Ο Σωτήρης Γεωργίου γράφει με αφορμή την Παγκόσμια Ημέρα Ατόμων με Αναπηρία.

Σήμερα 3 Δεκεμβρίου είναι η Παγκόσμια Ημέρα Ατόμων με Αναπηρία όπως ορίζει η ετυμηγορία της λέξεως που αρχικά νόμιζα και εγώ με ειδικές ανάγκες. Όπως και να έχει όμως δεν λέει τίποτα απολύτως απλά να θυμούμαστε μια μέρα αλλά έχει μεγάλη σημασία τι κάνουμε γι’ αυτό όλοι μας. Από την κάθε πολιτεία μέχρι τον πιο απλό άνθρωπο.

Η Παγκόσμια Ημέρα Ατόμων με Αναπηρία (International Day of Persons with Disabilities) καθιερώθηκε το 1992 με απόφαση της γενικής συνέλευσης του ΟΗΕ και σύμφωνα με τον ΠΟΥ σχεδόν το 15% του παγκόσμιου πληθυσμού (περί το 1 δισεκατομμύριο άνθρωποι) πάσχουν από κάποιας μορφής αναπηρία. Ακόμα ένας στους τέσσερις πολίτες της Ευρωπαϊκής Ένωσης άνω των 16 ετών έχει αναφέρει κάποια μορφή μακροχρόνιας αναπηρίας, σύμφωνα με στοιχεία που έδωσε στη δημοσιότητα η Eurostat με αφορμή την παγκόσμια ημέρα. Αυτό σημαίνει πως οι παθόντες βίωσαν μερική η σοβαρή δυσκολία στην τέλεση καθημερινών δραστηριοτήτων, όπως οι σπουδές η εργασία και η ψυχαγωγία τους, για τουλάχιστον έξι μήνες.  Στην Ελλάδα το ποσοστό είναι 24%, μία μονάδα κάτω από τον μέσο όρο της ΕΕ. Εξαιρετικά σοβαρά νούμερα για να αγνοούμε όλοι μας από την εκάστοτε κυβέρνηση μέχρι και τον τελευταίο πολίτη.

Και κάτι ακόμα. Τα στοιχεία από το Παρατηρητήριο Θεμάτων Αναπηρίας της Εθνικής Συνομοσπονδίας Ατόμων με Αναπηρία –που αποτελεί τον επίσημο φορέα-συνομιλητή της ΕΛΣΤΑΤ για θέματα στατιστικών που αφορούν την αναπηρία– έχουν δείξει ότι το 57,3% των μαθητών με αναπηρία ή/και ειδικές εκπαιδευτικές ανάγκες στα γενικά σχολεία δεν λαμβάνουν εξειδικευμένη υποστήριξη, παρά υποστηρίζονται μόνο από τον εκπαιδευτικό της γενικής τάξης.

Το χειρότερο όλων όμως είναι η αντιμετώπιση προς τους ΑΜΕΑ, η καθημερινή αντιμετώπιση της κοινωνίας μας που έχει μείνει πολύ πίσω σε ενοχλητικό βαθμό στην Ελλάδα μας. Στην Ευρώπη και στις ανεπτυγμένες χώρες οι ΑΜΕΑ έχουν πραγματικά σε μεγάλο βαθμό την σωστή αντιμετώπιση από την πολιτεία και παντού υπάρχουν συνθήκες που βοηθούν τον κάθε άνθρωπο που αντιμετωπίζει μια δυσκολία. Στην Ελλάδα δυστυχώς πολλοί συνάνθρωποί μας βλέπουν – τραγικό και θλιβερό… – τα άτομα ΑΜΕΑ ως κάτι διαφορετικό και πολλές φορές ενοχλούνται! Απίστευτο, θλιβερό, αλλά πρέπει να το λέμε μπας και αλλάξουμε στην χώρα, και αναφέρομαι στο σύνολο, συμπεριφορές. Πας σε μαγαζιά και πολλές φορές ενοχλούνται αν πάει να διασκεδάσει ένα παιδί με καροτσάκι! Για σιγά ρε μεγάλε… Αν ήταν το δικό σου παιδί, αν ήσουν εσύ;

Στην Ελλάδα ακόμα και σήμερα δεν υπήρχαν καλά καλά τουαλέτες για ΑΜΕΑ σε ένα κατάστημα. Δεν υπήρχε πρόσβαση να πάει σε ένα εστιατόριο ή στην εκκλησία και δεν μπορούσε να επισκεφτεί την Ακρόπολη! Τραγικές συνθήκες και ευτυχώς τα τελευταία χρόνια υπάρχει βούληση από την πολιτεία να προχωρήσουν διεργασίες για την καλύτερη ζωή σε συνθήκες για τα άτομα ΑΜΕΑ. Κάτι είναι και αυτό. Όμως ακόμα και σήμερα καθώς ποικίλουν σε μεγάλο βαθμό οι περιπτώσεις ΑΜΕΑ, πολλά άτομα με ένα μικρό πρόβλημα δεν μπορούν να βρουν θέση εργασίας. Απαράδεκτο.

Όλα αυτά είναι όμως πταίσματα μπροστά στην θλιβερή ατομική συμπεριφορά πολλών απέναντι στα ΑΜΕΑ. Δυστυχώς είναι γεγονός πολλά παιδιά που έχουν εγκαταλειφθεί από τους γονείς τους ή είναι μη αυτοεξυπηρετούμενα, να οδηγούνται σε ιδρύματα, σε «Κέντρα Περίθαλψης», κατ’ ευφημισμόν. Είναι θλιβερό στο 2020 να θυμούμαστε εποχές Χίτλερ ή και πιο παλιά δυστυχώς της Ελληνικής Ιστορίας που όσοι δεν ήταν αρτιμελείς πχ θεωρούνταν ξένο σώμα. Πολλές δε φορές τα άτομα ΑΜΕΑ είναι πολύ πιο ανεπτυγμένα σε πολλά επίπεδα και πολύ πιο χρήσιμα στην κοινωνία σε συγκεκριμένους τομείς ακόμα και στην εργασία.

Στην Ελλάδα πρέπει να εκλείψει παντελώς η προκατάληψη και στερεότυπα που δεν ξέρω από που προέρχονται και που έχει ακόμα ένα μέρος της κοινωνίας απέναντι στα ΑΜΕΑ. Και που δημιουργούν ένα αφιλόξενο περιβάλλον για τα άτομα αυτά και από πλευράς συνθηκών αλλά και από ψυχολογίας. Δεν είναι είναι ρε γαμώτο προβληματικά τα άτομα αυτά. Προβληματικός είσαι εσύ που δεν τα σέβεσαι… Εσύ που δεν σέβεσαι τον εαυτό σου στην τελική. Γιατί αν δεν σέβεσαι τον διπλανό σου δεν σέβεσαι και εσένα.

Αναλογίσου όμως. Τι θα έκανες εσύ αν ξαφνικά γινόταν ΑΜΕΑ ένας δικός σου άνθρωπος; Αν γινόσουν εσύ ο ίδιος; Δεν θέλει πολύ από ένα ατύχημα, από μια πάθηση, από μια ασθένεια, από ένα διαβήτη πχ. να βρεθείς στην θέση αυτή που δεν σεβόσουν και να απαιτείς μετά τον σεβασμό της κοινωνίας. Κοινωνία άνθρωπε είσαι εσύ. Η συμπεριφορά σου. Και για να απαιτείς όταν θα χρειαστείς κάτι θα πρέπει να είχες αποτελέσει πριν το καλό παράδειγμα. Γιατί αυτοί οι άνθρωποι συνήθως έχουν πολύ καλύτερη οπτική και αντίληψη από εσένα που κάνεις τον πονηρίδη απέναντί τους. Γιατί έχουν μάθει να παλεύουν και να είναι χαρούμενοι επειδή βλέπουν τα πουλιά που πετούν στον καταγάλανο ουρανό ή ακόμα και αν δεν βλέπουν επειδή το αντιλαμβάνονται, το αφουγκράζονται. Όταν εσύ χωλοσκάς γιατί δεν σου έκατσε η γκόμενα, ο γκόμενος, γιατί δεν έχεις Πόρσε ή πρώτο τραπέζι με δίλιτρη μπελβεντέρε… Η δύναμη ψυχής των ατόμων αυτών στις περισσότερες περιπτώσεις είναι για να διδάσκεται. Ας πάρουμε το μήνυμα για να χαρούμε την ζωή.

Ακόμα και στην πανδημία που μανουριάζομε όταν άλλοι άνθρωποι δίπλα μας δεν έχουν βασικά χαρίσματα της ζωής, της ανθρώπινης λειτουργίας. Κάποιοι είναι ΑΜΕΑ επειδή πολέμησαν για την ελευθερία σου… Και φτάσαμε κάποια τραγική στιγμή της κοινωνίας να βρεθούν απέναντι και στα ΜΑΤ. Όποιος το ξαναεπιχειρήσει αυτό πρέπει να τίθεται εκτός κοινωνίας απλά… Όποιος και αν είναι, ό,τι και να είναι… Όταν αυτά τα άτομα παλεύουν με συντάξεις πείνας για παράδειγμα για την διαβίωσή της…
Σκέψου λοιπόν, συλλογίσου, γίνε καλύτερος άνθρωπος για σένα, για τα ΑΜΕΑ, για την κοινωνία που είσαι και εσύ!