O Mαθιός Σταματάκης είναι πολλά περισσότερα από ένας ρόλος. Είναι ο άνθρωπος που σκότωσε τους δαίμονές του με οποιοδήποτε κόστος.

Τα ελληνικά σήριαλ δεν είναι παραγωγές τις οποίες αγαπώ ιδιαίτερα. Σαφέστατα και υπήρχαν οι λαμπρές εξαιρέσεις που όμως δεν έχει ιδιαίτερη σημασία να αναφέρω εδώ. Είχα πάντως πολύ καιρό να παρακολουθήσω μια σειρά -θα τολμήσω να παραδεχθώ- φανατικά. Η υπόθεσή της, αν και πάρα πολύ μακρυά από την δική μου πολύ urban και avant garde προσωπικότητα, παραδέχομαι ότι αποτελεί ακόμα καθημερινή πραγματικότητα στην επαρχιακή – και όχι μόνο – Κρήτη. Το σενάριο είναι ικανοποιητικό και οι ερμηνείες κατά βάση καλές, με κάποιους από τους ηθοποιούς να κόβουν το νήμα πρώτοι σε σχέση με τους υπόλοιπους. Η σκηνοθεσία κάνει ότι μπορεί για να προσαρμόσει τους χρόνους στην τηλεοπτική πραγματικότητα και η φωτογραφία, τα κοστούμια και η μουσική επίσης.

Έχοντας όμως παρακολουθήσει πλέον αρκετά επεισόδια του Σασμού, συνειδητοποιώ πως ο πιο ενδιαφέρον χαρακτήρας της σειράς είναι οπωσδήποτε ο “Μαθιός” τον οποίο ενσαρκώνει -ευτυχώς- ο Δημήτρης Λάλος. Πρόκειται για έναν άνδρα ο οποίος ισορροπεί ανάμεσα στις καταβολές και τα συναισθήματά του, στα θέλω και στα πρέπει της κοινωνίας στην οποία μεγάλωσε και αποτελεί αναπόσπαστο κομμάτι της και στις πράξεις που ορίζει η προσωπική ηθική με το νόμο. Ως χαρακτήρας κλειδί του σήριαλ, η πρόκληση για την ενσάρκωση είναι μεγάλη. Αν ο ηθοποιός που υποδύεται τον “Μαθιό” δεν είχε τα skills του Δημήτρη Λάλου δεν είμαι πολύ σίγουρη ότι ολόκληρη η σειρά θα άξιζε όσο αξίζει τώρα.

Το ακόμη πιο εντυπωσιακό για τον Δημήτρη Λάλο είναι ότι δεν πρόκειται για απόφοιτο δραματικής σχολής, αλλά για έναν ηθοποιό που διδάχθηκε υποκριτική δίπλα στην Ελένη Σκότη. Η Ελένη Σκότη έκανε εκπληκτική δουλειά που καλλιέργησε τόσο ιδανικά το ταλέντο του. Η σχέση του με την τηλεόραση δεν είναι πολύ στενή, αντιθέτως εργάζεται ως σκηνοθέτης και ηθοποιός στο θέατρο και στον κινηματογράφο. Δήλωσε πως αντιμετωπίζει την υποκριτική σαν τον πρωταθλητισμό και οπωσδήποτε έχει αποκτήσει σημαντικά μετάλια, όπως ότι το 2012 τιμήθηκε με το βραβείο “Δημήτρης Χορν” για την ερμηνεία του στο θέατρο. Προσωπικά πάντοτε, όταν διαβάζω το όνομα Δημήτρης Χορν, σκέφτομαι ότι ήταν ο άνθρωπος που στέρησε από την Αλίκη Βουγιουκλάκη το άριστα στο Εθνικό Θέατρο και θεωρώ πως οποιοσδήποτε συνδέεται με εκείνον αξίζει πάρα πολλά.

Ο βίγκαν Δημήτρης Λάλος από όσα έχουμε μάθει για τη ζωή του απέχει αρκετά ενώ ταυτόχρονα είναι και εξαιρετικά κοντά στον τηλεοπτικό χαρακτήρα του Μαθιού. Ο Μαθιός οπωσδήποτε δεν είναι χορτοφάγος, ούτε αγαπάει το χάος της Αθήνας, όμως αγαπάει την κρητική λύρα όπως και ο ηθοποιός ο οποίος έχει πει ότι σκηνοθέτησε την ταινία “Καλαζάρ” σε περίοδο που δεν έτρωγε κρέας, καθώς ο αδερφός της γυναίκας του, ο λυράρης και οργανοποιός Γιώργος Μαυρίδης είχε φτιάξει μια λύρα στη νηστεία του και η λύρα αυτή έχει καλύτερο ήχο από τις υπόλοιπες. Ο Λάλος πιστεύει πως το να μην τρωει κάποιος κρέας είναι μια ευγενική πράξη και γι αυτό την ακολουθεί. Κι αυτό μου αρέσει.

Έχει παίξει στην Επίδαυρο, είναι μέλος της ελληνικής Ακαδημίας κινηματογράφου και συνιδρυτής του Θεάτρου Επί Κολωνώ στην Αθήνα. Η υποκριτική ικανότητα του Δημήτρη Λάλου ξεπερνά την υποκριτική αλλά και την ικανότητα. Δεν καταλαβαίνει κανείς ότι υποδύεται ένα ρόλο, πιστεύει ότι βλέπει στ αλήθεια το Μαθιό. Αν αυτό δεν είναι καλός ηθοποιός, τότε τί είναι; Ο ίδιος είχε πει ότι αισθάνεται μεγάλη ευθύνη απέναντι στο κοινό που θα τον δει. Εγώ έχω να πω ότι η ευθύνη πλέον είναι του κοινού, που πάει να τον παρακολουθήσει. Γιατί το να βλέπεις έναν τέτοιο καλλιτέχνη να παίζει, μετατοπίζει την ευθύνη σε εσένα να συλλάβεις τι σου προσφέρει. Δικό μου χρέος, ήταν να γράψω αυτό το κείμενο. Ήταν ότι λιγότερο μπορούσα να κάνω για να αναλάβω την ατομική μου ευθύνη.

Έλενα Φάκου