Ο Σωτήρης Γεωργίου γράφει για τις Πανελλήνιες Εξετάσεις και επιβραβεύει την προσπάθεια…

Πριν μια μέρα είχαμε τα περίφημα αποτελέσματα των Πανελλαδικών Εξετάσεων και τις σχετικές ανακοινώσεις. Ως είθισται σε πολλά σπίτια άνοιξαν… σαμπάνιες και σε άλλα πολλά έπεσε… κατάθλιψη. Δεν είναι καιρός όμως ούτε για πανηγυρισμούς αλλά ούτε και για απογοητεύσεις που είναι μια ακόμα πιο επικίνδυνη κατάσταση.

Ασφαλώς πρέπει να χαρούν και αξίζουν συγχαρητήρια σε όσα παιδιά πέρασαν στις σχολές αλλά και σε όλα προσπάθησαν και δεν πέρασαν. Μην ξεχνάμε ότι έχουμε ξεχάσει να επιβραβεύουμε την προσπάθεια. Η προσπάθεια είναι η αρχή του παντός. Άλλωστε μετά από καμιά δεκαριά και λιγότερο ίσως χρόνια,μπορεί να διαπρέπουν παιδιά που απέτυχαν φέτος αλλά ξαναπροσπάθησαν και δικαιώθηκαν αργότερα και από την άλλη οι σημερινοί επιτυχόντες να μην έχουν πάρει καν πτυχίο!

Η ζωή κρύβει πάντα εκπλήξεις αλλά όποιος προσπαθεί και μάλιστα με υπομονή και επιμονή,συνήθως δικαιώνεται. Γι αυτό και είπα στην αρχή,ναι στην χαρά της στιγμής γιατί είναι μια δικαίωση για τους κόπους της χρονιάς,αλλά για τα παιδιά που πέρασαν τώρα αρχίζουν τα δύσκολα ,η πραγματική ζωή του ενήλικα που λέμε. Και επειδή αυτό το πέρασμα στην σχολή που θέλαμε ,δεν σου δίνει τίποτα στα χέρια για την ζωή αλλά έχεις ακόμα δρόμο και μάλιστα μεγάλο να διαβείς, μπαίνεις στο τριπ αυτό μετά από μια μέρα χαράς. Αλλά δεν μένεις μόνο στο τώρα γιατί κινδυνεύεις να χάσεις τον προσανατολισμό σου. Και τα παιδιά που πέτυχαν σήμερα έχουν πολύ διάβασμα και κόπο μπροστά τους στον στίβο της πραγματικής ζωής.

Για τα παιδιά που δεν πέρασαν, που δεν πέτυχαν τον στόχο τους,καμία απογοήτευση.  Άλλωστε πολλές φορές η ίδια η ζωή μας δοκιμάζει όπως λέμε. Υπάρχει η δεύτερη και …τρίτη ευκαιρία αλλά και άλλες ιδιωτικές επιλογές. Συνεπώς δεν χάθηκε τίποτα και πολλοί μεγάλοι επιστήμονες δεν πέτυχαν όχι με την πρώτη αλλά και με την …τέταρτη!  Και οι γονείς πρέπει να αγκαλιάσουν τα παιδιά τους και να τα εμψυχώσουν. Γιατί δεν έχουν όλα τα παιδιά την ίδια ψυχική δύναμη.

Θλίβομαι αν βλέπω οικογένειες να κατηγορούν τα παιδιά τους ότι απέτυχαν ενώ έδωσαν τόσα λεφτά για μαθήματα,ιδιαίτερα,βιβλία κτλ οι γονείς. Έτσι κάνεις κακό στο παιδί σου,του αφήνεις βαθιά ψυχολογικά προβλήματα και το γεμίζεις στρες και άγχος με ότι αυτό συνεπάγεται για την υγεία του αλλά και για τις καθημερινές επιλογές του.  Έχουμε δει παιδιά-μάλαμα,μετά από μια τέτοια αποτυχία να δέχονται τις οικογενειακές επικρίσεις και να αλλάζουν εντελώς πορεία και να ξεπέφτουν από το διάβασμα σε άσχημα πράματα ως αντίδραση. Συνεπώς είναι πολύ σημαντική η σωστή συμβολή της οικογένειας στα παιδιά που δεν πέρασαν αυτές τις μέρες. Αλλά κανείς δεν τους έκοψε το μέλλον.

Μην ξεχνάμε επίσης ότι μπορεί να ζούμε επίσης σε μια εποχή που ακούμε όλο για πτυχία, αλλά αυτά δεν είναι πανάκεια.. Καθώς και πολλοί μεγάλοι επιχειρηματίες μεγαλούργησαν χωρίς να έχουν καν αποφοιτήσει από τα διάσημα κολλέγια! Στην δε Ελλάδα μας, πολύ καλύτερες αποδοχές έχει ο μέσος τεχνίτης παρά ο μέσος πτυχιούχος.Το να ακολουθήσει κάποιος ένα τεχνικό επάγγελμα δεν τον κάνει όπως άφηναν να εννοηθεί παλαιότερα κάποιες οικογένειες,κατώτερο μέλος της κοινωνίας ,αλλά στην ουσία σήμερα περιζήτητο! Μην ξεχνάμε πόσο δύσκολο είναι σήμερα να βρεις ένα τεχνίτη που θα ακριβοπληρώσεις. Και εδώ είναι άλλο ένα σημαντικό λάθος των οικογενειών ,αυτών που πιέζουν το παιδί να μάθει γράμματα. Αν δεν θέλει,αν δεν μπορεί,υπάρχουν και άλλοι δρόμοι. Ίσως και πιο ασφαλείς οικονομικά όπως μια τέχνη. Πιο εύκολα πας μάλιστα σαν τεχνίτης στο εξωτερικό,παρά με ένα κοινό πτυχίο. Το ανησυχητικό είναι να μην θέλει ένα παιδί τίποτα από τα δύο.

Τέλος κανένα παιδί δεν πρέπει να το βάλει κάτω αν δεν μπήκε στην σχολή που ήθελε ή και πουθενά. Καμία φορά μας βγαίνει σε καλύτερο μια άλλη σχολή που δεν ήταν η βασική μας επιλογή. Αρκεί να το σκεφτούμε πρώτα και να μην έχουμε αντιπάθεια στο αντικείμενό της. Και ασφαλώς κανένα παιδί δεν πρέπει να στενοχωριέται από την συγκεκριμένη αποτυχία να μην πέρασε πχ. Οι αποτυχίες μας δυναμώνουν πολλές φορές. Μας κάνουν σοφότερους,πιο ώριμους,πιο αποφασιστικούς και μας δίνουν κίνητρο για να πετύχουμε έχοντας μάθει να διαχεριζόμαστε ήδη μια κακιά στιγμή,μια αστοχία,μια καθυστέρηση στα ονειρά μας. Που δεν τα πήρε κανείς μακρυά μας.

Στην τελική οι αποτυχίες μας δυναμώνουν,μας κάνουν καλύτερους και στην ουσία δεν υπάρχουν καν αποτυχίες αλλά δοκιμασίες. Και κάτι ακόμα. Δεν ζούμε για τους άλλους,για την κοινωνία,καλά καλά ούτε για την οικογένεια και τι μπορεί να θέλουν για εμάς οι γονείς μας. Ζούμε για εμάς,για τα δικά μας θέλω. Αρκεί να έχουμε στόχο,όνειρα,θέληση,υπομονή και επιμονή!