Πήγαμε στη Βαρυμπόμπη, για να προσφέρουμε, παρέα με τα Solearc και Orama Optics, την αγάπη μας και μια συμβολική προσφορά στους πυροσβέστες. Γράφει ο Γιώργος Κογκαλίδης

Είχαμε κάνει το πρώτο οδοιπορικό στη Βαρυμπόμπη κι είναι αλήθεια πως δεν θέλαμε να βρεθούμε ξανά στο ίδιο σημείο. Το συναίσθημα της θλίψης, η παγωμάρα, μάς έκαναν να θέλουμε να φύγουμε, αλλά είχαμε υποχρέωση να επιστρέψουμε. Υποχρέωση λιγότερο απέναντι στους πυροσβέστες και περισσότερο απέναντι στον εαυτό μας, καθώς νιώθαμε ανήμποροί να βοηθήσουμε. Ευτυχώς, έχουμε καλούς φίλους. Κι είναι καλοί, αφενός γιατί μπαίνουν στον κόπο μας, αφετέρου γιατί μπορούν να προσφέρουν λύσεις.

Ο Δήμος Κατσιάβας και οι εταιρίες Solearc Optics και Orama Optics, σε συνεργασία με τον Over FM πρόσφεραν 100 σπρέι για την ανακούφιση των ματιών των πυροσβεστών, καθώς και των εθελοντών πυροσβεστών, προκειμένου να κάνουν λίγο πιο εύκολη τη ζωή των ανθρώπων, που επιχειρούν στη Βαρυμπόμπη.

Ξεκινήσαμε στη μία το μεσημέρι, περάσαμε το μπλόκο με τους αστυνομικούς να μας καθοδηγούν με ευγένεια, περάσαμε τα πρώτα καμένα, που έκαναν και πάλι το στομάχι μας να δεθεί κόμπος. Η πλατεία στη Βαρυμπόμπη ήταν ο πρώτος μας προορισμός, αλλά στη συνέχεια διαπιστώσαμε πως έπρεπε να πάμε λίγο πιο μακριά, στο Τατόι, εκεί όπου βρίσκονταν το επιχειρισιακό κέντρο της πυροσβεστικής.

Στην πλατεία μιλήσαμε με πυροσβέστες… «Συγνώμη, που δεν μπορούμε να σηκωθούμε, αλλά είμαστε κατάκοποι» μας είπαν και μας έκαναν να νιώσουμε άσχημα. Εμείς έπρεπε να τους ζητήσουμε συγνώμη, γιατί δεν είχαμε κάτι καλύτερο να τους προσφέρουμε, γιατί κάποιοι από εμάς τους υποχρέωσαν να περάσουν ατέλειωτες ώρες άυπνοι, να παλεύουν με τις φλόγες.

Χρειάστηκε να περιμένουμε λίγο στο check point, να δοθεί το «πράσινο φως» από το κέντρο επιχείρισης της αστυνομίας, πήραμε τον δρόμο για τα ανάκτορα και διαπιστώσαμε πως το καμένο τοπίο ήταν εξόχως επικίνδυνο. Δύο αυτοκίνητα μπροστά από μας, ένα δέντρο που μισόκαιγε έπεσε στη μέση του δρόμου. Αν είχε συμβεί 15 δευτερόλεπτα αργότερα ίσως να έπεφτε πάνω μας, αλλά δεν βαριέσαι. Το ζήτημα ήταν πώς θα περνούσαμε, αφού ο δρόμος αποκλείστηκε…

Στο πρώτο από τα τρία αυτοκίνητα που σταμάτησαν υπήρχαν εθελοντές δασοπυροσβέστες, που είχαν μαζί τους πυροσβεστήρα. Πρώτα έσβησαν τη φωτιά και μετά όλοι μαζί τραβήξαμε το δέντρο, για να ανοίξει ο δρόμος. Πλέον δεν μας σταματούσε τίποτα, αφήσαμε τη Βαρυμπόμπη και πήραμε τον δρόμο για το Τατόι.

Συναντήσαμε τους πυροσβέστες, τον επικεφαλής. Ήταν κι η Υπουργός Πολιτισμού, η κ. Μενδώνη εκεί. Κουβεντιάσαμε λίγο, ο Δήμος Κατσιάβας έκανε μια σύντομη επίδειξη των προϊόντων που προσφέραμε, τους ευχαριστήσαμε για την προσπάθεια, πήραμε τον δρόμο της επιστροφής, λίγο πιο χαρούμενοι, γνωρίζοντας ότι κάναμε κι εμείς κάτι. Μικρό, ασήμαντο, αλλά νιώσαμε ότι ήταν κάτι… Κάναμε το χρέος μας, αντιμετωπίζοντας με δέος από τη μια τη μανία της φύσης, συνδυασμένη με την ανοησία του ανθρώπου κι από την άλλη τους πυροσβέστες. Γίγαντες μπροστά μας, νάνοι εμείς. Να είναι καλά…