Η ΑΕΚ κατάφερε να δημιουργήσει συνθήκες match point (που θα έλεγαν και οι φίλοι Τσιτσιπά) για την μάχη της Ευρώπης, στο ντέρμπι με τον ΠΑΟ. Γράφει ο Κώστας Τσίλης

Όσοι γνωρίζουν καλά τις εγγραφές που έχει το dna της ΑΕΚ, καταλάβαιναν πως μετά από το αποτέλεσμα νωρίς το μεσημέρι στην Λεωφόρο, αυτό που «μύριζε» έντονα στο ΟΑΚΑ για το ματς με τον Αστέρα, ήταν μεγαλοπρεπής γκέλα. Η ΑΕΚ είναι γενικώς ομάδα που όταν της παρουσιάζονται ευκαιρίες, έχει μια έμφυτη ροπή στο να τις κλωτσάει με δύναμη και όχι να τις αρπάζει. Αν ξεκινήσω να αραδιάζω παραδείγματα, θα τελειώσω το Πάσχα.

Επίσης, ειδικώς η φετινή ΑΕΚ, είναι μια ομάδα που έχει από την αρχή της σεζόν το χούι, μόλις κάνει ένα βήμα προς τα εμπρός, να ακολουθούν στο καπάκι δυο προς τα πίσω. Άλλωστε κάπως έτσι, μ’ αυτό το χούι, στράβωσε το πράγμα και στο πρωτάθλημα αλλά ακόμα και στην Ευρώπη.

Σε πείσμα λοιπόν και σε κόντρα και του dna της γενικώς και των φετινών της συνηθειών ειδικώς, η ΑΕΚ στο ματς με τον Αστέρα Τρίπολης έκανε ακριβώς όλα όσα έπρεπε να κάνει. Κέρδισε το παιχνίδι και αφενός πάτησε πάνω στη νίκη που έκανε την προηγούμενη εβδομάδα στο Κλεάνθης Βικελίδης και αφετέρου εκμεταλλεύτηκε την ήττα του ΠΑΟ από τον Άρη στην Λεωφόρο.

Όλο αυτό πρακτικά σημαίνει, πως ακριβώς δυο εβδομάδες μετά από εκείνο το τεράστιο στραπάτσο στο ντέρμπι με τον ΟΣΦΠ, η ΑΕΚ όχι απλώς έχει βρεθεί σε θέση ισχύος στην μάχη για ένα ευρωπαϊκό εισιτήριο. Αλλά έχει δημιουργήσει όλες εκείνες τις προϋποθέσεις, ώστε να έχει την δυνατότητα στο ντέρμπι της Τετάρτης, πάλι στο Ολυμπιακό Στάδιο, απέναντι στον ΠΑΟ, να «καθαρίσει» οριστικά την μπουγάδα της Ευρώπης. Διότι όσο προβληματική, αγωνιστικά κυκλοθυμική και επιρρεπής στα λάθη και αν είναι η φετινή ΑΕΚ, αν την Τετάρτη στείλει την διαφορά από τους πράσινους στους οκτώ βαθμούς, δύσκολα θα της ξεφύγει μετά το πράγμα.

Επομένως επί της ουσίας η ΑΕΚ, ξεκινώντας από το διπλό που έκανε την περασμένη Κυριακή στο Χαριλάου και κερδίζοντας τώρα και τον Αστέρα, κατάφερε να δημιουργήσει συνθήκες match point (που θα έλεγαν και οι φίλοι Τσιτσιπά) για την μάχη της Ευρώπης, στο ντέρμπι με τον ΠΑΟ. Και το κατάφερε πάνω που έδειχνε τσακισμένη και αγωνιστικά αλλά κυρίως ψυχολογικά, μετά από το ντέρμπι με τον ΟΣΦΠ και τον ημιτελικό με τον ΠΑΟΚ. Κάτι που ήθελε κουράγια για να το κάνει. Κυρίως, το σημειώνω και το υπογραμμίζω, από τους ποδοσφαιριστές. Διότι ήταν κυρίως δική τους ευθύνη και να βγάλουν εγωισμό μέσα στο γήπεδο αλλά και να βρουν μια κοινή συνισταμένη για να μην χαθεί ολότελα η σεζόν, μ’ έναν προπονητή με τον οποίο δεδομένα είχε δημιουργηθεί απόσταση.

Προφανώς και το ματς με τον Αστέρα δεν ήταν ούτε ντέρμπι, ούτε καν είχε τον βαθμό δυσκολίας του παιχνιδιού με τον Άρη στο Βικελίδης. Όμως μην ξεχνάτε πως στην κανονική περίοδο, η ΑΕΚ είχε βρεθεί να χάνει 2-0 στο αντίστοιχο παιχνίδι στο ίδιο γήπεδο και το έσωσε μέχρι 2-2 και όχι κάτι περισσότερο. Ενώ ο Αστέρας ήδη έχει κόψει βαθμούς από τον ΠΑΟ και από τον ΠΑΟΚ. Ήταν ένα ματς με ιδιαιτερότητες και δυσκολίες, το οποίο η ΑΕΚ το πήγε πολύ καλά. Το διάβασε καλά, το (δια)χειρίστηκε καλά. Ακόμα και η έμπνευση του Χιμένεθ να ξεκινήσει το παιχνίδι με τον Ολιβέιρα ως εξτρέμ, βοήθησε και δεν χάλασε την εικόνα της ομάδας. Έστω και ορθολογικό παιχνίδι, δεν μπορούσε να κάνει έτσι.

Η ΑΕΚ ούτε πολλές φάσεις στην άμυνα έφαγε (άλλωστε το κεντρικό αμυντικό της δίδυμο ήταν από τους καλύτερους του γηπέδου), αλλά και αρκετές φάσεις έβγαλε στην επίθεση. Στα μάτια τα δικά μου, με βάση την εικόνα και των δυο ομάδων, η ΑΕΚ ούτε άξιζε να πάει με ισοπαλία στο ημίχρονο στα αποδυτήρια, ούτε πολύ περισσότερο άξιζε να τραβήξει τόσο άγχος για να φτάσει να πετύχει νικητήριο γκολ στο τελευταίο δεκάλεπτο του ματς. Από την άλλη μεριά, αν δεν είχε και το ψυχοβγάλσιμό (sic) της αυτή η νίκη, τότε θα μιλάγαμε πλέον για φουλ κόντρα στο dna της ΑΕΚ.

Η ουσία είναι πως η ΑΕΚ μέσα σε μια δύσκολη συγκυρία και σ’ ένα κομβικό ματς, είχε καλή εικόνα. Και εκτός από τον Γαλανόπουλου που σκόραρε και ήταν σούπερ για δεύτερο συνεχόμενο παιχνίδι από την επιστροφή του στην ενδεκάδα, πήρε και πράγματα από παίκτες που μέχρι τώρα δεν ήταν από απόντες εως και αρνητικοί. Δυο ασίστ έδωσε ο Μάνταλος και γκολ κομβικό πέτυχε ο Λόπες.

Η ακόμα μεγαλύτερη ουσία, είναι πως η ΑΕΚ πήρε μια νίκη που χρειαζόταν και έχει μπροστά της χρυσή ευκαιρία να βάλει στο τσεπάκι της, το ευρωπαϊκό εισιτήριο. Εννοείται πως ούτε μετά απ’ αυτή τη νίκη επί του Αστέρα, όπως επίσης και ούτε μετά το διπλό στο Χαριλάου, λύθηκαν ως δια μαγείας τα προβλήματα της ΑΕΚ. Ούτε μεταμορφώθηκε ξαφνικά κανείς μέσα στην ομάδα. Ούτε καν αποκλείεται το ενδεχόμενο να τα κάνει μαντάρα στα επόμενα ματς και να πάλι να βρεθεί στριμωγμένη.

Εδώ όμως που έχει φτάσει το πράγμα και μετά απ’ όλα όσα έχει περάσει φέτος η ΑΕΚ, έχει σημασία πως της δίνεται η ευκαιρία ακόμα και μέσα από μια νίκη την Τετάρτη στο ντέρμπι, να καθαρίσει την υπόθεση Ευρώπη. Και για να εξηγούμαστε και να μην παρεξηγούμαστε. Προφανώς και το να βγει στην Ευρώπη, είναι το μίνιμουμ (του μίνιμουμ) των στόχων που μπορεί να πετύχει η ΑΕΚ και δεν είναι για πανηγυρισμούς με κανονιοβολισμούς. Ωστόσο είναι τόσο μεγάλη η καταστροφή του να μείνει εκτός Ευρώπης και είναι αλήθεια πως έδειχνε να έχει βρεθεί τόσο κοντά, που δικαίως θα χαμογελάει (έστω με ανακούφιση) αν τελικά το γυρίσει το πράγμα. Που αυτή την στιγμή, δείχνει πως μπορεί να το καταφέρει. Έστω και αν στο ντέρμπι της Τετάρτης, η ΑΕΚ θα πρέπει για χίλιους λόγους, να είναι καλύτερα ακόμα και απ’ ότι ήταν με Αστέρα και Άρη, για να πάρει το ματς.

Και κάτι τελευταίο για την αλλαγή του Καρίμ που έγινε νωρίς και έφερε ένταση. Ο ποδοσφαιρικός ορθολογισμός λέει πως είτε με 4-3-3, όπως στο Χαριλάου, είτε με 4-2-3-1 όπως με τον Αστέρα, θα πρέπει να παίζει ένα φορ στην κορυφή και δυο εξτρέμ στα άκρα. Είτε ο Καρίμ, είτε ο Ολιβέιρα, θα πρέπει να ζήσουν με τον ανταγωνισμό πως θα ξεκινά βασικός ο ένας εκ των δυο. Αυτό που έκανε ο Χιμένεθ στο ξεκίνημα του ματς με τον Αστέρα, με τον Πορτογάλο ως εξτρέμ, δεν είναι ποδοσφαιρικά ορθολογικό. Αγωνιστικά δεν βγήκε τόσο άσχημα. Αλλά με το παιχνίδι στην ισοπαλία και θέλοντας ο Χιμένεθ βιαστικά στο δεύτερο ημίχρονο να επιστρέψει σ’ ένα ορθολογικό σχήμα, υποχρεώθηκε να αδικήσει τον Καρίμ. Τουλάχιστον τα (ξανα) βρήκαν στο τέλος. Έτσι κι αλλιώς, οι σχέσεις που έχουν διαμορφωθεί μέσα στα αποδυτήρια της ΑΕΚ, θα έχουν μια ισορροπία τρόμου μέχρι και το τελευταίο λεπτό, του τελευταίου ματς.