Ο Παντελίδης τυφλώθηκε από το φως της επιτυχίας του και με τα «φτερά» της νιότης του προσπάθησε να φτάσει στον ήλιο. Γράφει ο Γιώργος Τσάμπρας

Γράφει ο Γιώργος Τσάμπρας

Όταν «φεύγει» ένα παλικάρι, κάποια μάνα χάνει το γιόκα της. Όταν χάνεται ένα είδωλο, κάποιοι χάνουν το όνειρό τους!

Ο Παντελής ήταν ένα λαικό παιδί που ενσάρκωνε το όνειρο χιλιάδων συνομηλίκων του . Ήταν ένα είδωλο που εμφανιζόταν στον καθρέφτη τους, σαν μια παραίσθηση της επιθυμητής εικόνας τους. Σαν αυτόν ήθελαν να γίνουν και αυτόν έβλεπαν μπροστά τους!

Ο χώρος της μουσικής είναι πρόσφορος για τη δημιουργία πρόσκαιρων ινδαλμάτων, που χάνονται το ίδιο ξαφνικά, όταν εκλείπουν οι λόγοι για τους οποίους απέκτησαν τη δημοσιότητα.

Υπάρχουν όμως και τραγικές περιπτώσεις, όπως αυτή του Παντελίδη, που το είδωλο περνάει σε άλλη διάσταση, στο χώρο του διαδικτύου, στο χώρο της εικονικής πραγματικότητας, όπου δημιουργούνται παραισθήσεις και ψευδαισθήσεις.

Με κάθε τραγούδι του, ο Παντελίδης, επηρέαζε ακόμη και τη συμπεριφορά των θαυμαστών του , ενώ με την ατελείωτη έκθεσή του στο κοινό, δοκίμαζε τους αρμούς του μυαλού και του κορμιού του.

Η λατρεία του κόσμου «τρέλαινε» το παλικάρι από τη Νέα Ιωνία, που ήθελε να μοιάσει στο «γείτονά του» Στέλιο Καζαντζίδη, αλλά δεν έψαξε ποτέ να μάθει γιατί ο Στέλιος εγκατέλειψε νωρίς τα νυχτερινά κέντρα.

Ζώντας σε έναν κόσμο γεμάτο προκλήσεις, οι επιθυμίες του «άνθιζαν» σαν τα λουλούδια που γέμιζαν τις πίστες όπου εμφανιζόταν. Ο μέντοράς του, Βασίλης Καρράς, του είχε πει να τα ζει όλα, αλλά με μέτρο. Εκείνος όμως ήθελε τα πάντα, για πάντα.

Το μοιραίο πρωινό, δοκίμασε και πάλι τα όριά του, ίσως προσπάθησε και να τα ξεπεράσει, σε μια λεωφόρο που «ζει» με το «αίμα» των οδηγών που κυλάει στις «φλέβες» της.

Στα παλιά χρόνια, θεωρείτο ύβρις η σκέψη και μόνο να θέλεις να φτάσεις τους θεούς.

Ο Παντελίδης τυφλώθηκε από το φως της επιτυχίας του και με τα «φτερά» της νιότης του προσπάθησε να φτάσει στον ήλιο. Τον πρόλαβε όμως, λίγο πριν ξημερώσει, η νύχτα και τον τύλιξε στα σκοτάδια της.