RADIO
Λάμπρος Γκαραγκάνης
Ο Παναθηναϊκός του Γιοβάνοβιτς αρχίζει υπηρετεί τις βασικές αρχές του ποδοσφαίρου και δικαιώνεται. Γράφει ο Λ. Γκαραγκάνης.
Ο Παναθηναϊκός έχει αδικήσει τον εαυτό του φέτος σε αναρίθμητες περιπτώσεις και αυτό πληρώνει. Η βαθμολογική θέση θα μπορούσε να είναι καλύτερη και να βρίσκεται ακόμα στη διεκδίκηση του Πρωταθλήματος. Σε μεμονωμένα παιχνίδια έχει παίξει το καλύτερο ποδόσφαιρο στην Ελλάδα φέτος, σε σχέση με Ολυμπιακό, ΑΕΚ και ΠΑΟΚ που τον περνούν στη βαθμολογία. Τούτο δεν μπορεί, απλώς, να το επικοινωνήσει διότι η ανομβρία τίτλων, το τι συνέβαινε τα προηγούμενα χρόνια και η προβληματική εκκίνηση στη σεζόν σκεπάζουν τα πάντα.
Άλλη ομάδα στη θέση του, μετά την κακουχία ετών και την κατιούσα πορεία από το 2008 και μετά σε όλα τα επίπεδα, θα είχε παραδώσει πνεύμα. Το Τριφύλλι είναι εδώ, παλεύει να κρατηθεί στη φυσική του θέση κάτω από απίστευτα δύσκολες συνθήκες σε όλα τα επίπεδα. Με διοίκηση που δεν είναι επιθυμητή από τη συντριπτική πλειοψηφία του κόσμου, χωρίς τίτλο από το 2014 και με τη μοναδική λύση στέγασης του συλλόγου σε κίνδυνο λόγω εσωτερικών τριβών και εμμονών. Οι οποίες, μάλιστα, είναι έτοιμες να δημιουργήσουν ένα νέο και χειρότερο «2008» που θα πάει τον Παναθηναϊκό δεκαετίες πίσω.
Αυτό που προσπαθεί να κάνει ο Ιβάν Γιοβάνοβιτς μόνο εύκολο δεν είναι. Ένα σύνολο χωρίς ταυτότητα, να την σπρώξει στο να αποδίδει κυριαρχικό ποδόσφαιρο, να μην φοβάται να επιτεθεί και να πληροί συγκεκριμένες αγωνιστικές προϋποθέσεις θυμίζοντας… ομάδα ξανά. Ο Παναθηναϊκός δεν καταστρέφει ποδόσφαιρο, αλλά παράγει. Δεν περιμένει, δημιουργεί. Προσπαθεί να παίξει με την μπάλα και όχι αποκλειστικά χωρίς αυτή.
Αν όλα αυτά γίνονται από τη μία ημέρα στην άλλη; Η απάντηση είναι «όχι». Δεν γίνεται και δεν μπορεί να το πετύχει κανείς προπονητής στον κόσμο. Κατοχή μπάλας, κατά διαστήματα, επάνω από 70%. Ψυχολογία, ειδικά στη Λεωφόρο, πως κάποια στιγμή το γκολ θα έρθει. Επιλογή των καλύτερων για την 11άδα, δίχως περιορισμούς Ελλήνων ή ξένων, παικτών που λήγει το συμβόλαιό τους ή οποιαδήποτε άλλη παράμετρος υπήρχε στον σχεδιασμό μέχρι πρότινος.
Το makeover που επιχειρεί μέσα στη χρονιά ο προπονητής των Πράσινων θα έπρεπε να είχε σχεδιαστεί καλύτερα και πιο προσεκτικά το καλοκαίρι, εντός εύλογων χρονικών ορίων. Αφού δεν εκπληρώθηκαν οι ικανές και αναγκαίες συνθήκες (μεταγραφές έγκαιρα, δηλαδή, και ξεφόρτωμα των Αγιούμπ και Μπεκ του ρόστερ), ο βαθμός δυσκολίας ανέβηκε με συνέπεια η κανονική διάρκεια της σεζόν να λειτουργεί ως preseason για το Τριφύλλι.
Η ώρα να κοιτάξει ο σύλλογος την πραγματικότητα κατάματα έφτασε. Η εκπόνηση ενός νέου πλάνου, για πολλοστή φορά στα χρόνια Γιάννη Αλαφούζου, κρίνεται επιβεβλημένη. Που να τηρηθεί, όμως, αυτή τη φορά. Η όσο το δυνατό πιο σύντομη απόφαση για παραμονή του προπονητή ή επιλογή άλλου ΑΠΟ ΤΩΡΑ για τα επόμενα χρόνια αποτελεί μονόδρομο. Ομοίως, η πρόσληψη τεχνικού διευθυντή. Ο Γιοβάνοβιτς, με τις επιλογές του και τα όσα λάθη έχει κάνει, έχει δείξει την κατεύθυνση. Πρέπει να παίζουν πάντοτε οι καλύτεροι και ας είναι 11 ξένοι. Συμβαίνει παντού.
Είναι υποχρέωση του Παναθηναϊκού να αποτελείται από αθλητές, ικανούς να σηκώσουν το βάρος της φανέλας και να μπορούν να τον οδηγήσουν στην εκπλήρωση στόχων. Από τη στιγμή που το αναγκαστικό πλάνο Δώνη με τους Έλληνες απέτυχε, ο διπλός άξονας πρέπει να στηρίζεται στα εξής. Στην εξέλιξη λελογισμένου αριθμού ποδοσφαιριστών από την Ακαδημία ικανών να προσφέρουν και στην ένταξη στο ρόστερ των καλύτερων ξένων που γίνεται να έρθουν με τα τωρινά οικονομικά δεδομένα.
Από το υπάρχον ρόστερ, το οξύμωρο είναι πως για την επόμενη ημέρα μοιάζουν να χωρούν περισσότερο παίκτες τύπου Χουάνκαρ παρά Χατζηγιοβάνη. Ξένοι, δηλαδή, μεγαλύτερης ηλικίας, με συγκεκριμένα περιθώρια εξέλιξης που βελτιώνονται, όμως, σε κάθε 90λεπτο. Που δεν μένουν στάσιμοι, που δεν παθαίνουν κλακάζ κάθε φορά που είναι να μπουν στη διαδικασία επέκτασης συμβολαίου όπως ο Έλληνας εξτρέμ. Πέτρα του σκανδάλου, όχι ο ίδιος αλλά το περιβάλλον του, στην απομάκρυνση Νταμπίζα το 2019 όταν είχε βρεθεί ξανά στη θέση επέκτασης.
Είναι αστείο να μιλάμε για rivalries όταν στον ένα πόλο είναι ο Παναθηναϊκός και στον άλλο η Λαμία ή ο ΠΑΣ Γιάννινα. Ούτε οι ίδιες, οι συμπαθείς επαρχιακές ομάδες, δεν γίνεται να το παίρνουν στα σοβαρά αυτό. Απόδειξη οι ψευτοτσαμπουκάδες που έστησαν, με μπροστάρη τον πρώην Πράσινο Περέα, στη Λεωφόρο. Τον περυσινό Παναθηναϊκό μπορεί και να τον λύγιζαν. Το ποδόσφαιρο, όμως, δεν γίνεται να είναι πάλη εις το διηνεκές.
Ο Κολομβιανός έφυγε από το Τριφύλλι και θεώρησε ότι είχε πράγματα να αποδείξει. Λογικό. Η γενικότερη συμπεριφορά του, η οποία έπρεπε να τιμωρηθεί με 4-5 κίτρινες κάρτες στην καλύτερη, αποδεικνύει το ορθό της απόφασης του Γιοβάνοβιτς. Και ας γίνει το μεγαλύτερο prospect στην Ελλάδα. Για τον Παναθηναϊκό, πάλι δεν θα κάνει. Το 2-0 είναι κολακευτικό για τους Ηπειρώτες, που πλην του Περέα θα έπρεπε να έχουν δει τον Σάλιακα να αποβάλλεται από το 24’. Η φάση με τον Παλάσιος ήταν μπροστά στον Τζήλο, που για δικούς του λόγους δεν τον έβγαλε.
Το χαμένο ημίχρονο είναι πρόβλημα. Aν δεν διορθωθεί αυτό το κενό ποδοσφαιρικού χρόνου, τότε θα προκύψουν μελλοντικά και άλλοι σκορπισμένοι βαθμοί. Οδηγός πρέπει να είναι ο τρόπος που καθάρισε ο Παναθηναϊκός το ματς. Με παιχνίδι – ξυράφι από τα πλάγια, με κίνηση με ή χωρίς την μπάλα, με τα μπακ του να επιτίθενται, με τον Σένκεφελντ (διστακτικός, λόγω της πολύμηνης απουσίας του) να αποτελεί εγγύηση στα μετόπισθεν. Το Κύπελλο είναι στόχος για τον Παναθηναϊκό, οποιαδήποτε εξέλιξη πλην της κατάκτησής του θα είναι αποτυχία. Μαζί με την ευρωπαϊκή έξοδο και τη 2η θέση αποτελούν στόχους που μπορούν να πουσάρουν την αυτοπεποίθηση του πεσμένου γίγαντα. Του γίγαντα που περιμένει την ευκαιρία να σηκωθεί ξανά…
