Αν οι άνδρες αποκτήσουν μήτρα, τότε ίσως να επιτρέπεται και να έκφέρουν άποψη. Από την Έλενα Φάκου.

Έχω ιδιαίτερη ευαισθησία τόσο προς τα άτομα με αναπηρία όσο και προς τα ανεπιθύμητα παιδιά, αλλά και προς το απόλυτο δικαίωμα των γυναικών να αυτοδιαχειρίζονται το σώμα τους. Όλα αυτά δυστυχώς μπορεί και να συμπίπτουν όταν μιλάμε για την διακοπή μιας κύησης και αυτό με προβληματίζει ιδιαίτερα διότι είναι μια περίπλοκη κατάσταση που γεννά σοβαρούς προβληματισμούς. Μετά από την ψήφο του Στέλιου Κυμπουρόπουλου ο οποίος ψήφισε κατά του δικαιώματος των γυναικών στην έκτρωση το θέμα επανήλθε στο προσκήνιο και ακόμα μια φορά βρέθηκα μπροστά στο ερώτημα “ Έχουν οι γυναίκες το απόλυτο δικαίωμα αυτοδιαχείρησης του σώματός τους; Και που μέσα σε όλα αυτά τοποθετείται η προστασία του δικαιώματος του αγέννητου παιδιού;” Δυο ερωτήσεις που εύκολα έρχονται από μόνες τους σε σύγκρουση.

Ας ξεκαθαρίσουμε όμως τα πράγματα: η αρχή όλων είναι η μήτρα. Και η μήτρα ανήκει στη γυναίκα. Και αν μια γυναίκα δεν επιθυμεί να γεννήσει το παιδί που υπάρχει στη μήτρα της δεν πρέπει να μπορεί να το αποφασίζει κανείς άλλος παρά μόνον η ίδια. Ακόμα κι αν δεν πρόλαβε το λάθος της, είναι αναφαίρετο δικαίωμά της να μπορεί να το διορθώσει και χρησιμοποιώ τις λέξεις μετά λόγου γνώσεως. Όσον αφορά τώρα στο δικαίωμα του αγέννητου παιδιού, εγείρει μεγάλη κουβέντα και ο λόγος είναι πως πρόκειται για ένα επιχείρημα το οποίο χρησιμοποιούν συνήθως οι πολέμιοι των εκτρώσεων για να πατήσουν κάπου και να δικαιολογήσουν την θέση τους. Δεν νομίζω πως πιστεύουν πραγματικά σε αυτό το δικαίωμα, απλώς είναι ένα πολύ συγκινητικό επιχείρημα που στοχεύει στο συναίσθημα. Και σας το λέω εγώ, ένα παιδί που ήμουν αποτέλεσμα μιας ανεπιθύμητης εγκυμοσύνης, καθώς η φυσική μου μητέρα, με γέννησε και με έδωσε για υιοθεσία.

Δεν γνωρίζω εάν το έκανε επειδή οι εκτρώσεις το 1980 ήταν ακόμη παράνομες στην Ελλάδα ή επειδή αναγνώρισε το δικαίωμά μου στη ζωή, αλλά πιστέψτε με, αν μια μητέρα δεν θέλει το παιδί της, ξεκινάνε όλα από πολύ λάθος αφετηρία και πρέπει να συντρέξουν πολλοί παράγοντες στη συνέχεια ώστε αυτό το παιδί να έχει τη ζωή που πραγματικά δικαιούται. Προσωπικά υπήρξα εξαιρετικά τυχερή, αλλά δεν νομίζω πως με τόσα παιδιά σε ιδρύματα, είναι ο κανόνας, αλλά η εξαίρεση. Δεν λέω πως θα προτιμούσα να μην είχα γεννηθεί επειδή η φυσική μου μητέρα δεν ήθελε να με γεννήσει, λέω όμως ότι ήταν θέμα συγκυριών και τύχης το ότι η απόφασή της να με γεννήσει και να με δώσει για υιοθεσία πήγε καλά για εμένα. Και πιστέψτε με, δεν είναι ότι δεν μου στοιχίζει. Όσο καλά κι αν έχει εξελιχθεί η ζωή μου χωρίς εκείνη και όσο κι αν αγαπώ τους θετούς μου γονείς, πάντοτε με απασχολεί το γεγονός ότι ήρθα στον κόσμο από μια γυναίκα η οποία με απέρριψε. Προσπάθησα να το μεταβολίσω και νομίζω ότι τα κατάφερα, αλλά μόνο εγώ ξέρω πόσο δύσκολο είναι.

Ο κ.Κυμπουρόπουλος έθεσε και το θέμα της αναπηρίας απαντώντας σχετικά με το γιατί καταψήφισε το νομοσχέδιο λέγοντας: «Πολλοί συνάδελφοι ευρωβουλευτές ψήφισαν υπέρ αυτής της τροπολογίας. Σκέφτομαι λίγο το θέμα και από αυτή τη θέση που σίγουρα με επηρεάζει, αν η μητέρα μου είχε δει ότι είμαι ανάπηρος θα με σκότωνε ή όχι; Θεωρώ ότι ναι υπάρχει το δικαίωμα στην άμβλωση και δεν είμαι κατά. Αλλά θέλω να δώσω και το δικαίωμα και στο παιδί που δεν μπορεί να μιλήσει. Και θέλω να το συζητήσουμε. Θέλω να υπάρχει και αυτό το δικαίωμα, ως δικαίωμα». Βέβαια, αυτό που είπε, δεν ξέρω πως ακριβώς το είχε σκεφτεί, καθώς η ιατρική πλέον κάνει ειδικές εξετάσεις ώστε να περιορίσει όσο το δυνατόν τις πιθανότητες ένα έμβρυο να έχει σοβαρά προβλήματα υγείας και ενημερώνει τους γονείς για τυχόν σχετικά ευρήματα ώστε να αποφασίσουν πως θα πορευθούν. Δεν είναι το πιο εύκολο πράγμα στον κόσμο να γεννηθεί ένα παιδί με βαρύτατες αναπηρίες, χωρίς να λέω σε καμιά περίπτωση ότι δεν πρέπει να γεννηθεί. Άλλο το να ξέρεις τι θα αντιμετωπίσεις και να αποφασίσεις να το κάνεις, κι άλλο να μην ξέρεις και να βρεθείς προ τετελεσμένου.

Το σωστό λοιπόν και όσον αφορά στο θέμα ενός προβλήματος υγείας του εμβρύου είναι να το γνωρίζει η μητέρα του και η ίδια να αποφασίσει εάν θέλει να το κρατήσει. Δεν αλλάζει κάτι σε σχέση με τα υγιή παιδιά. Η μητέρα πρέπει να έχει την επιλογή, διότι όποιος άλλος και να εμπλακεί απλώς περριτεύει. Επίσης ξέρω πολλές μητέρες που απέρριψαν τα υγιή παιδιά τους και κράτησαν τα παιδιά που είχαν κάποιο πρόβλημα. Το να μην γνωρίζει μια μητέρα και να γεννήσει ένα παιδί με ένα πρόβλημα δεν είναι το ζητούμενο. Το ζητούμενο είναι μια μητέρα να γνωρίζει ότι το παιδί της θα γεννηθεί με ένα πρόβλημα και εάν θέλει να το γεννήσει. Το δικαίωμα του αγέννητου παιδιού λοιπόν περνάει σε κάθε περίπτωση μέσα από την μητέρα. Γιατί το αγέννητο παιδί δεν έχει άλλο τρόπο να γεννηθεί και κανείς δεν πρέπει να προσποιείται ότι το εκπροσωπεί. Μπορεί αν θέλει να το υποστηρίξει από τη στιγμή που θα έρθει στον κόσμο, αν όντως η μητέρα του κάνει λάθη ως προς την ανατροφή του (πχ το κακοποιεί ή το παραμελεί), αλλά όσο βρίσκεται μέσα στο σώμα της μητέρας του, καλό θα ήταν να το πάρουμε όλοι απόφαση, ότι μόνο η ίδια πρέπει να αποφασίζει.