον ρίξει στην μάχη ο προπονητής του, ή να έπαιζε από την αρχή δίπλα στον Βλάχοβιτς, αφήνοντας στον πάγκο τον Μοράτα. Δεν έγινε όμως, άρα τι μέλλει γενέσθαι; Θα τα βρει με την διοίκηση να ανανεώσει το συμβόλαιό του; Ένα άλλο ερωτηματικό που τίθεται…

Η πραγματικότητα είναι πως ο Αντρέα Ανιέλι θα πρέπει να πάρει δύσκολες αποφάσεις. Και μάλιστα μέσα σε σχετικά σύντομο χρονικό διάστημα. Καθώς πλησιάζει και η απόφαση του Ανωτάτου Ευρωπαικού Δικαστηρίου, αναφορικά με την Ευρωπαϊκή Σούπερ Λίγκα, που κανείς δεν μπορεί να προδικάσει τι αποτέλεσμα θα φέρει…

Υπάρχουν πολλοί καλοί προπονητές εκεί έξω που δεν ζητούν όλοι 80 εκατομμύρια ποδοσφαιριστές , δημιουργούν  νέους παίκτες και αυτούς που έχουν στην ομάδα τους ανεβάζουν επίπεδο.

«θα είναι αυτή η ιστορία για τέσσερα χρόνια…»

Αλλά αν παραμείνει (και θα παραμείνει) ο Αλέγκρι, είναι ξεκάθαρο ότι θα αγοραστούν δυνατοί ποδοσφαιριστές (πιθανώς πρωταθλητές) και με μεγάλη προσωπικότητα, διαφορετικά θα είναι αυτή η ιστορία για τέσσερα χρόνια.

Υπάρχουν όμως χρήματα για όλα αυτά τα ονόματα που κυκλοφορούν; Θα βρεθούν γιατί θα βοηθήσει ξανά ο Ελκάν.

Από αυτήν την ομάδα, περιμένοντας τον Ντιμπάλα, ο οποίος  τώρα φαίνεται να είναι εκτός (και αυτή η ιστορία έχει αντιμετωπιστεί με καταστροφικό τρόπο) τι μπορεί να σωθεί;

Σίγουρα θα παραμείνουν οι 6 : Βλάχοβιτς, Κιέζα, Ζακάρια, Λοκατέλι, Ντε Λιχτ, Σέζνι

Από και κει πέρα: ο Κιελίνι είναι 38, ο Κουαδράδο και ο Μπονούτσι 35. Τα υπόλοιπα; Ο Μοράτα θα φύγει (δανεικός άλλωστε), ο Αρτούρ και ο Ραμπιό θα φύγουν και πρέπει να φύγουν.  Ο Μπερναντέσκι και ο Ντε Σίλιο (λήγουν τα συμβόλαιά τους). Οι άλλοι είναι όλοι μέτριοι όπως ο Κεν ή με φθίνουσα πορεία όπως ο Άλεξ Σάντρο, ο Ρουγκάνι και ο Ντανίλο.

Για να ξαναχτίσεις μια ομάδα ικανή να ανταπεξέλθει στις πολλές και μεγάλες υποχρεώσεις της Γιουβέντους. Χρειάζονται χρήματα και έξυπνες κινήσεις …

Υπάρχουν αμφιβολίες αυτή τη στιγμή, αλλά στο τέλος θέλω να πιστεύω ο Αντρέα Ανιέλι θα βρει τον τρόπο να δώσει τις λύσεις που έχει αργήσει είναι αλήθεια…