Ο Χρήστος Σούτος γράφει για την απίστευτη απόφαση της κυβέρνησης, να ψηφίσει διάταξη για το ακαταδίωκτο των λοιμωξιολόγων.

Το ζήσαμε και αυτό στην Ελλάδα της πανδημίας. Η Κυβέρνηση έφερε προς ψήφιση στη Βουλή μία διάταξη με την οποία ορίζει ότι “Τα μέλη της Εθνικής Επιτροπής Προστασίας της Δημόσιας Υγείας έναντι του κοροναϊού, της Επιτροπής Αντιμετώπισης Έκτακτων Συμβάντων Δημόσιας Υγείας και της Εθνικής Επιτροπής Εμβολιασμών, δεν ευθύνονται, δεν διώκονται και δεν εξετάζονται για γνώμη που διατύπωσαν ή ψήφο που έδωσαν, κατά την άσκηση των καθηκόντων τους. Δίωξη επιτρέπεται μόνο για συκοφαντική δυσφήμιση ή εξύβριση”. Η διάταξη ψηφίστηκε μόνο από τους βουλευτές της Νέας Δημοκρατίας, την ίδια στιγμή που ο ΣΥΡΙΖΑ αποχώρησε συνολικά από την ψηφοφορία, το Κίνημα Αλλαγής δεν συμμετείχε, το ΚΚΕ δήλωσε παρών και η Ελληνική Λύση με το ΜέΡα25 καταψήφισαν.

Πραγματικά σε κάνει να σκέφτεσαι τι μπορεί να είχε στο μυαλό του ο εμπνευστής της συγκεκριμένης διάταξης ότι μπορεί να συμβεί σε κάποιον επιστήμονα, που αναλύοντας τα διαρκώς μεταβαλλόμενα υγειονομικά δεδομένα ψήφισε προς μία συγκεκριμένη κατεύθυνση μέτρων και εισηγήθηκε την εφαρμογή τους από την Κυβέρνηση; Ο ρόλος των επιτροπών αυτών είναι συμβουλευτικός προς την Πολιτεία και όχι για να εφαρμόζουν τα μέτρα και τις κυρώσεις που προκύπτουν από αυτά. Με λίγα λόγια οι επιστήμονες δεν έχουν αντικειμενική ευθύνη, για ότι μπορεί να υπάρξει ως συνέπεια από την εφαρμοζόμενη πολιτική μιας κυβέρνησης στο θέμα της πανδημίας. Είτε αυτή αφορά το δημόσιο χρήμα και την αγορά μέσων προστασίας και ελέγχου της πανδημίας, είτε αφορά ενδεχόμενες κοινωνικές και οικονομικές προεκτάσεις διαφορών επιχειρηματικών κλάδων. Προς τι λοιπόν το ακαταδιώκτο;

Θα μπορούσε να ισχυριστεί κανείς, ότι η πρόθεση των κυβερνώντων είναι να προστατεύσουν την επιστημονική κοινότητα από κάποιον “γραφικό”, “τρελό” ή δικομανή, ο οποίος μπορεί να έχει διάθεση να οδηγήσει κάποιο ή κάποια από τα μέλη των επιτροπών αυτών στη δικαιοσύνη. Έχει μία λογική αυτή η σκέψη, όχι γιατί θα υπήρχε επί της ουσίας κίνδυνος για τους επιστήμονες, αλλά γιατί θα αναγκάζονταν αρκετές φορές να αφήσουν τα επιστημονικά και ερευνητικά τους καθήκοντα για να παρευρεθούν σε δικαστικές διαδικασίες, άνευ λόγου και νοήματος. Η ουσία όμως είναι πως πρακτικά δεν υφίσταται κίνδυνος γιατί τα επιστημονικά δεδομένα που αφορούν την πανδημία είναι διαρκώς μεταβαλλόμενα και η συνεκτίμηση από κάποιον δικαστή των υγειονομικών δεδομένων της κάθε στιγμής, των πρακτικών, των μέτρων και των συνθηκών που επικρατούσαν, είναι πρακτικά αδύνατη.

Το βασικότερο και μεγαλύτερο πλήγμα που αφήνει ή σωστότερα θα αφήσει, γιατί ακόμα δεν έχουμε τελειώσει, η πανδημία στην επιστημονική κοινότητα, δεν είναι μία εκτός ορίων πιθανή δικαστική περιπέτεια ενός μέλους μιας επιτροπής, αλλά η αμφισβήτηση της ίδιας της επάρκειάς της. Κύριος υπεύθυνος για τη συνέπεια αυτή, δεν είναι ούτε οι αρνητές της μάσκας, ούτε οι αρνητές του κορωνοϊού, ούτε οι “ψεκασμένοι”, όπως χαρακτηρίστηκε μερίδα πολιτών μέσα στη Βουλή, αλλά οι ίδιοι οι επιστήμονες. Στη μάχη αυτή είχαμε δύο μεγάλα υγειονομικά μέτωπα. Το πρώτο είναι η μάχιμη ιατρική στα νοσοκομεία, στους θαλάμους, στις εντατικές. Το δεύτερο η έρευνα και η αξιολόγηση των επιστημονικών δεδομένων. Οι γιατροί και οι νοσηλευτές που πάλεψαν και παλεύουν με τον ιό, προσπαθώντας να σώσουν τους ασθενείς τους είναι οι μεγάλοι νικητές. Οι ερευνητές, οι απορροφημένοι στους δοκιμαστικούς σωλήνες τους και με τις ώρες κλεισμένοι στα εργαστήρια τους, οι αφανείς ήρωες. Οι καθηγητές των τηλεοπτικών παραθύρων και των κοστουμιών σε συσκέψεις, οι ηττημένοι. Αυτή, δυστυχώς, είναι η αλήθεια και όσο κι αν προσπαθήσει κανείς να την κρύψει πίσω από πάσης φύσεως διατάξεις, ο πολίτης γνωρίζει και βλέπει τον ήρωα του στο πλήρωμα του ΕΚΑΒ που τον παρέλαβε, στο νοσηλευτή που τον περιέθαλψε, στο γιατρό που τον έσωσε, στην καθαρίστρια που βοηθούσε να είναι στην εντέλεια ο θάλαμός του, στο υπόλοιπο βοηθητικό προσωπικό που είχε την καθημερινή ευθύνη του φαγητού του, της ζεστασιάς του, της επικοινωνίας του. Οι “σταρ” των τηλεοπτικών εκπομπών και δελτίων ειδήσεων πέτυχαν να κάνουν την επιστημονική τους επάρκεια και αξία, αντικείμενο συζήτησης ανάμεσα σε ανθρώπους που ουδεμία σχέση – και γνώση – έχουν με το αντικείμενό τους.