Ο Χρήστος Σούτος γράφει για τη σπουδαία νίκη του Παναθηναϊκού απέναντι στον Άρη, η οποία αλλάζει τα δεδομένα για τα ευρωπαϊκά «εισιτήρια» και ξαναβάζει το Τριφύλλι στη μάχη

Σπουδαία νίκη για τον Παναθηναϊκό πριν από λίγο στο Κλεάνθης Βικελίδης επί του Άρη. Ένα αποτέλεσμα, που τον ξαναβάζει στο παιχνίδι της διεκδίκησης ενός ευρωπαϊκού εισιτηρίου μέσω και του πρωταθλήματος. Μετά και το αποψινό η διαφορά πλέον των δυο σημερινών αντιπάλων μειώθηκε στους πέντε βαθμούς και όλα πια είναι ανοικτά τόσο στην κανονική διάρκεια του πρωταθλήματος, όσο και σε αυτήν των play-off. Σίγουρα η εμφάνιση δεν ήταν ότι καλύτερο, όμως, ορισμένες φορές ο σκοπός αγιάζει τα μέσα.

Έτσι και σήμερα στη Θεσσαλονίκη οι πράσινοι το μόνο που ήθελαν ήταν να πάρουν τους τρεις βαθμούς της νίκης και όχι να καταθέσουν διαπιστευτήρια του ταλέντου τους ή της τεχνικής τους στο χορτάρι. Από την στιγμή μάλιστα που ευτύχησαν να προηγηθούν αρκετά νωρίς, μόλις στο ένατο λεπτό με τον Καμπετσή, ήταν λογικό να δώσουν περισσότερη έμφαση στην άμυνα και να κοιτάξουν πως θα κόψουν τους διαδρόμους προς την εστία του Διούδη, πάρα να βγάλουν επιθετικότητα. Το πρώτο ημίχρονο κύλησε χωρίς σοβαρή απειλή για τους πράσινους, αφού ακόμα και το δοκάρι του Άρη ήταν απ’ αυτά που λέμε μη κλασικά, όμως στο δεύτερο ο Παναθηναϊκός κλείστηκε πάρα πολύ και εν πολλοίς οφείλει τη νίκη του στον εξαιρετικό τερματοφύλακά του. Ο Διούδης πραγματοποίησε – μεταξύ άλλων – δύο σπουδαίες επεμβάσεις, στο τετ-α-τετ του Τζέκο και στο σουτ του Μάνου, κράτησε το μηδέν και επέτρεψε στην ομάδα του να πανηγυρίσει ένα σημαντικό αποτέλεσμα.

Ο Μπόλονι σήμερα ρίσκαρε κατεβάζοντας τρία νέα παιδιά στην επίθεση, Ιωαννίδης, Καμπετσής και Εμμανουηλίδης, στοχεύοντας στην πίεση ψηλά και στην εκμετάλλευση της ταχύτητάς τους. Επέλεξε τον Μολό στο δεξί άκρο της άμυνας και κατά την προσφιλή του συνήθεια, λόγω των απουσιών, να βάλει Πούγκουρα και Σίνκενφέλτ στα στόπερ, τραβώντας τον Βέλεθ στο κέντρο μαζί με Μαουρίσιο και Αλεξανδρόπουλο. Το ρίσκο του βγήκε σε μεγάλο βαθμό, όμως σε αρκετά σημεία του παιχνιδιού και ιδιαίτερα στο δεύτερο μισό ήταν φανερό ότι η απειρία των νεαρών επιθετικών του τριφυλλιού μπορούσε να κοστίσει στην ομάδα και την δυσκόλευε στην ανάπτυξή της, αφού οι μικροί πάντα ήθελαν να κάνουν το κάτι παραπάνω σε ατομικό επίπεδο. Ο Παναθηναϊκός έχει πολλά να περιμένει από αυτά τα παιδιά και καλό θα είναι αυτό να το καταλάβει πρωτίστως η διοίκησή του.

Ο κώδωνας κρούεται με αφορμή την περίπτωση Ζαγαρίτη. Ο νεαρός μπακ του Παναθηναϊκού λόγω λάθους χειρισμού είναι, αν όχι οριστικά, με το ενάμιση πόδι εκτός τριφυλλιού. Το αν δεν πράττει σωστά για την καριέρα του, μένει να φανεί στο μέλλον. Προσωπικά, δεν πιστεύω ότι παίκτης που δεν καθιερώθηκε στην προηγούμενη ομάδα του, δεν πήρε συμμετοχές με την εθνική του και έπαιζε σε κατώτερο πρωτάθλημα, έχει τις πιθανότητες με το μέρος του σε μια τέτοια κίνηση. Επίσης, δεν λέω ότι στην ηλικία του Ζαγαρίτη το οικονομικό πρέπει να είναι πάνω απ’ όλα, όμως επιβάλλεται η ομάδα να δείχνει σεβασμό σε ένα παιδί από τα σπλάχνα της και να του κάνει μία τέτοια πρόταση, που να αποτυπώνει ξεκάθαρα το πόσο πολύ πιστεύει σε αυτόν και στη μελλοντική τους πορεία. Δεν είναι δυνατόν να δίνεις παχυλά συμβόλαια σε παικτάκια που σου κουβαλούν διάφορα γραφεία και στα δικά σου τα παιδιά να δίνεις ψίχουλα.

Υ.Γ. Ο Άρης είναι ένας πολύ μεγάλος σύλλογος για να εκπροσωπείται από συμπεριφορές παραγόντων σαν αυτές που καταγγέλθηκαν από την πλευρά του Παναθηναϊκού, ότι έλαβαν χώρα στο ημίχρονο. Πρέπει να καταλάβουν ότι μία ομάδα μεγαλώνει όταν αποδέχεται με αξιοπρέπεια τις βραδιές που δεν πάει καλά και που τις γυρνάει η τύχη την πλάτη.