Η νέα ήττα του Παναθηναϊκού στο Βελιγράδι από τον γεμάτο ελλείψεις Ερυθρό Αστέρα νομίζω πως τελειώνει οριστικά το αφήγημα περί ομάδας που είναι ικανή να πετύχει το οτιδήποτε στη φετινή Euroleague και όταν λέμε το οτιδήποτε συμπεριλαμβάνουμε και το πλασάρισμα κοντά στην πρώτη δεκάδα.

Η νέα ήττα του Παναθηναϊκού στο Βελιγράδι από τον γεμάτο ελλείψεις Ερυθρό Αστέρα νομίζω πως τελειώνει οριστικά το αφήγημα περί ομάδας, που είναι ικανή να πετύχει το οτιδήποτε στη φετινή Euroleague και όταν λέμε το οτιδήποτε συμπεριλαμβάνουμε και το πλασάρισμα κοντά στην πρώτη δεκάδα.

Ο Παναθηναϊκός κλείνει τον πρώτο γύρο, χρωστώντας βέβαια το ματς στην Αγία Πετρούπολη, με μόλις πέντε νίκες ενεργητικό και έντεκα ήττες παθητικό, επίδοση που είναι με διαφορά η χειρότερη στην ιστορία του Συλλόγου. Πραγματικά ο φίλαθλος του τριφυλλιού δεν θα έχει να θυμάται τίποτα απολύτως από τη φετινή σεζόν έως τώρα, αφού ακόμα και οι πέντε νίκες, που έχει κάνει η ομάδα, δεν περιλαμβάνουν κάποιο μεγάλο αποτέλεσμα.

Η αλήθεια είναι ότι οι περισσότεροι που γνωρίζουμε έστω και τα στοιχειώδη από αυτήν την διοργάνωση λέγαμε στην αρχή της σεζόν ότι για το φετινό εγχείρημα θα ήταν επιτυχία να μπει έστω στην πρώτη δεκάδα. Μετά από ένα γύρο αγώνων θα πρέπει να αισθανόμαστε τυχεροί που στη φετινή Ευρωλίγκα υπάρχει το τσίρκο της Χίμκι και έτσι οι πράσινοι έχουν τη δυνατότητα να αποφύγουν την τελευταία θέση. Δεν θα μπω σε διαδικασία να συζητήσω ή να αναλύσω τι έγινε απόψε κόντρα στον Ερυθρό Αστέρα, γιατί πραγματικά δεν με ενδιαφέρει και δεν έχει και νόημα. Η ουσία είναι αλλού και δυστυχώς από την πρώτη κιόλας αγωνιστική επιβεβαιώνεται η άποψη ότι όταν δεν έχεις χρήματα πρέπει να έχεις πλάνο, αλλά αν δεν έχεις ούτε το ένα, ούτε το άλλο, τότε καταντάς ανέκδοτο.

Πολλοί στέκονται στο γεγονός της αποχώρησης του Δημήτρη Γιαννακόπουλου, που είχε ως αποτέλεσμα την έλλειψη χρημάτων για επενδύσεις στο ρόστερ. Αυτή είναι η μισή αλήθεια. Ναι, δεν υπάρχουν δυνατότητες για παχυλά συμβόλαια, αλλά όταν δεν γνωρίζεις την αγορά και εμπιστεύεσαι το καράβι σε έναν προπονητή χωρίς παραστάσεις, για να στήσει ένα αξιοπρεπές σύνολο για αυτό το επίπεδο, είναι μαθηματικώς βέβαιο πως θα οδηγηθείς στην καταστροφή. Στην περίπτωση που έχεις αποφασίσει η φετινή χρονιά να πάει χαμένη, τότε προσπαθείς να βγάλεις ορισμένα θετικά στοιχεία για το μέλλον σου. Κτίζεις παίκτες, επενδύεις στο ελληνικό στοιχείο και εφόσον πιστεύεις ότι ο άπειρος Βόβορας μπορεί να εξελιχθεί σε χρυσή σταθερά για το μέλλον, τον πλαισιώνεις με ένα επιτελείο ικανό να τον βοηθήσει στις νέες καταστάσεις που θα αντιμετωπίσει.

Τι έχει γίνει μέχρι τώρα; Δεν δίνεται χρόνος σε νέους Έλληνες παίκτες, όπως ο Καλαϊτζάκης για παράδειγμα, δεν δίνεται χρόνος σε Έλληνες παίκτες που έκαναν το βήμα παραπάνω όπως ο Κασελάκης για παράδειγμα, δεν δίνεται μεγαλύτερος ρόλος σε Έλληνες παίκτες που πρέπει να εξελιχθούν όπως ο Μήτογλου για παράδειγμα και αποκτήθηκαν ξένοι χωρίς ιδιαίτερο ειδικό βάρος, σε θέσεις από τις οποίες εκδιώχθηκαν Έλληνες που το διέθεταν, όπως για παράδειγμα η σύγκριση Φόστερ – Παππά. Δίπλα στο Βόβορα τοποθετήθηκαν βοηθοί το ίδιο άπειροι με αυτόν, αλλά και μικρότερων δυνατοτήτων από τον head coach και η ομάδα από το καλοκαίρι αναζητά και δεν μπορεί να βρει έναν κανονικό άσο από την Ανταρκτική μέχρι την Αυστραλία.

Το αγωνιστικό ανέκδοτο που είναι ο φετινός Παναθηναϊκός έχει ονοματεπώνυμο και ευθύνες οι οποίες προσωποποιούνται και δεν πλανώνται στον αέρα. Τη μικρότερη ευθύνη έχει ο προπονητής και οι παίκτες, γιατί όπως έχουμε πει πολλάκις κανείς από αυτούς δεν αποφάσισε ή πολύ περισσότερο εκβίασε την παρουσία του στο ρόστερ. Οι ευθύνες βαραίνουν τον Δημήτρη Γιαννακόπουλο που παράτησε την ομάδα στο έλεος του Θεού, χωρίς να εξασφαλίσει προηγουμένως μία τέτοια διάδοχη κατάσταση που θα την διατηρούσε στα γνωστά της στάνταρ, κίνηση που δεν ταιριάζει με το μέγεθος της οικογένειάς του και της προσφοράς της στον Παναθηναϊκό. Οι ευθύνες βαραίνουν τους Φραγκίσκο Αλβέρτη και Δημήτρη Διαμαντίδη, γιατί ενώ διαθέτουν τεράστια εμπειρία και γνώση της διοργάνωσης, έφτιαξαν μία ομάδα που δεν μπορεί να ανταποκριθεί ούτε κατά διάνοια στις απαιτήσεις της και δεν προσπάθησαν να βρουν λύσεις ικανές να σώσουν έστω και τα προσχήματα. Μετά από όλα τα παραπάνω είναι νομίζω σαφές ότι ο Παναθηναϊκός αυτό που καλείται να σώσει στο δεύτερο μισό της κανονικής περιόδου είναι το γόητρο του και την αξιοπρέπειά του.