RADIO
Αλέξανδρος Μαρίνος
Η Α.Ε.Κ. έγινε σήμερα 98 χρονών. Χρέος μας είναι να μη λησμονηθούν, όλοι οι πιστοί στρατιώτες της. Γράφει ο Αλέξανδρος Μαρίνος
Η 13η μέρα του Απρίλη είναι η πιο όμορφη μέρα του χρόνου. Πριν 98 χρόνια, μια παρέα ανθρώπων αποφάσισε να ιδρύσει ένα σύλλογο, την Αθλητική Ένωσις Κωνσταντινουπόλεως. Το σωματείο αυτό ιδρύθηκε με σκοπό να πρεσβεύει: Τα ιδανικά και τη φλόγα της Πόλης, τις αλησμόνητες πατρίδες της Μ. Ασίας και του Πόντου και γενικότερα, τον Ελληνισμό της Ανατολής.
Από την Ένωση έχουν περάσει σπουδαίες προσωπικότητες που τα ονόματα τους θα μείνουν ανεξίτηλα στα βάθη των αιώνων. Τι να πρωτογράψεις για τους Σπανούδη, Μπάρλο, Σεραφείδη, Νεστορίδη, Μαύρο, Παπαϊωάννου; Τα λόγια είναι περιττά για αυτές τις «κολώνες».
Σκοπός του σημερινού μου άρθρου είναι να προβληθούν και άλλες μεγάλες μορφές του προσφυγικού «θαύματος». Για να θυμούνται οι παλαιότεροι και να μαθαίνουν οι νεότεροι.
Το πρώτο «πολυβόλο» της Α.Ε.Κ. ήταν ο Κλεάνθης Μαρόπουλος. Γέννημα θρέμμα Πολίτης, ο Μαρόπουλος και η οικογένεια του εκδιώχθηκαν το 1922. Και που άλλου θα μπορούσε να νιώσει «σαν το σπίτι του»;
Ο Μαρόπουλος φόρεσε τον Δικέφαλο στο στήθος για 18 χρόνια (1934-1952). Σε 144 συμμετοχές σημείωσε 89 γκολ! Ο «Ξανθός Άγγελος» θεωρείται το πρώτο αγαπημένο «παιδί» της κερκίδας. Με την Ένωση κατέκτησε 9 τίτλους.
Αφότου αποσύρθηκε μετείχε στο Διοικητικό Συμβούλιο της ΑΕΚ για πολλά χρόνια. Απεβίωσε το 1991, σε ηλικία 72 ετών.
Αξιομνημόνευτη είναι η κίνηση του Μαρόπουλου με τον αρχηγό τότε του ΠΑΟ και πάλαι πότε παίκτη της Ένωσης, Τάσου Κρητικού.
Κατά την περίοδο της γερμανικής κατοχής και πιο συγκεκριμένα το 1942, οι δύο αθηναϊκές ομάδες αποφάσισαν να δώσουν φιλικό, με τα έσοδα του ματς να δίνονται στην ενίσχυση των νοσηλευόμενων του Νοσοκομείου Σωτηρία. Οι Γερμανοί έκαναν παρέμβαση και απαίτησαν μέρος των εσόδων. Τότε οι αρχηγοί, άκουσαν την επιθυμία των φιλάθλων και των δύο ομάδων, να μη διεξαχθεί το παιχνίδι. Αφού ο αγώνας ακυρώθηκε, φίλαθλοι των δύο ομάδων ξεκίνησαν μια από τις μεγαλύτερες αντιπολεμικές πορείες διαμαρτυρίας της εποχής και έφτασαν έως την Ομόνοια.
Ένας άλλος παίκτης που προερχόταν από τα πατρογονικά Της εδάφη, ήταν ο Κώστας Νεγρεπόντης. Ο γέννημα θρέμμα Κωνσταντινουπολίτης φορ, το 1918 μαζί με άλλους Έλληνες ίδρυσε την Πέρα Κλουμπ (ο σύλλογος από τα σπλάχνα του οποίου ιδρύθηκε η Α.Ε.Κ.). Ταυτόχρονα έγινε και παίκτης της ομάδας, με την οποία κατέκτησε ένα ακόμα πρωτάθλημα Τουρκίας.
Το 1926 ήρθε στην Ελλάδα και έβγαλε δελτίο στην Α.Ε.Κ.. Με τα «κιτρινόμαυρα» αγωνίστηκε μέχρι το 1933. Μάλιστα ενώ είχε εγκαταλείψει την ενεργό δράση, επανήλθε ειδικά για τον τελικό κυπέλλου 1931-32 (διεξήχθη στις 8 Νοεμβρίου 1931), συμβάλλοντας καίρια στην κατάκτησή του, προτού αφιερωθεί στην προπονητική. Στην Ένωση σημείωσε 89 τέρματα.
Μετά το τέλος της καριέρας του ανέλαβε την τεχνική ηγεσία της Ένωσης για 14 χρόνια, γεγονός που αποτελεί ρεκόρ για την ομάδα!
Με την Ένωση κατέκτησε 1 κύπελλο ως ποδοσφαιριστής και 9 ως προπονητής. Απεβίωσε σε ηλικία 75 ετών, στις 19 Φεβρουαρίου 1973.
Ο «αντιστασιακός» Σπύρος Κοντούλης
Εν αντιθέσει με τους άλλους δύο ποδοσφαιριστές, ο Σπύρος Κοντούλης δεν είναι άξιος θαυμασμού για τις ποδοσφαιρικές του ικανότητες. Γεννημένος στον Πειραιά το 1915, ο Κοντούλης φόρεσε τη φανέλα της Ένωσης για εννιά χρόνια (1935-1944).
Τον Ιούνιο του 1944 η ζωή του Κοντούλη τελείωσε άδοξα. Ο ποδοσφαιριστής της Α.Ε.Κ. σκοτώθηκε από γερμανικά πυρά. Καθώς επιχείρησε να δραπετεύσει από φορτηγό που τον οδηγούσε μαζί με άλλους αιχμαλώτους στο σκοπευτήριο της Καισαριανής για να εκτελεστούν.
Τάσος Βασιλείου και Φώτης Μπαλόπουλος. Αναπόσπαστο δίδυμο στο κέντρο της άμυνας της Α.Ε.Κ., αλλά και της Εθνικής Ελλάδος. Άνθρωποι του ποδοσφαίρου τους θεωρούν ως ένα από τα καλύτερα αμυντικά δίδυμα όλων των εποχών. Λατρεμένοι από όλους τους Έλληνες φιλάθλους, όχι όμως από τη Χούντα.
Σε μία από τις πιο σκοτεινές περιόδους του Ελληνισμού, η Χούντα των Συνταγματαρχών «έκοβε και έραβε» σε όλα τα επίπεδα. Αλίμονο να μην ασχολιόταν και με το ποδόσφαιρο.
Το 1969, με εντολή του χουντικού Γενικού Γραμματέα Αθλητισμού, Κωνσταντίνου Ασλανίδη, οι δύο διεθνείς ποδοσφαιριστές απομακρύνονται και από την Ένωση αλλά και από την Εθνική. Το αριστερά τους φρονήματα θεωρήθηκαν επικίνδυνα για τη χουντική προπαγάνδα. Ως αποτέλεσμα, η Α.Ε.Κ. έχασε δύο πολύτιμα στελέχη της. Αυτό θεωρείται το κερασάκι στην τούρτα, στο κυνηγητό που εξαπέλυσε η χούντα στον Δικέφαλο.
Με την Α.Ε.Κ κατέκτησαν μαζί το πρωτάθλημα του 1968 και το κύπελλο του 1966.
Δύσκολα πλέον θα δεις ποδοσφαιριστές να συνδυάζουν επαγγελματικά το ποδόσφαιρο με κάποια άλλη εξειδίκευση. Όχι όμως για τον Λάκη Νικολάου.
Ο «γιατρός», πιστός υπηρέτης της Α.Ε.Κ., αποτέλεσε ποδοσφαιριστή της για έντεκα χρόνια. Μαζί με τον Πέτρο Ραβούση, δημιούργησαν ένα δίδυμο άξιο με αυτό των Βασιλείου – Μαρόπουλου. Επί των ημερών του η Α.Ε.Κ έζησε τις πιο «χρυσές» της εποχές. Δεν μιλάμε για κάτι άλλο, πέρα από την ομάδα του «Θείου Λουκά», η οποία έφτασε έως τα ημιτελικά του κυπέλλου ΟΥΕΦΑ. Στην Α.Ε.Κ. έπαιξε 225 φορές. Αποτέλεσε βασικό πρωταγωνιστή του νταμπλ το 1978.
Κατά την ποδοσφαιρική του σταδιοδρομία, ο κ. Νικολάου αποφοίτησε από την Ιατρική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών και κατόπιν απέκτησε την ειδικότητα του Ορθοπεδικού, την οποία και ασκεί μετά το τέλος της ποδοσφαιρικής του καριέρας.
Μετά την απόσυρση του, συνέχισε να υπηρετεί την ομάδα, από άλλα πόστα. ‘Εχει διατελέσει πρόεδρος της ΠΑΕ Α.Ε.Κ. για ένα χρόνο (1997), ενώ από το 1987 έως σήμερα, είναι επίσημος γιατρός της Ένωσης.
Ο Πέτρος Ραβούσης μάζι με τον Λάκη Νικολάου, αποτέλεσαν τους «βράχους τής άμυνας» στην Α.Ε.Κ. του Φάντροκ. Με την κίτρινη φανέλα έκανε 263 συμμετοχές. Κέρδισε 2 πρωταθλήματα και ισάριθμα κύπελλα
Θα με ρωτήσετε εύλογα, γιατί τον θεωρούμε σωτήρα;
Διότι ανέλαβε την Α.Ε.Κ. σαν προπονητής, σε μια εποχή που η ομάδα ήταν σε τεντωμένο σχοινί. Ο Μπάγεβιτς παρά την ανιδιοτελή αγάπη και τη στήριξη του κόσμου, προτίμησε να κατέβει στο λιμάνι το 1996. Ο Σερβοέλληνας τεχνικός άφησε μια ομάδα, που κατά γενική ομολογία, έχει παίξει το καλύτερο ποδόσφαιρο στην ομάδα. Ο κ. Ραβούσης, έλαβε μια γενναία απόφαση. Από βοηθός προπονητή έγινε πρώτος και πήρε πάνω του το βάρος των ευθυνών και προσπάθησε να εξισορροπήσει την «ηλεκτρισμένη» κατάσταση. Κατάφερε και κατέκτησε το κύπελλο Ελλάδος, απέναντι στον Παναθηναϊκό.
Στο τελευταίο μέρος του κειμένου θα προσθέσουμε έναν ποδοσφαιριστή της γενιάς μας, μιας γενιάς ΑΕΚτζήδων που έχουμε ως μότο το «η Α.Ε.Κ. είναι 1 χαρά και 5 στεναχώριες»
Ο Μιχάλης Παυλής είναι αυτό που λέμε «Μια ζωή Α.Ε.Κ.». Η ποδοσφαιρική του καριέρα είναι απόλυτα συνυφασμένη με την Ένωση, από μικρή ηλικία. Ο Παυλής είναι η μετενσάρκωση του «μόνη ξανά δε θα σ’ αφήσω».
Αγωνίστηκε στην πιο μαύρη περίοδο της ομάδας, με αποκορύφωμα τον υποβιβασμό στη Β’ και έπειτα, στη Γ’ Εθνική. Με την Α.Ε.Κ. σημείωσε 37 γκολ σε 94 συμμετοχές. Μια σοβαρή ασθένεια τον ανάγκασε να σταματήσει το ποδόσφαιρο στην ηλικία των 24 ετών.
Το σκεπτικό που βάζουμε τον Μιχάλη Παυλή σε αυτή την κατηγορία είναι πολύ απλό:
Ανήκουμε σε μια γενιά «καταραμένη» για να είσαι Α.Ε.Κ.. Οι μνήμες μας από τα Φιλαδέλφεια είναι νωπές έως ανύπαρκτες και το ΟΑΚΑ το… «έχουμε φάει με το κουτάλι». Όχι μόνο δεν βλέπαμε την Ένωση να κερδίζει τίτλους ή να κάνει κάτι αξιόλογο στην Ευρώπη (πέρα από τη νίκη επί της Μίλαν), αλλά στα χρόνια που μέσα σου «βράζεις» (από τα 14έως τα 18), ακολουθούσαμε την Α.Ε.Κ. στο Μενίδι, στη Φυλή και σε όποιο άλλο χωράφι αγωνιζόταν.
Ο Παυλής αντιπροσωπεύει αυτή την περίοδο. Γιατί δε γίναμε Α.Ε.Κ. για τις διακρίσεις, αλλά γι αυτά που πρεσβεύει. Γιατί «όσο με πληγώνεις, τόσο με πωρώνεις». Και τώρα που ο Μιχάλης είναι στο προπονητικό τιμ στην Α.Ε.Κ. Β’, αλλά και πιο παλιά, στα πιο μικρά ηλικιακά τμήματα, θεωρούμε πως είναι ο κατάλληλος για να μεταλαμπαδεύσει τα Ενωσίτικα ιδεώδη.
Χρόνια Σου Πολλά και τα καλύτερα (ελπίζω) είναι μπροστά μας.
