Ο Τζο Αρλάουκας μίλησε στην Cosmote TV κι αναφέρθηκε στους αγαπημένους του παίκτες στην Ευρώπη, αλλά και στο πέρασμα του από την Ελλάδα.

Αναλυτικά όσα είπε στην κάμερα της Cosmote TV:

Για το τι του λείπει: «Μου λείπει ο ανταγωνισμός. Μου λείπει η δυνατότητα να κερδίζω και να χάνω. Μάλλον θα έπρεπε να πω μου λείπει το προνόμιο να κερδίζω και να χάνω. Δεν μου λείπουν όλες οι μ… που πάνε μαζί με το παιχνίδι. Αλλά αν μου λείπει να βγαίνω μπροστά σε 12.000 ή 15.000 Έλληνες οπαδούς για ένα μεγάλο ματς… Και να κερδίζω τον Ολυμπιακό, ή τον Παναθηναϊκό, ή να κερδίζουμε εκτός έδρας στην Τουρκία; Ναι, φυσικά! Το πρόβλημα είναι πώς ό,τι κι αν κάνεις στη ζωή σου μετά από αυτό, ποτέ ξανά δεν θα βρεις αυτό το επίπεδο ανταγωνισμού. Και είναι αστείο που το λέω αυτό, αλλά το ένα πράγμα που μου λείπει από την εποχή που ήμουν παίκτης στην Ελλάδα… Έστω κι αν βρέθηκα στην Ελλάδα για λίγο, για ενάμιση χρόνο. Είναι το να κάθομαι στη κεντρική λεωφόρο της Θεσσαλονίκης… Με έναν φραπέ, ένα πρωινό Κυριακής μετά από ματς. Να παίρνω πρωινό σε ένα από τα ρεστοράντ ή τα καφέ της πόλης. Και να μένω εκεί μέχρι το μεσημεριανό. Και μετά να συνεχίζω για ένα ποτό, αφού είχαμε ρεπό την Κυριακή. Να κοιτάζω την θάλασσα στη Θεσσαλονίκη. Ήταν όμορφα, ήταν υπέροχα».

Για το με ποιον παίκτη συγκρίνει τον εαυτό του: «Αν δω έναν παίκτη από το σήμερα, πάντα θα πω τον Πρίντεζη. Είναι κάποιος που τον συγκρίνω με τον εαυτό μου. Έχει τις κινήσεις στο ποστ, έχει το σουτ από περιστροφή. Ίσως και ο Τρέι Τόμπκινς της Ρεάλ Μαδρίτης. Είναι ο τύπος του παίκτη που έχει γλυκές κινήσεις στη ρακέτα. Αλλά δεν κινείται τόσο πολύ σε όλο το γήπεδο. Πραγματικά είναι περίεργο γιατί εμένα μου άρεσε να βγαίνω από το σκριν και να σουτάρω. Και σήμερα δεν υπάρχουν πια τόσοι σκόρερ εκεί έξω, όπως είχαμε στη δική μου εποχή. Κι αρχίζουμε να τους χάνουμε όλους. Δυστυχώς ο Χουάν Κάρλος Ναβάρο αποσύρθηκε. Ο Σάρας Γιασικεβίτσιους που προφανώς είναι πλέον προπονητής. Ήταν ένας από τους παίκτες που λάτρευα να παρακολουθώ. Και ο Μπίλι, φυσικά, ο Σπανούλης. Που για μένα είναι θεός! Είναι το νούμερο ένα! Ο Διαμαντίδης, όταν έκανε τα δικά του. Μου λείπουν αυτού του τύπου οι παίκτες. Μου λείπουν οι παίκτες που έβαζαν τα καρφιά στο φέρετρο των αντιπάλων ομάδων. Ακόμα και ο Λούκα Ντόντσιτς όταν ήταν εδώ στην Ευρώπη. Ήταν ένας σούπερ σταρ. Αλλά ήταν ακόμα πιο απίστευτος γιατί τα έκανε όλα αυτά στα 16 του. Ήταν κάτι τόσο ασυνήθιστο, ένα παιδί τέτοιας ηλικίας που μπόρεσε να κυριαρχήσει και να γίνει MVP της Ευρωλίγκας μέσα σε μια σεζόν. Ήταν απίστευτο».

Για το αν είδε ποτέ τον εαυτό του σαν προπονητή: «Ποτέ, ποτέ! Γιατί, η απάντηση για μένα είναι πολύ απλή. Δεν έχω το πάθος να γίνω προπονητής. Και δεν υπάρχει τίποτα που να μπορείς να κάνεις στη ζωή με επιτυχία χωρίς να έχεις πάθος να το κάνεις. Ξέρω ότι με αντιμετωπίζουν σαν δημοσιογράφο, με θεωρούν δημοσιογράφο, αλλά δεν νοιώθω δημοσιογράφος. Νοιώθω σαν ένας πρώην παίκτης που εκμεταλλεύτηκε μια ευκαιρία που είχε. Έχω το πάθος να βρίσκομαι πίσω από το μικρόφωνο. Να ουρλιάζω στο μικρόφωνο και να κάνω ένα καλό ματς. Να περιγράψω μια ωραία φάση. Να αναλύσω το παιχνίδι. Έχω το πάθος να κάνω συνεντεύξεις με παίκτες και να βγάλω ό,τι περισσότερο μπορώ από αυτούς. Δεν έχω το πάθος να γίνω προπονητής. Ειναι κάτι το οποίο σκέφτηκα. Έπαιξα λίγο με αυτό στο μυαλό μου. Και εντέλει αν το σκέφτεσαι πολύ και πρέπει να πείσεις τον εαυτό σου για αυτό. Δεν υπάρχει πάθος. Κι είναι κάτι που πάντα λέω σε όλο τον κόσμο. Είναι πως αν δεν έχεις πάθος για αυτό που κάνεις, τότε κάνε κάτι άλλο. Ποτέ δεν θα του αφιερωθείς 100% και αυτό είναι το πιο σημαντικό πράγμα στη ζωή. Να έχεις πάθος για αυτό που κάνεις και πραγματικά να θες να το απολαύσεις».