Ιράκ, Συρία, Αφγανιστάν, ο κατάλογος είναι ατελείωτος. Του κόσμου οι λαοί* ταΐζουν τη μηχανή με αίμα. Γράφει ο Γιώργος Κογκαλίδης.

«Έχει αίμα το Adidas το καινούριο που φοράω και το κινητό στη θήκη που στο χέρι μου κρατάω…» τραγούδησαν οι «Κοινοί Θνητοί». Ίσως πολλοί να μην κατάλαβαν τους στίχους. Ούτε και να τους συνδύασαν με τους Ταλιμπάν, το Αφγανιστάν, τους «ιερούς πολέμους», την εναλλαγή στην εξουσία και την παγκόσμια ανάγκη για φτηνά εργατικά χέρια.

Το Αφγανιστάν είχε δώσει δικαίωμα ψήφου πολύ νωρίς στις γυναίκες. Έναν αιώνα μετά, οι Ταλιμπάν έρχονται όχι μόνο να αμφισβητήσουν αυτή το… προνόμιο, αλλά και να επιβάλλουν την μπούργκα. Πρόοδος γι’ αυτούς είναι ότι τα κορίτσια θα εξακολουθήσουν να πηγαίνουν στο σχολείο. Για την εργασία, ακόμα τα πράγματα είναι θολά.

Η θέση της γυναίκας είναι τραγική στον κόσμο των Ταλιμπάν. Αντιλαμβάνεται εύκολα κανείς, πως ενδεχόμενη γυναικοκτονία είναι ήσσονος σημασίας. Και τι έγινε; Μια λιγότερη. Αντιλαμβάνεται εύκολα κανείς, πως η όποια διαφορετικότητα τιμωρείται. Κανείς δεν έχει το δικαίωμα να αυτοπροσδιορίζεται σεξουαλικά. Στερεότυπα, ου μην κι επιστροφή σε πρωτόγονες αντιλήψεις.

Η χώρα έπεσε στα χέρια των Ταλιμπάν. Η εικόνα ανθρώπων να κρέμονται από τα αεροπλάνα σοκάρει. Εξακόσια άτομα να ταξιδεύουν όρθια σε στρατιωτικό αεροσκάφος… Σοκ! Όχι σαν αυτό που θα ακολουθήσει. Οι τυχεροί θα φύγουν από την πατρίδα τους πριν αναλάβουν δράση οι Ταλιμπάν. Για τους άτυχους, ουδείς ενδιαφέρεται. Αλλά τι θα γίνει με τους… τυχερούς;

Είναι ο καπιταλισμός ηλίθιε

Φτηνό εργατικό δυναμικό. Ξεκινά ως προσφυγικό κύμα κι εξελίσσεται σε… λάδι για τη μηχανή. Με ανθρώπου αίμα. Γιατί το αίμα δεν κοστίζει, είναι δωρεάν. Οι κατατρεγμένοι απάτριδες δεν έχουν ούτε δικαιώματα, ούτε απαιτήσεις. Είναι το κρέας, που θα μπει αγόγγυστα στη μηχανή του κιμά. Είναι ο τρόπος για να πλουτίσουν οι «μεγαλοκαρχαρίες». Είναι η λύση στην κρίση.

Όσο θα ψάχνουν για ένα κομμάτι ψωμί και στέγη, τόσο θα χρησιμοποιούνται ως μπαμπούλας. «Θέλεις φίλε εργατικά δικαιώματα; Θέλεις συλλογικές συμβάσεις; Θέλεις οκτάωρο; Κοίτα αυτούς τους κακομοίρηδες. Για ένα κομμάτι ψωμί δουλεύουν όσο κι όπως τούς λέω. Εύκολα παίρνουν τη δουλειά σου, οπότε μην μιλάς πολύ…».

Οι Σύροι, οι Αφγανοί, οι Ιρακινοί, έγιναν πρόσφυγες. Νοικοκυραίοι άνθρωποι ήταν. Κάποιοι εξ αυτών… «Κυρ-Παντελήδες». Σε μια νύχτα έχασαν τα πάντα. Μπήκαν σε σαπιοκάραβο. Σκαρφάλωσαν στις ρόδες αεροπλάνου. Έπαιξαν τη ζωή τους κορώνα γράμματα. Όσοι έλεγαν με στόμφο «να έμεναν στην πατρίδα τους να πολεμήσουν» είδαν γεμάτα τα πλοία από την Εύβοια. Η ζωή είναι πάνω απ’ όλα. Ειδικά αν στον τόπο σου δεν έχει ζωή.

Είναι κι οι Αφρικανοί, οικονομικοί μετανάστες και πρόσφυγες. Η Ευρώπη ανησυχεί για το νέο κύμα που έρχεται. Δεν ανησύχησε όταν βομβάρδιζε, όταν έδινε τις βάσεις για να γίνει χαλασμός. Δεν ανησύχησε όταν χαριεντίζονταν με τους απανταχού Ταλιμπάν. Άλλωστε, οι μάσκες αλλάζουν, η λογική είναι ίδια. Και τώρα καμώνεται ότι ανησυχεί…

Θα κρατήσει όσο λάδι θέλει για τη μηχανή κι οι άλλοι να πάνε να πνιγούν. Όχι μεταφορικά. Κυριολεκτικά. Κι αν αναρωτιέσαι γιατί συμβαίνουν όλα αυτά; Είναι ο καπιταλισμός ηλίθιε…

* Το τραγούδι από το συγκρότημα «Κοινοί Θνητοί»