Είναι απίστευτο, μοιάζει με… τρολιά, αλλά είναι αληθινό. Τι θα γίνει ρε φίλε με μας; Αυτά είναι τα πρότυπα; Αυτή είναι η αξιολογική μας ικανότητα; Γράφει ο Γιώργος Κογκαλίδης

Οι Κινέζοι έλεγαν πως μια εικόνα έχει απήχηση 1.000 λέξεων κι όταν το σκέφτηκαν δεν ήταν καν η εποχή της εικόνας. Αν τους ρωτούσες φίλε, θα σου έλεγαν για τον ελληνικό πολιτισμό, γιατί (ευτυχώς) τότε δεν είχαν δει δύο εικόνες, που δεν ισοδυναμούν με 2.000 λέξεις, αλλά με την απόλυτη απαξίωση κάθε έννοιας αξιοκρατίας, επιλογής, αντίληψης των πραγμάτων.

Ήρθαν, που λες φίλε, η Μαρία Σάκκαρη από το Παρίσι κι ο Τριαντάφυλλος από την Καραϊβική. Η μία παίκτρια τένις, εκ των κορυφαίων στον πλανήτη, μόλις είχε πετύχει μια απίστευτη διάκριση, μόλις είχε δείξει ότι το μέλλον της ανήκει και πως τα επόμενα χρόνια θα μιλά όλος ο κόσμος γι’ αυτή…

Ο άλλος, ακόμα και στο αγωνιστικό μέρος (ο Θεός να το κάνει) του Survivor ήταν φίλε να μασάς κουκιά και να τον φτύνεις. Όταν πετύχαινε νίκη, αν αποφάσιζε ποτέ να παίξει, έπεφταν μόνες τους οι καρύδες από τα δέντρα. Έζησε αρκετούς μήνες παρασιτικά, στα δε «μεγάλα έπαθλα» έμοιαζε σαν εκείνους τους θείους, που λένε αστεία στα ανίψια, όταν μαζεύεται το σόι, δίχως να αντιλαμβάνονται το… χάσμα γενεών. Πόσο πιο κομψά να το γράψω;

Τη Σάκκαρη φίλε την υποδέχθηκαν οι γονείς της, άντε να πήγε κι ένα τηλεοπτικό συνεργείο. Τον Ντάφυ λίγο έλειψε να τον υποδεχθεί άγημα. Πήγε κόσμος, φίλε, να δει τον παικταρά, να τον αποθεώσει, φώναξε συνθήματα για πάρτι του, «τα πιστόλια του δεν κάνουν λάθη», οι συνάδελφοι ποδοπατήθηκαν για ένα πλάνο, μια δήλωση, οι φωτογράφοι πρέπει να έχουν ακόμα… μώλωπες από τη μεταξύ τους κόντρα για το καλύτερο κλικ.

Η αλήθεια είναι πως ο Τριαντάφυλλος είναι ο τελευταίος που φταίει. Η Σάκκαρη ίσως φταίει, γιατί αγωνίζεται ακόμα με την ελληνική σημαία, δεν είναι… φρεγάτα (που έλεγαν στις ελληνικές ταινίες του ’60) να της αλλάξεις σημαία. Ο ένας σε συγκίνησε φίλε, την άλλη δεν τη χωνεύεις. Γιατί;

Το είχε γράψει πολύ εύστοχα ο Νίκος Καλαμπάκας (δες εδώ). Ενσαρκώνει τα «θέλω» και τα «πιστεύω» σου φίλε. Να μην παλέψεις, να μην μοχθήσεις, αλλά να κερδίσεις. Η μαγκιά της φυλής, οι κοντοπόδαροι, οι σταρχιδιστές, οι τσάμπα μάγκες, είδαν τον άνθρωπο που κατόρθωσε δίχως να κάνει τίποτα να διακρίνεται. Ε, αυτό ήθελαν να γίνουν.

Ποιος τρέχει τώρα για προπονήσεις, ποιος να μοχθεί, ποιος να περιμένει την ώρα του για να διακριθεί, χτίζοντας πετραδάκι πετραδάκι; Άραξε φίλε, πάρε και μια ράσπα να τα ξύνεις και θα πέφτουν τα λεφτά από τα λεφτόδεντρα. Ψήσε και δύο να τρέχουν για πάρτη σου, κάνε ίντριγκα και σόου, ρίξε κι ένα γλείψιμο στον κόσμο, υπερτόνισε και τα θρησκευτικά σου πιστεύω («να πω τα… πατερημά μου», που έλεγε κι ο Διονύσης Παπαγιαννόπουλος, στην ταινία με τον Γκόρτζο) κι είσαι αρχηγός.

Για να μην παρεξηγηθούν κι οι μειωμένης αντίληψης, το να πιστεύει κανείς είναι καλό πράγμα, αν τον κάνει καλύτερο άνθρωπο. Η συνεχής επίκληση στους θεούς (έλεγαν οι αρχαίοι μας πρόγονοι) είναι ύβρις προς αυτούς. Κι όποιος κατάλαβε, οι υπόλοιποι στο Ελ. Βενιζέλος, να περιμένουν τον Ντάφυ από την επόμενη περιπέτειά του.

Αντί επιλόγου: Αν ήξερε ο Βενιζέλος ότι θα γίνει… αεροδρόμιο, για να υποδέχεται ο κόσμος τον Τριαντάφυλλο, ίσως να το είχε σκεφτεί και δεύτερη φορά. Ε, φίλε; Αλλά πού να ξέρεις εσύ ποιος ήταν ο Βενιζέλος. «Είναι τρελός ο πρόεδρος», που έκλαψε για την κόκκινη ομάδα, τα άλλα π@@@α σου.