Ο Κώστας Τσίλης, γράφει για την ήττα και τον αποκλεισμό της ΑΕΚ από τα φετινά ευρωπαϊκά σαλόνια.

Να το πάρω από την αρχή. Η ΑΕΚ βρέθηκε σ’ έναν όμιλο που δεν ήταν φαβορί για την πρόκριση. Και δεν ήταν φαβορί για την πρόκριση, γιατί έπρεπε να αποκλείσει την Λέστερ από την Πρέμιερ Λιγκ και την Μπράγκα που είναι δεύτερη φέτος στο πορτογαλικό πρωτάθλημα, πάνω από την Πόρτο και την Μπενφίκα.

Αυτό που έπρεπε να κάνει η ΑΕΚ σ’ αυτό τον όμιλο, ήταν να παλέψει μέχρι τέλους όλα τα ματς και αν αποκλειόταν, να αποκλειόταν σαν πρωταγωνίστρια και όχι σαν κομπάρσος. Αφενός διότι είναι η ΑΕΚ και αυτό οφείλει στην φανέλα της και αφετέρου διότι πριν δυο μήνες απέκλεισε την μοναδική μέχρι τώρα αήττητη ομάδα στην Μπουντεσλίγκα, δείχνοντας πως μπορεί να είναι ανταγωνιστική.

Αυτό που τελικά πετυχαίνει, είναι να έχει ήδη μετρήσει επτά γκολ σε δυο παιχνίδια από την Μπράγκα και να πηγαίνει ολοταχώς για να τερματίσει πιο κάτω ακόμα και από την Ζόρια. Διότι οι Ουκρανοί, αφού πρώτα έβαλαν τρία στην ΑΕΚ μέσα στο ΟΑΚΑ, κέρδισαν και την Λέστερ. Χωρίς να δεχθούν γκολ σε κανένα από τα δυο ματς.

Κάποιος θα πει πως η Λέστερ πήγε στην Ουκρανία παντελώς αδιάφορη. Κάποιος άλλος θα σκεφτεί πως η Ζόρια απέδειξε πως δεν είναι τόσο καφενείο όσο την είχαμε στο μυαλό μας. Αδιάφορα όλα αυτά. Η ουσία είναι πως η ΑΕΚ δεν αποκλείστηκε σαν πρωταγωνίστρια και ούτε καν σαν κομπάρσος, αλλά ως ανθυποκομπάρσος. Και αυτό «πονάει» πολύ, ότι και αν γίνει στη συνέχεια της σεζόν.

Πάμε τώρα και σ’ αυτή την συνέχεια. Για την φετινή ΑΕΚ υπάρχει πλέον ένα ασφαλές δείγμα γραφής, μετά από επτά ματς στην Ευρώπη και οκτώ στο πρωτάθλημα. Και αυτό το δείγμα γραφής λέει, πως η ΑΕΚ από την αρχή της σεζόν και όσο περνούσαν τα παιχνίδια, έβρισκε όλους και περισσότερους τρόπους να σκοράρει και να γίνεται αποτελεσματική στην επίθεση και παράλληλα άνοιγε όλο και περισσότερο η τρύπα στην άμυνα της.

Δείτε κάτι. Η ΑΕΚ ξεκινά με δυο ματς στο πρωτάθλημα, με Παναιτωλικό και Λαμία και ένα παιχνίδι στην Ευρώπη, με Σεντ Γκάλεν, που έχει κρατήσει το μηδέν στα μετόπισθεν. Με… ζόρι, καθώς χρειάστηκε να πιάσει δυο πέναλτι ο Τσιντώτας, αλλά το κράτησε. Και από εκείνα τα τρία ματς και μετά, αρχίζει το… πανηγύρι. Ακολούθησαν μέχρι σήμερα άλλα πέντε παιχνίδια πρωταθλήματος και έξι για την Ευρώπη. Σύνολο έντεκα. Ξέρετε σε πόσα εξ αυτών κράτησε το μηδέν; Μόλις σ’ ένα. Σ’ όλα τα υπόλοιπα δέχθηκε γκολ. Σε κάποια περισσότερα από ένα.

Αν μάλιστα μπει κάποιος στην διαδικασία να βάλει κάτω και να μελετήσει ένα προς ένα όλα τα γκολ που έχει δεχθεί η ΑΕΚ, θα διαπιστώσει πως είναι στην πρώτη επικίνδυνη φάση που έκανε ο αντίπαλος. Δύσκολα θα βρει κανείς ευκαιρία του αντιπάλου της ΑΕΚ, πριν το πρώτο του γκολ. Αυτό που επίσης θα διαπιστώσει όποιος μελετήσει τα τέρματα που έχει δεχθεί η ΑΕΚ, είναι πως προκύπτουν είτε από στατική φάση, είτε από σετ παιχνίδι. Όχι σε τρανζίσιον παιχνίδι. Μ’ όλη την αμυντική διάταξη της ΑΕΚ τακτοποιημένη.

Την ίδια στιγμή, όσο περνούσαν τα παιχνίδια, όλο και πιο εύκολα η ΑΕΚ έφτιαχνε ευκαιρίες και έβρισκε γκολ στην επίθεση. Σκόραρε συχνά, αλλά ακόμα και σε ματς που δεν σκόραρε, είχε φτιάξει πεντακάθαρες ευκαιρίες. Όλα αυτά, σ’ ένα μόνο συμπέρασμα οδηγούν. Πως η ΑΕΚ μέχρι τώρα, ποντάρει σχεδόν αποκλειστικά στην ποιότητα που έχει φέτος στην επιθετική και μεσοεπιθετική γραμμή. Σχεδόν αδιαφορώντας για ότι συμβαίνει στα μετόπισθεν. Κάτι φυσικά που την καθιστά όχι μια ανταγωνιστική ομάδα, αλλά μια εταιρία θεάματος. Και όπως όλοι όσοι έχουν την ελάχιστη επαφή με το ποδόσφαιρο γνωρίζουν, οι εταιρείες θεάματος δεν «φτουράνε».

Δεν υπάρχει περίπτωση η ΑΕΚ να προχωρήσει με την λογική πως θα μπορεί να βάζει περισσότερα γκολ, απ’ όσα θα δέχεται στα μετόπισθεν. Είναι η πιο αναποτελεσματική ποδοσφαιρική λογική που υπάρχει και μεταξύ μας, από τον τελευταίο που περίμενα να την δω να εφαρμόζεται στην πράξη, είναι από ένα προϊόν της ιταλικής προπονητικής σχολής. Διότι για να ξέρουμε και τι λέμε, προφανώς και όλο αυτό που περιγράφουν οι αριθμοί της ΑΕΚ και όλο αυτό που συμβαίνει αγωνιστικά, είναι πρώτα απ’ όλα ευθύνη του προπονητή.

Μπορούμε να συζητήσουμε επί ώρες για το αν είναι ο Νεντελτσεάρου ο ηγέτης που θέλει η ΑΕΚ στην άμυνα, για τον αν κάνει ή δεν κάνει ο Χνιντ ή ο Σβάρνας, για το αν έχει κλείσει ο κύκλος του Μπακάκη ή για το αν τελικά είναι ο Ινσούα αυτό που ήθελε η ομάδα για το αριστερό άκρο της άμυνας. Πριν απ’ όλα αυτά, υπάρχει κάτι άλλο. Η ανασταλτική λειτουργία είναι πρωτίστως δουλειά ομαδική. Και όχι μόνο για τους αμυντικούς. Είναι ζήτημα χημείας, συνεννόησης, αλληλοκαλύψεων και αυτοματισμών. Και εν κατακλείδι, είναι ζήτημα δουλειάς της ομάδας.

Η ΑΕΚ του Καρέρα, έχει πρόβλημα μεγάλο στην ανασταλτική της λειτουργία. Αυτή είναι η πραγματικότητα. Και δεν το έχει μόνο φέτος. Θυμηθείτε λίγο την περσινή χρονιά. Στα ντέρμπι κράτησε το μηδέν μόνο με τον Παναθηναϊκό στην κανονική περίοδο και στα δυο με τον ΠΑΟΚ στο πρωτάθλημα. Στα πλέι οφ δέχθηκε γκολ στα έξι από τα δέκα ματς. Στο τελικό του κυπέλλου δέχθηκε γκολ στην πρώτη φάση που έκανε ο Ολυμπιακός. Και για να προκριθεί χρειάστηκε να γυρίσει το ματς στο Χαριλάου από 0-2. Ενώ πάλι πέρυσι η συζήτηση ήταν για την ευκολία που δεχόταν γκολ η ΑΕΚ στις στατικές φάσεις.

Με λίγα λόγια και για να μην το ανοίγουμε και πολύ, αν η ΑΕΚ και ο προπονητής της, δεν λύσουν το πρόβλημα στην άμυνα, θα πάει η ομάδα σε μια roller coaster χρονιά. Με εκτινάξεις και βουτιές με φόρα. Με συγχωρείτε αλλά δεν μπορείς να έχεις σταθερότητα, όταν τρέμεις μήπως δεχθείς γκολ στην πρώτη φάση του αντιπάλου. Και αυτή η ανασφάλεια κάποια στιγμή θα λειτουργήσει ανάποδα στην ψυχολογία και όλων των ποδοσφαιριστών που μπαίνουν στο γήπεδο. Αν δεν έχει ήδη συμβεί. Δείτε εξάλλου πως κατέρρευσε στο ματς με την Μπράγκα και η όποια επιθετικότητα της ΑΕΚ, όταν στα μετόπισθεν γινόταν το πανηγύρι του τρελού.

Προφανώς η ΑΕΚ θα πρέπει να αξιολογήσει το υλικό που έχει και στους κεντρικούς αμυντικούς και στα ακραία μπακ. Το περασμένο καλοκαίρι πρόσθεσε στο ρόστερ δυο κεντρικούς αμυντικούς, Νεντελτσεάρου και Χνιντ, ένα αριστερό μπακ, Ινσούα και δυο δεξιά μπακ, Βασιλαντωνόπουλο και Ραντόνια. Συνολικά έχει πέντε στόπερ, τέσσερα δεξιά μπακ και τρία αριστερά μπακ. Θεωρητικά θα έπρεπε μ’ αυτούς τους αριθμούς, η αξιολόγηση να γίνει το καλοκαίρι. Πρακτικά θα πρέπει να γίνει τον Γενάρη.

Μέχρι τότε όμως, μόνο μέσα από την δουλειά στα Σπάτα, μπορούν να βρεθούν λύσεις στο πρόβλημα που λέγεται ανασταλτική λειτουργία και στην ευκολία με την οποία η ΑΕΚ δέχεται γκολ. Λύσεις που επείγουν, διότι είναι πολύ προφανές πως η ποιότητα από την μέση και μπροστά, δεν (θα) μπορεί να δίνει πάντα τις λύσεις. Δεν είναι ποδοσφαιρικά δόκιμο. Και αυτή κλισεδιά για την επίθεση που φέρνει τον κόσμο στα γήπεδα, αλλά την άμυνα που φέρνει τα αποτελέσματα, δεν είναι τόσο μια απλή κλισεδιά.

Και κάτι τελευταίο. Ακολουθεί ντέρμπι με τον Παναθηναϊκό. Είναι ένα ματς στο οποίο και η εικόνα και το αποτέλεσμα, θα είναι μεγάλο κριτήριο για το που μπορεί να φτάσει και τι μπορεί να πετύχει η φετινή ΑΕΚ. Θυμίζω πως πέρυσι η σεζόν πήρε οριστικά τον κατήφορο, όταν η ΑΕΚ έχασε από τον ΠΑΟ με 2-3, από 2-0 που θα μπορούσε να είχε γίνει και 3-0 ή 4-0. Πάλι σε ματς που δέχθηκε αστεία γκολ. Αλλά τότε δεν ήταν ο Καρέρα.