Με αφορμή την Διεθνή Ημέρα Φιλανθρωπίας , ο Σωτήρης Γεωργίου εμβαθύνει στο νόημα και φιλοσοφεί το όλο ζήτημα σε μια εποχή που όλο και περισσότερος κόσμος έχει την ανάγκη για διάφορους λόγους

Διεθνής Ημέρα Φιλανθρωπίας η 5η Σεπτεμβρίου και πολλές οι σκέψεις μου,διάσπαρτες, που δεν θα μπορούσα να ξεχάσω όμως. Όσο και αν δεν μπορώ να εκφραστώ όπως ακριβώς θέλω γιατί θα παρεξηγηθώ από πολλούς. Για την ιστορία η Διεθνής Ημέρα Φιλανθρωπίας ιορτάζεται κάθε χρόνο στις 5 Σεπτεμβρίου, ημέρα αποδημίας της Μητέρας Τερέζας, που υπήρξε μία εμβληματική προσωπικότητα της διεθνούς φιλανθρωπίας. Μάλιστα όπως διαβάζουμε ο πρωταρχικός σκοπός της Διεθνούς Ημέρας Φιλανθρωπίας είναι να καλλιεργήσει τη συναίσθηση και να εξασφαλίσει ένα κοινό βήμα για δραστηριότητες συνδεόμενες με τη φιλανθρωπία, σε τοπικό, εθνικό, περιφερειακό και διεθνές επίπεδο.

Η Ελλάδα έχει έντονο το αίσθημα ακόμα

Η αλήθεια είναι ότι η χώρα μας έχει ακόμα έντονο το στοιχείο της φιλανθρωπίας στην ζωή της. Υπάρχει ελπίδα όπως λέω,καθώς και με τις καταστροφικές φωτιές στην Εύβοια είδαμε τόνους βοήθειας.Πραγματικής βοήθειας από επώνυμους και μη που έτρεξαν να προσφέρουν και να βοηθήσουν τους συνανθρώπους μας που βρέθηκαν ξαφνικά από την μια μέρα στην άλλη,χωρίς τίποτα στην κυριολεξία. Γενικά στην πατρίδα μας υπάρχει κόσμος που θα τρέξει να προσφέρει στην ανάγκη,όπως είδαμε επίσης και σε πολλές περιπτώσεις με παιδάκια που είχαν ανάγκη χρήματα για εγχείρηση στο εξωτερικό. Και το ζήτημα είναι πάντα στις φιλανθρωπικές δράσεις να φτάνει πάντα η βοήθεια εκεί που υπάρχει η ανάγκη, γιατί κατά καιρούς πολλά ακούγονται και φοβίζουν κακά τα ψέματα πολλούς να προβούν σε μια γενναία κατάθεση π.χ

Η φιλανθρωπία δεν είναι δημόσιες σχέσεις αλλά ενσυναίσθηση

Όπως λέμε και στον τίτλο του άρθρου,η φιλανθρωπία δεν είναι δημόσιες σχέσεις αλλά ενσυναίσθηση! Και το λέω αυτό δεικτικά για να θίξω κακώς κείμενα και καταστάσεις. Κακά τα ψέματα επίσης η φιλανθρωπία έχει γίνει στην σημερινή μας εποχή ένα μέσο να …ξεπλένεις αμαρτίες. Γνωρίζω πολλούς που κάνουν τα χίλια δύο και με τις φιλανθρωπίες τους ,μικρές ή μεγάλες ,εμφανίζονται άνθρωποι του Θεού. Δεν γίνεται όμως ρε φίλε να αμαρτάνεις στην προσωπική σου ζωή και μετά με μερικά χιλιάρικα να προσπαθείς να “αγοράσεις” την συμπάθεια του Θεού που λες ότι πιστεύεις και μπορεί και να πιστεύεις. Αυτό λέγεται βαθιά υποκρισία. Όπως δεν γίνεται να παρανομείς πχ και να καθαρίζεις δίνοντας ποσά για φιλανθρωπίες. Θα μου πεις και πάλι καλά που κάποιοι έστω και έτσι γυρνάνε πίσω στην κοινωνία κάτι,γιατί άλλοι….Μεγάλο θέμα και τούτο…

Πρέπει στην σημερινή εποχή να λέμε τι κάνουμε

Ένα αιώνιο ερώτημα που αφορά και την θρησκεία μας και την εκκλησία και ότι μαθαίνουμε, είναι αν πρέπει να δημοσιοποιούμε την φιλανθρωπική μας δράση. Οι εποχές αλλάζουν και πρέπει να προσαρμοζόμαστε. Θαρρώ λοιπόν ότι στην σημερινή εποχή πρέπει ,ειδικά οι διάσημοι και επώνυμοι,να λένε την δράση τους. Γιατί έτσι γίνονται από τον απλό πολίτη και οι απαραίτητες συγκρίσεις ,αλλά και επειδή έτσι δίνεται και το απαραίτητο κίνητρο στον επόμενο διάσημο να κάνει κάτι. Γιατί θα φοβάται κάπως την λαική κατακραυγή. Και θα μπει στην σκέψη να κάνει κάτι ακόμα και αν δεν ήθελε, έστω για τα μάτια του κόσμου. Κάτι είναι και αυτό.

Να πούμε και …καμιά αλήθεια;

Πολλές φορές βλέπουμε να διαφημίζονται φιλανθρωπίες του …χιλιάρικου από ανθρώπους που έχουν εκατομμύρια. Αυτό για μένα είναι βαθύτατη υποκρισία. Θα έπρεπε όποιος λέει ότι είναι φιλάνθρωπος ή εν τέλει προβαίνει σε κάποια φιλανθρωπική δράση, να το κάνει ανάλογα με το τι έχει. Δεν γίνεται κάποιος να βγάζει εκατοντάδες χιλιάδες ευρώ,δολλάρια κτλ κάθε χρόνο και να δίνει 5-10χιλ και διαφημίζεται ή να τον διαφημίζουν. Υπάρχουν πχ αθλητές όπως ο Λεμπρόν,ο Κάρι,ο Ρονάλντο και πολλοί ακόμα,που προσφέρουν εκατομμύρια κάθε χρόνο και έχουν φτιάξει και ανάλογα ιδρύματα.

Αυτοί ναι,να προβληθούν για να ακολουθήσουν και άλλοι. Αλλά στην Ελλάδα ειδικά και σε όλους τους χώρους έχουμε μάθει να προβάλλουμε άτομα που δίνουν τίποτα στην ουσία. Τα …τσιγάρα τους. Με την λογική αυτή ο εργαζόμενος των 800 ευρώ που θα δώσει 50 έπρεπε να …αγιοποιηθεί! Ο Χριστός μας έλεγε ότι αν έχεις δύο χιτώνες δώσε τον έναν .Όχι αν έχεις 1000 δώσε δύο! Ακόμα και άγιοι ή πνευματικοί κατά καιρούς έχουν αναφερθεί στο θέμα λέγοντας ότι η φιλανθρωπία ουσιαστικά θα πρέπει να είναι ανάλογη και του τι έχεις. Γενικά είναι ένα θέμα μεγάλο που ανοίγει περί δημοσιοποίησης ή αν ακόμα και ένα τάλαρο που λέγανε παλιά έχει την αξία του. Θα έλεγα την έχει ανάλογα με το αν το κάνουμε με τη καρδιά μας. Αλλά αν το κάνουμε με την καρδιά μας τι να κάνουμε τόσα πλούτη (σ.σ για όσους τα έχουν);

Μια μέρα μπορείς να βρεθείς και εσύ στην θέση αυτή

Η φιλανθρωπία δεν είναι δημόσιες σχέσεις αλλά ενσυναίσθηση είπαμε στην αρχή. Δεν είναι να κάνεις κάτι για να το κάνεις αλλά γιατί το νοιώθεις ,γιατί το θέλεις πραγματικά. Γυμνοί ήρθαμε ,γυμνοί θα απέλθομεν συνηθίζω να λέω. Και με την λογική αυτή απορώ γιατι οι πλούσιοι του κόσμου δεν χαίρονται με το να βοηθήσουν όσους έχουν ανάγκη. Και ειδικά αυτούς που βρέθηκαν στην έσχατη ανάγκη χωρίς να το αξίζουν. Εκατομμύρια κόσμος ειδικά στην εποχή των μνημονίων στην χώρα μας αλλά και αλλού(και με την πανδημία ακόμα περισσότερο),βρέθηκε σε δεινή θέση και χωρίς τα βασικά.

Εκατομμύρια παιδάκια πεθαίνουν από έλλειψη πέινας και νερού και επειδή δεν είναι πανδημία ή ο covid-19 να κτυπά την πόρτα μας,ελάχιστοι ενδιαφέρονται. Αλήθεια πολλοί από εσάς που έχετε μια απλά καλή ζωή έχετε σκεφτεί ότι όπως είναι τα πράματα σήμερα μια μέρα μπορεί να βρεθείτε στην θέση αυτού που δεν έχει τα βασικά; Θα θέλατε τότε μια βοήθεια, δώστε την σήμερα που μπορείτε λοιπόν για να έχετε το ηθικό πλεονέκτημα αν ποτέ….

Αλήθεια έχει σκεφτεί κανείς ότι αν οι ζάμπλουτοι του πλανήτη έδιναν το 1% της περιουσίας τους και των εσόδων τους κάθε χρόνο δεν θα είχαμε παιδάκια χωρίς τροφή και νερό; Αλήθεια σε ποιό κόσμο ζούμε τελικά; Αλλά αλήθεια πόσοι σήμερα έχουμε ενσυναίσθηση; Η λέξη και έννοια για όσους δεν την γνωρίζουν δηλώνει την επέκταση της αίσθησης του ατόμου πέρα από τον εαυτό του. Κοινώς μπαίνεις στην θέση του άλλου…

Περί φιλανθρωπίας

–Τίποτα άλλο δεν αποτελεί τόσο σπουδαίο γνώρισμα και χαρακτηριστικό για τον πιστό και εκείνον που αγαπάει το Χριστό, όσο το να φροντίζει για τον συνάνθρωπό του και να καταβάλλει κάθε προσπάθεια για την σωτηρία τους. (Ιερός Χρυσόστομος)

–Κάθε επιεικής και πράος εύκολα οδηγείται στη φιλανθρωπία, γιατί την φτώχεια των άλλων, την θεωρεί σαν δική του δυστυχία. (Ιερός Χρυσόστομος)

–Κανένας από τους Αγίους δεν επεδίωξε τα δικά του, αλλά καθένας φρόντιζε για το συμφέρον του πλησίον. Γι’ αυτό και έλαμψαν περισσότερο. (Ιερός Χρυσόστομος)

–Μήπως νομίζεις πως η φιλανθρωπία δεν είναι αναγκαία, αλλά προαιρετική; Μήπως νομίζεις πως δεν αποτελεί νόμο, αλλά συμβουλή και προτροπή; Πολύ θα το ‘θελα κι εγώ έτσι να είναι. Και έτσι το νόμιζα. Μα με φοβίζουν όσα λέει η Γραφή για εκείνους που, την ημέρα της Κρίσεως, ο Δίκαιος Κριτής βάζει στ’ αριστερά Του, σαν κατσίκια, και τους καταδικάζει (Ματθ. 25,31-46). Αυτοί δεν καταδικάζονται γιατί έκλεψαν ή λήστεψαν ή ασέλγησαν ή έκαναν οτιδήποτε άλλο απ’ όσα απαγορεύει ο Θεός, αλλά γιατί δεν έδειξαν φροντίδα για το Χριστό μέσω των δυστυχισμένων ανθρώπων. (Άγιος Γρηγόριος ο Θεολόγος)

–Καμμία αρετή δεν είναι τόσο ευάρεστη στο Θεό όσο η φιλανθρωπία. (Άγιος Ιωάννης της Κροστάνδης)

–Η φιλανθρωπία, η οποία επιζητεί την δημοσιότητα, παύει να είναι φιλανθρωπία. (Χίλλερ)

–Η φιλανθρωπία είναι η αρετή της καρδιάς, όχι των χεριών. (Άντισσον)