Οι «ερυθρόλευκοι» πρέπει να στηρίξουν τα νέα παιδιά, σε ποδόσφαιρο και μπάσκετ, αν θέλουν ο δρόμος που ακολουθούν να είναι… μακρύς. Γράφει ο Γιώργος Κογκαλίδης

Υπάρχει κάποιος, που να πιστεύει ότι ο Ολυμπιακός «σκότωσε το θηρίο», αποκλείοντας τη Νέφτσι; Φαντάζομαι όχι, αλλά παράλληλα δεν πρέπει να υπάρχει και κάποιος που να διαφωνεί ότι ο δρόμος για το… σεντόνι πέρασε από το Μπακού κι αν είχαν τερματίσει οι «ερυθρόλευκοι» θα… πονούσε πολύ. Όχι, μην ψάχνεστε, ο τελευταίος είμαι που θα γράψει για ποδόσφαιρο.

Εκών άκων ο Μαρτίνς στήριξε αυτή την πρόκριση στην παρουσία (και) δύο μικρών, των Τζολάκη – Σουρλή, οι οποίοι είχαν επίδραση στο παιχνίδι των «ερυθρόλευκων». Παιδιά των ακαδημιών, οι οποίοι πλέον αναζητούν πρωταγωνιστικό ρόλο, ή έστω και να είναι στο rotation και μάλιστα σε μια ομάδα αστέρων, μια ομάδα «γεμάτη» με παίκτες πρώτης γραμμής.

Αντιλαμβάνεστε ότι αν ο Ολυμπιακός κατορθώσει να μην χάσει τον αγωνιστικό του δρόμο και να προωθήσει παιδιά των ακαδημιών, θα έχει πετύχει πολλαπλά οφέλη, μειώνοντας το κόστος της ομάδας, ενισχύοντας τα τμήματα υποδομής (ποιος γονιός δεν θα θελήσει να πάει το παιδί του στην ομάδα του Πειραιά, όταν ξέρει ότι η πρώτη ομάδα είναι ανοιχτή για τους αθλητές από τις ομάδες νέων;), αλλά και πουλώντας στην πορεία παίκτες (βλέπε Τσιμίκας).

Την ίδια στιγμή, που ο κόσμος του Ολυμπιακού υποδέχεται με ενθουσιασμό τους νέους ποδοσφαιριστές του συλλόγου, εκείνους που διαδραματίζουν ρόλο, ακολουθεί αντίθετη πορεία, όσον αφορά στο μπασκετικό τμήμα. Λες κι ο Λούντζης βρέθηκε τυχαία έξω από το ΣΕΦ. Γιατί, μπορεί να μην είναι γέννημα θρέμμα, αλλά είναι ένας πολλά υποσχόμενος νεαρός.

Ελάχιστοι γνωρίζουν τον Ζέιντ Μουόσα, ο οποίος από δύο εμπόλεμες χώρες (Ιράκ και Συρία), βρέθηκε μέσω Κύπρου στον Πανιώνιο κι από εκεί στο λιμάνι. Οι ειδικοί μιλούν με κολακευτικά λόγια για το ταλέντο του, όπως συμβαίνει και με τον Νικολαΐδη (είναι πιο μπροστά), ή τον Τσάμη. Ακόμα κι ο Χρηστίδης, μπορεί να είναι ο έκτος ψηλός, αλλά όχι, ο δρόμος του μπασκετικού Ολυμπιακού πρέπει να περνά μέσα από 15 μεταγραφές τον χρόνο.

Είναι δύο διαφορετικές ομάδες, αλλά με έναν τρόπο έκφρασης. Η αξιοποίηση των ακαδημιών, η ανάδειξη παικτών, είναι μονόδρομος, από τη στιγμή που η ελληνική αγορά είναι μικρή και δεν μπορεί να αντέξει μπάτζετ (μιλάμε για το μπάσκετ) 30 και 40 εκατομμυρίων. Το ότι ο Τζολάκης κι ο Σουρλής ήταν θετικότατοι είναι… τυχαίο γεγονός. Θα μπορούσαν να είναι και… μοιραίοι, αλλά το ζήτημα δεν είναι αυτό.

Από τη στιγμή που συμπεριλαμβάνονται στο ρόστερ είναι δεδομένο ότι διαθέτουν το ταλέντο. Θα έρθουν κι οι κακές μέρες, εκείνες που θα κλειστούν στον εαυτό τους και δεν θα θέλουν να δουν άνθρωπο. Θα έρθουν και χαμένες ευκαιρίες, κι ευθύνη στο γκολ και χαμένα σουτ, που κρίνουν τον αγώνα. Έτσι μεγάλωσαν όλοι.

Η διοίκηση (μιλώντας για το μπάσκετ) οφείλει να στηρίξει την αναπτυξιακή ομάδα, που ήταν ένα πείραμα (εκών άκων), το οποίο πέτυχε. Ο προπονητής οφείλει να εμπιστευτεί. Κι ο κόσμος οφείλει να έχει υπομονή και να προστατεύσει τα παιδιά, που αύριο θα είναι το μέλλον του ελληνικού μπάσκετ.

Αντί επιλόγου: Προδήλως πιστεύω το ίδιο για τον Μαντζούκα κι όλα τα νέα ταλέντα, που δείχνουν ότι έχουν τις προοπτικές, αλλά αντί για λεωφόρο βλέπουν ότι ο δρόμος είναι κλειστός.