Αυτό που πήγε να κάνει η ΑΕΚ στο ματς με τον Παναθηναϊκό, μόνο αυτοκτονία μπορείς να το πεις. Γράφει ο Κώστας Τσίλης.

Πριν από την σέντρα του ντέρμπι με τον ΠΑΟ, θα μπορούσε να σκεφτώ χίλιους τρόπους που θα μπορούσε η ΑΕΚ να τα κάνει μαντάρα. Από το γεγονός πως παρά τις δυο συνεχόμενες νίκες, λύσεις στα προβλήματα και στις παθογένειες που κουβαλάει από την αρχή της σεζόν δεν έχει βρει. Μέχρι πως όταν βρίσκεται μπροστά σε ευκαιρίες να καθαρίσει βαθμολογικά μπουγάδες στόχων, πάντα κάτι συμβαίνει και τα κάνει μούσκεμα. Μέχρι ακόμα και την αναμενόμενη αντίδραση του Παναθηναϊκού, σ’ ένα ματς που θα έπαιζε την ευρωπαϊκή προοπτική του.

Όμως οφείλω να ομολογήσω, πως αυτό τον τρόπο να στραβώσει το παιχνίδι για την ΑΕΚ, δεν τον είχα στο μυαλό μου. Δεν μπορούσε να φανταστώ ούτε πόσο αντιποδοσφαιρικά θα προσέγγιζε ο Παναθηναϊκός ένα τέτοιο ματς, παρότι δεν είναι η πρώτη φορά που το κάνει φέτος. Ούτε, κυρίως, πόσο έντονες αυτοκτονικές τάσεις θα έβγαζε η ΑΕΚ. Διότι αυτό που πήγε να κάνει η ΑΕΚ, μόνο αυτοκτονία μπορείς να το πεις.

Σ’ ένα ολόκληρο ημίχρονο, έκανε 11 τελικές χωρίς να δεχθεί καμία. Είχε 73% κατοχή της μπάλας. Ο Γαλανόπουλος που είναι χαφ (και πάλι ήταν σούπερ), είχε περισσότερες τελικές απ’ ολόκληρο τον Παναθηναϊκό, σ’ ολόκληρο το ματς. Ο Τσιγκρίνσκι και ο Σβάρνας έπαιζαν πιο μπροστά από την μεσαία γραμμή ως χαφ και πολλές φορές ως επιθετικοί μέσα στην αντίπαλη περιοχή. Ενώ ο Τσιντώτας ήταν μόνιμα… μπακότερμα. Και αυτό το ματς, η ΑΕΚ χρειάστηκε να φτάσει μέχρι το 92’, για να καταφέρει να σώσει έστω την ισοπαλία.

Βεβαίως, για να ξέρουμε και τι λέμε, όλο αυτό δεν συνέβη απλώς διότι καθ’ όλη την διάρκεια του δεύτερου ημιχρόνου, ότι και αν έκαναν οι παίκτες της ΑΕΚ στην επίθεση, πάντα βρισκόταν ένα πόδι, μια ωμοπλάτη, ένα αφτί, ένα… κάτι, για να σταματήσει την πορεία της μπάλας προς τα δίχτυα. Οφείλεται εν πολλοίς και στο γεγονός, πως η ΑΕΚ δέχθηκε ένα γκολ, μόλις σε δυο τελικές του αντιπάλου. Δεν χρειάζεται ιδιαίτερη ανάλυση, για να καταλάβει κανείς πόσο προκαλεί μια ομάδα τους νόμους του ποδοσφαίρου, όταν σταθερά θα δεχθεί γκολ στην πρώτη ή μετά βίας στην δεύτερη ευκαιρία του αντιπάλου.

Φυσικά το πόσο μεγάλα ζητήματα έχει και στην άμυνα της και στο τέρμα της, ούτε τώρα θα το μάθουμε, ούτε τώρα πρόκειται να λυθούν, αφού δεν λύθηκαν όλη την χρονιά. Το έχω ξαναγράψει. Εδώ που φτάσαμε, έστω και αν είναι ότι αντιποδοσφαιρικότερο, η ΑΕΚ θα πρέπει να ζήσει μ’ αυτά στα ματς που απομένουν. Όπως και θα πρέπει να ζήσει και με το γεγονός πως τακτικά είναι αδούλευτη και ως εκ τούτου δυσκολεύεται να βρει σωστές λύσεις με την μπάλα στα πόδια. Εξ ου και στο μεγαλύτερο κομμάτι του δευτέρου ημιχρόνου, που έπαιζε τον Παναθηναϊκό στο μισό γήπεδο, δυσκολευόταν πολύ να βγάλει πραγματικές ευκαιρίες. Και σ’ αυτό της έλειψε πολύ ο Τάνκοβιτς

Παρόλα αυτά, έχει την σημασία του το γεγονός πως, μέσα από τα αγωνιστικά της ζόρια αλλά και από τα προβλήματα με τραυματισμούς που τις προκύπτουν συνεχώς (για παράδειγμα στο ντέρμπι έχασε νωρίς – νωρίς τον Ολιβέιρα), η ΑΕΚ την μάχη δεν την εγκατέλειψε σε κανένα σημείο. Το ματς το κυνήγησε, το γκολ το κυνήγησε. Ειδικά ο Λιβάι το είχε πάρει το πράγμα πολύ προσωπικά στο δεύτερο ημίχρονο, παρότι είναι φανερό πως είναι φορτωμένος με κούραση από τα συνεχόμενα 90άλεπτα. Όμως έδειχνε ο Γκαρσία πως ήταν διατεθειμένος να κοπανάει την άμυνα του ΠΑΟ μέχρι το… πρωί. Μέχρι να βρει το γκολ. Ένα γκολ που βρήκε ο Λιβάι μετά από περίπου 1,5 μήνα. Δηλαδή μετά από εκείνο το ντέρμπι πάλι με τον ΠΑΟ, στην Λεωφόρο.

Επίσης έχει σημασία για την ΑΕΚ, πως όταν τελικά βρήκε επιτέλους το γκολ της ισοφάρισης στο 92’, αντί να «καθίσει» πάνω στην βολική ισοπαλία, έτρεξε και ρίσκαρε, για να βρει ακόμα και γκολ νίκης. Είναι ενθαρρυντικό αυτό το σημάδι, για μια ομάδα που μας έχει συνηθίσει εδώ και πολύ καιρό, να μην βγάζει καθόλου σωστή νοοτροπία στα ντέρμπι. Και αυτό είναι δείγμα νοοτροπίας που αρμόζει στην ΑΕΚ. Βεβαίως το γκολ της ανατροπής δεν ήρθε. Αλλά τουλάχιστον η ΑΕΚ απέφυγε μια ήττα που, ασχέτως αν ποδοσφαιρικά δεν την άξιζε, θα την έβαζε ξανά σε εσωστρέφεια αλλά και σε βαθμολογικούς μπελάδες. Επίσης δεδομένα όλοι στην ομάδα κατάλαβαν, πως θα χρειαστεί να ρίξουν ακόμα μπόλικο ιδρώτα και αίμα, για να καταφέρουν στο τέλος να εξασφαλίσουν αυτό το περιβόητο ευρωπαϊκό εισιτήριο.

Και κάτι τελευταίο. Η ΑΕΚ το παιχνίδι με τον Παναθηναϊκό δεν κατάφερε να το κερδίσει. Αλλά μια τεράστια νίκη, την πέτυχε. Είναι η πρώτη και θαρρώ η μοναδική ομάδα στην ελληνική ποδοσφαιρική επικράτεια, που με τα μπλουζάκια που φόρεσαν οι ποδοσφαιριστές της πριν από το ματς, είπε κάτι και πήρε μια ξεκάθαρη και κρυστάλλινη θέση, για όσα συμβαίνουν τις τελευταίες μέρες στο άθλημα και γι αυτό το πιο σύντομο καπιταλιστικό ανέκδοτο που λεγόταν Ευρωπαϊκή Σουπερ Λιγκα.